Het is waar. Gears of War 3 is de afsluiting die je hoopte te krijgen voor de franchise. Een deel waarin alle elementen van de serie samengevoegd zijn en dusdanig zijn gepolijst dat je door al het blinken bijna zou vergeten dat er misschien wel wat ruimte was geweest voor echte innovatie. Daar heeft Epic Games zich niet aan gewaagd, maar het resultaat van een ontwikkeling die geënt was op het maken de ultieme Gears of War (met een half jaartje bonus tweaking-tijd vanwege het doorschuiven naar het eind van het jaar) mag er in elk geval zijn.
Het verhaal dat begon met Marcus Fenix in zijn cel in de eerste Gears of War wordt hier afgemaakt, of je dat nu alleen of met vier spelers tegelijk speelt. Het is een verhaal dat de meeste losse eindjes goed aan elkaar weet te knopen, zij het met een moordend tempo waarin weinig plaats is voor achtergronden. Nadat je dat hebt gedaan wacht de multiplayer en daarin kun je vooral zien dat Epic genoeg tijd heeft gehad om te bouwen en te schaven totdat de game zo solide staat als ‘ie nu doet.
The Good
Waar de single player verhaal-modus van shooters voor veel spelers maar een bijzaakje is zou ik toch willen zeggen: speel hem, al is het maar om te zien wat Epic uit de nieuwe versie van de Unreal Engine heeft weten te trekken. Dat is namelijk nogal wat. De plekken waar Gears 3 zich afspeelt zijn allemaal mooi, maar op sommige momenten (zoals het onderwatergedeelte) zit je echt te kicken op hoe prachtig het er allemaal uitziet. Dat heeft ook alles te maken met de variatie in locaties, die ook allemaal hun eigen type Locust lijken te hebben. Maar vooral is de gamewereld ontzettend solide, net zo solide als het schieten zelf (zie Ugly). Het is ook zeer de moeite om drie vrienden te ronselen en samen met zijn vieren door de game te gaan.
De modi die het spel heeft om online te spelen zijn allemaal goed doordacht, sterk uitgevoerd en zonder uitzondering af. Het mag natuurlijk ook wel, na zoveel jaar, maar drie keer is echt scheepsrecht en zo kan het dat Gears 3 de snelheid van de eerste game weet te combineren met de nivellerende methodes van het tweede deel om zo een game te krijgen waar dingen als host advantage en het eeuwig wachten op een game verleden tijd zijn. Dankjewel, dedicated servers. Ja, er zal genoeg gezeurd worden over de sawed-off shotgun, de brenger des doods op de korte afstand, maar de ervaring die ik ermee heb gehad in de beta en nu met de uiteindelijke game lijken duidelijk te maken dat ook dat wapen zijn makkes heeft, het heeft alles (en dit thema komt bij alles terug) gewoon met je speelstijl te maken.
De vele verbeteringen, van de gezamenlijke pool levens bij Team Deathmatch, de beter uitgebalanceerde wapens die elk soort speler een weapon of choice geven tot de nu al memorabele maps, maken dat Gears een multiplayergame is waar je wereldkampioenschappen mee kunt houden maar die ook Henkie de casual shooterfan zullen kunnen bekoren. Want die vindt het leuk om met een paar man Locust ass te kicken, waar de vernieuwde Horde mode goede diensten bewijst. Met het bouwen van barricades, geschutsposities en afleidingsborden ben je beter gewapend tegen de horde, maar als je in de eerste tien waves al een Brumak achter je aan krijgt heb je dat ook nodig. Heel vet.
The Bad
Er valt niet heel veel te zeuren over deze game, het zijn meer wat kleine irritaties die opspelen. Zo wordt er in het verhaal af en toe vervelend vaak naar cutscenes geswitcht, op meerdere momenten vlak na elkaar. Het haalt je uit de game, waar een elegantere oplossing mogelijk was geweest. Daarnaast worden een aantal van de leuke -aparte- gameplay-elementen iets te weinig gebruikt, waardoor je heel vaak “oh, was het dat al?”-momenten creëert bij de speler. Op zich een nobel streven natuurlijk, om de speler alijd naar meer te laten snakken, maar soms is het niet erg om iets een beetje te rekken.
