Uit het niets was daar opeens Limbo: een helemaal uit silhouetten opgebouwde en in zwart-wit uitgevoerde puzzel-platformgame die de jaarlijkse ‘Summer of Arcade’ mag openen. Ontwikkeld in Denemarken door een aantal onafhankelijke ontwikkelaars onder de naam Playdead is deze stijlvolle Xbox Live Arcade game duidelijk een game waar veel liefde in is gestopt en veel visie bij is komen kijken.
Je wordt wakker als jongetje in een bos, begint te lopen en al snel merk je dat de wereld om je heen je niet gunstig is gezind. Maar je moet verder, door dorpen, steden, grotten, alles om je doel te bereiken. Je mogelijkheden bestaan uit lopen, springen en objecten vastpakken of -houden en daar moet je het mee doen.
The Good
Laten we met het makkelijkste beginnen: de grafische stijl is simpelweg prachtig. Van de subtiele schaduwen van de bomen in het bos tot aan de lichteffecten die in de donkere grotten op objecten geworpen worden, alles staat in dienst van het verschil tussen licht en donker. Het ontbreken van kleur wordt door die subtiliteit geen moment gemist en het subtiele filter dat het doet voorkomen of de game geprojecteerd wordt door een oude flikkerende projector maakt het sfeertje helemaal af.
Dan het puzzelen en platformen zelf: denk aan games als Out of This World en Oddworld, maar dan met meer fysieke puzzels en een betere besturing en dan zit je in de richting. De game speelt met de fysieke eigenschappen van de objecten in de wereld (er zijn geen levels, je loopt van start tot finish in één stuk door) zoals het gewicht van blokken, het doorschieten van eenmaal op gang gebrachte karretjes of het gebruikmaken van zwaaiende kettingen. Klinkt misschien niet al te spannend, maar het is als een variant op schaken: je herkent de stukken direct, maar je zult toch even goed moeten kijken wat de nieuwe regels zijn.
Want je zult wel af en toe heel hard moeten nadenken over wat er van je gevraagd wordt, maar ook hier is rekening met je gehouden: bijna elke acrobatische toer of opgeloste puzzel wordt beloond met een (onzichtbare) checkpoint, zodat je zelden een vervelend stuk opnieuw moet doen omdat het volgende vervelende stuk niet lukte.
The Bad
Je zult die checkpoints wel echt nodig gaan hebben, want sommige puzzels zijn echt even bikkelen, vooral omdat je helemaal zonder hulp zit. Er komt geen letter tekst meer in beeld nadat je ‘press start’ hebt gedrukt, dus als je niet snapt waar je heen moet of hoe je verder komt moet je blijven proberen totdat het kwartje valt, een vriend vragen (een populaire oplossing als ik het aantal vragen dat ik er over heb gekregen zie) of met het schaamrood op de kaken een FAQ erbij pakken.
Niet doen! Je haalt natuurlijk je eigen plezier onderuit, maar snoept ook nog van je al te korte speeltijd. Want Limbo zit boordevol ideeën, maar die worden vaak te weinig uitgebuit en komen ook niet vaak -eventueel op een andere manier- terug. Natuurlijk ben je als gamer net verwend door Super Mario Galaxy die dat achteloos 150 keer achter elkaar doet, maar in Limbo’s geval zit je wat mij betreft te snel naar de eindcredits te kijken.
The Ugly
De manieren waarop je jongetje aan zijn eind kan komen zijn nogal gruwelijk. Alle onthoofdingen, verlies van ledematen en andere ‘faces of death’-capriolen kunnen via het menu uitgezet worden, maar ik zie de toegevoegde waarde niet helemaal. Dit lijkt meer op een ‘omdat het kan’-beslissing dan dat het de game beter zou maken.
Conclusie
Limbo is een breinbreker van de beste soort: de game slokt je op met zijn stijl en laat je dan niet meer los omdat je wilt weten hoe je verder komt. Ondanks de korte speelduur kan deze direct aansluiten bij een game als Braid, alleen dan zonder de pseudopsychologie en met een bijna lugubere setting en look die over tien jaar nog steeds mooi is. Adrenalinefanaten mogen doorlopen, maar verder zou ik niet weten wie dit -kleine kinderen daargelaten- zou moeten overslaan.
Limbo voor Xbox 360 Live Arcade, ontwikkeld en uitgegeven door Playdead op 21-07-2010.
