Er werden al veel praatjes gemaakt in naam van Bulletstorm voordat de game op de markt was: hij zou het saaie shooterlandschap wel even wakker schudden en de grote jongens laten zien hoeveel lol je nog kon hebben met schieten. Er werd al gesproken over een spiritueel vervolg op Duke Nuke ‘em, maar kan de game, die het maken van hypergewelddadige kills beloont met punten, dat wel waarmaken? En zitten we daar wel op te wachten?
Die gewelddadige kills zijn het belangrijkste in de game, maar de stijl van de game laten er geen onduidelijkheid over bestaan dat dit comic relief moet zijn in plaats van geweldsverheerlijking. Naast de vele over-the-top geweren speelt de ‘leash’, een soort lasso, een belangrijke rol door vijanden naar je toe te trekken, waarna je ze -in slow-motion- kunt afschieten of wegtrappen en vanaf dat punt kun je zowel omgeving als wapens inzetten om vijanden zo creatief mogelijk om zeep te helpen. Lukt dat, heb je een skillshot gemaakt en word je beloond.
The good
Dat skillshot-systeem is zoals veel goede ideëen ogenschijnlijk simpel maar heeft verregaande impact op hoe je Bulletstorm speelt. Elk gevecht verandert van een obstakel dat je moet passeren naar een kans om je wapenarsenaal en de omgeving creatief te gebruiken. Door nog niet gemaakte skillshots rijkelijk te belonen en de gescoorde punten als ruilmiddel voor nieuwe wapens en kogels te gebruiken ontstaat een ecosysteem dat dit meer in de richting duwt van games als (niet gek kijken nou) Portal en Ikaruga, waar de vorm van de game niet per sé het genre bepaalt.
En natuurlijk is het gimmicky om zoveel geweld in dat combosysteem te gooien, natuurlijk zijn de namen die de skillshots hebben van een niveau New Kids, maar de wapens zijn zo creatief en de mogelijkheden die de levels je bieden zo breed dat je wel een hele grote zuurpruim moet zijn om daar niet doorheen te kunnen kijken. Sterker nog: net zoals de game niets serieus neemt zeikt het zelfs zijn eigen verhaal af, dus er valt ook iets te lachen als je het nergens op vindt slaan (en geloof me, die kans is groot.) Maar het leidt er toe dat je na het uitspelen van het verhaal zo nog een keer er doorheen kunt gaan, of beter nog, je stort op de Echoes modus, die je bepaalde stukken uit het verhaal nog eens laten spelen maar dan met een Geometry Wars-achtige scorewedstrijd tussen jezelf en je vrienden.
Beter nog is de Anarchy mode, die je met vier spelers samen laat rondrennen in arena’s, waarbij de klok tikt, de kogels en het aantal vijanden om af te schieten erg beperkt zijn en je missie bestaat uit het halen van een steeds hoger wordende scorelimiet door samen zo veel mogelijk skillshots te maken. Het werkt alleen als iedereen meedoet (één idioot en je bent verloren op de latere levels) maar als je een redelijk groepje hebt is het fantastisch, zeker omdat je ook nog co-op skillshots kunt maken.
Over fantastisch gesproken, als de look van Bulletstorm een voorbode is van wat we mogen verwachten van de aankomende Unreal Engine games als Gears of War 3 dan kunnen we ons verheugen, wat nog eens versterkt wordt doordat ontwikkelaars People Can Fly wel de kleurenwaaier heeft weten te vinden die Cliff Bleszinsky onder het bureau verstopt had.
The Bad
Ik snap dat het steeds moeiljker wordt om games naar 100% te testen, maar Bulletstorm is echt te buggy. De problemen zullen er wel uitgepatcht worden, maar dat is natuurlijk geen excuus en er is weinig zo irritant dan net een fantastische skillshot gemaakt te hebben en dan te moeten herstarten omdat je ‘in’ een bankje bent gegleden en er niet meer uitkomt. Een ander iets is dat er een aantal gebieden naar het einde van het verhaal toe zitten die niet goed gevuld zijn met vijanden en waar er te veel geluld wordt. Letterlijk, trouwens, want de geslachtsdelen vliegen je om de oren in elk gesprek wat -ondanks het handjevol echt grappige uitspraken- je vrij snel gehad hebt.
Over vrij snel gesproken: ’that’s what she said.’ Sorry, dat is het Bulletstorm-effect, zullen we maar zeggen. Maar serieus, de game is -zelfs voor huidige begrippen- aan de korte kant. En ondanks dat je er graag nog een keer doorheen gaat mist één belangrijk element en dat is de mogelijkheid om er co-op doorheen te gaan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat die modus nog gaat volgen, ofwel via DLC (boeh!) of als gratis update (jeuj!) want je bent in de hele game te allen tijde met minstens twee spelers en het kan niet anders of ze hebben het er op het laatste moment uit moeten slopen. Jammer.
The Ugly
‘Rear Entry.’ ‘Gang Bang.’ ‘Assplosion.’ Subtiel, hè? En dat zijn nog maar de namen van wat killshots. De scheldwoorden gaan een hele nieuwe richting uit die mij naar nog onbekende hoogten heeft gebracht, met het ultieme ‘dicktits’ als topje op de hele gele ijsberg. Laat ik het makkelijk maken: kijk de video maar als je het niet erg vindt om een idee te krijgen van hoe ernstig het is en eventueel wat spoilers te zien langskomen van dingen die er in de game gebeuren en gezegd worden (dat laatste is eigenlijk belangrijker, als je na 30 seconden moet lachen, zet hem maar uit en ga die game spelen!)
Conclusie
Het is zoals vermoedelijk al meer mensen dat gezegd hebben: deze game is feitelijk een fantastisch gameplayprincipe dat misschien beter in een iets minder infantiele game had kunnen zitten. Aan de andere kant zijn de twee toch wel met elkaar verbonden en moet ik eerlijkheidshalve ook toegeven dat ik best een aantal keer heb kunnen lachen om hoe compleet belachelijk de game is. Je moet dit net zo serieus nemen als Matt Hazard, maar niet vergeten dat de gunplay fantastisch is, en dan is het niet moeilijk om te zien waar de makers het idee vandaan hebben gehaald dat ze het shootergenre een creatieve schop onder de kont hebben gegeven. Het zou alleen jammer zijn als te veel mensen zich van Bulletstorm laten afschrikken door het onzinnige omhulsel, want de binnenkant is oh zo zoet als je het een kans geeft.
Bulletstorm, ontwikkeld voor de Xbox 360 (getest), PS3 en PC door People Can Fly en uitgebracht door EA op 25 februari 2011
