Na de hoopvolle trailers en commentaren die ik had gezien en gehoord over deze game was ik benieuwd genoeg om een presentatie te gaan bekijken op de Gamescom, niet wetende dat er ook nog een hands-on aan vast zat. En waar de trailers me niet helemaal kon overtuigen van het feit dat ik dit veel zou gaan spelen heeft wat tijd achter de controller me in elk geval duidelijk gemaakt dat de Polen van People Can Fly heus wel weten hoe een vloeiende shooter in elkaar gedraaid moet worden.
Of de “punten voor creatief moorden”-gimmick waar Bulletstorm op steunt overeind blijft in een langere speelsessie, daar ben ik nog een beetje sceptisch over, maar het eerste kwartier zat ik in elk geval wel met een grijns te spelen.
Voor wie het allemaal niet zo heeft meegekregen: Bulletstorm geeft je punten voor het creatief neerschieten van de vijand. In de sessie die we hadden was er nog niet veel variatie in het type vijanden dat je tegenkwam, maar de voetsoldaten leenden zich natuurlijk wel prima voor allerlei experimenten van ballistische aard. Een headshot is maar een headshot, dus dat levert niet zoveel op, maar je krijgt steeds meer wapens die er allemaal op gemaakt zijn om (eventueel met een secundaire vuurmodus) je zoveel mogelijk kans te geven de vijanden creatief om te leggen.
In de trailer zie je de actie vaak slow-motion in gaan; dat had in onze speeltest alles te maken met de elektrische zweep die gebruikt wordt om vijanden naar je toe te halen. Zo snel je die hebt gebruikt kun je de vijand weer wegtrappen, of dat nu richting een cactus is om de vijand daarop te spiezen of gewoon de lucht in zodat je ‘m op je gemak kunt neerschieten. Je kunt dan met de verschillende wapens nieuwe combinaties uitvinden, waarbij we ook nog de mogelijkheid kregen om verschillende wapens te upgraden met een overdrive-aanval, zodat het machinegeweer bijvoorbeeld een hele berg kogels tegelijk afvuurt en zo de vijand in een oogwenk tot geroosterd skelet omtovert.
People Can Fly heeft ervoor gekozen om de protagonist van de game, Grayson Hunt, nogal babbelig te maken, als semi-homage aan Duke Nuke’em en om de toon van de game te zetten. Er is wel een verhaal, maar dat is in principe ondergeschikt aan de combo-actie en dient meer als excuus om gigantische eindbazen op te laten draven. Die hebben we (behalve de glimp aan het einde van onze sessie en aan het einde van de trailer) nog niet kunnen spelen, dus ik ben benieuwd hoe het mechaniek daar toegepast zal worden.
Voor de lancering op 22 februari volgend jaar zal er nog wel genoeg toegevoegd worden qua levels; ik heb het idee dat de wapenset staat maar dat we met z’n allen nog maar een klein gedeelte te zien hebben gekregen. Althans, dat hoop ik, want ik wil na het eerste uur ook nog geboeid blijven door het concept, daar is de basis van de game te gelikt en te leuk voor.