Multiplayer heeft eigenlijk maar één grote irritatie: dat er geen goed moment is om uit je huidige playlist te stappen. Je wordt gedwongen om helemaal terug te gaan naar het menu terwijl je al in de volgende game ingedeeld bent. Daarbij verlies je dan ook nog eens je groep, zodat je die ook weer opnieuw bij elkaar moet rapen. Nu is dat door de goede interface een fluitje van een cent, maar het blijft een rare beslissing om dat zo te doen. Niet slecht in die zin, maar eerder onbegrijpelijk is het om te zien dat er van Beast Mode (zie Ugly) geen variant is gemaakt die Left 4 Dead helemaal emuleert en waarin zowel Locust als mensen door echte spelers gespeeld kunnen worden.
The Ugly
De Locust zijn zoals gezegd weer voltallig terug, met niet alleen de normale die je uit de andere Gears kent, maar ook de gloeiende Lambent variant die ontploffen als je ze afschiet en die mits genoeg beschoten nogal eens Resident Evil 4-style tentakels groeien. En dan is er nog een derde variant vijanden, die alweer een andere dynamiek aan de gevechten toebrengt. Door deze gaandeweg de game vordert door elkaar te gooien geeft Epic je als speler altijd een ander gevecht, iets dat de actie in de game tot het einde aan toe interessant houdt.
Interessanter nog wordt het als je dan Beast mode gaat spelen, de grote nieuwe toevoeging aan de game waarin je als Ticker begint maar kunt eindigen als Berserker, met alles daar tussenin. Door algemene stranded en de ‘helden’ uit de single player game om zeep te helpen verdien je geld waarmee je na je onvermijdelijke sterven opnieuw het slagveld kunt betreden en hoe beter je het doet, hoe eerder je als een Mauler door de porseleinkast aan het rennen bent. De mode geeft je een nieuwe waardering voor de Locust en daarnaast is het nog eens verdomde leuk ook. Je krijgt (net zoals in de hele game, eigenlijk) wat weinig uitleg, maar verder is het lachen, gieren, brullen en jezelf opblazen om Cole Train’s benen van hem af te nemen.
Conclusie
Niemand die fan is van de eerste twee delen zal het een ruk uitmaken wat ik hier schrijf: die staan nu vermoedelijk bij de lancering in de rij om de game te kopen. Maar gelukkkig is dat meer dan terecht. Die andere mensen, zij die de serie nog niet gespeeld hebben, die voor wat voor reden dan ook Gears altijd aan zich voorbij hebben laten gaan: probeer het. Als je een shooter zoekt die op meerdere fronten afstand neemt van de ADHD-praktijken die de meeste hedendaagse shooters aanhangen, dan heb je hem gevonden. Speel eerst de single player, ga casual online mode (een goed idee voor nieuwe spelers, al had het nog iets verder uitgediept mogen worden) in en kom er achter wat je al die jaren gemist hebt. Dan kun je Gears 1 en 2 alsnog als ‘prequel’-games spelen voor het verhaal.
Gears of War 3 is als multiplayer-game zo rijk gevuld en -nu al- zo goed gebalanceerd dat je als terugkerend speler meteen het diepe in kunt springen. Ook als single-player game is het heel goed te spelen en zal het je een weekend kunnen bezighouden, maar het is eeuwig zonde (en eventueel wat duur betaald) om niet online te gaan met deze game. Één ding is zeker: de nieuwe lat is gelegd voor 3rd person shooters, want beter dan dit wordt het -op het moment- niet.
Gears of War, ontwikkeld door Epic Games voor de Xbox 360 en uitgegeven door Microsoft Game Studios op 20 september 2011
