Je voelt je toch een beetje verraden, als een game die je heel leuk vond opeens van genre wisselt en schijnbaar in een hele andere richting gaat als je verwacht. Dat mes in de rug heb ik ook gekregen van Red Faction: Armageddon. Wát nou first-person shooter? Ik wil dingen neerwaaien met mijn wrede hamer! De demo die ik heb gekregen op de Gamescom beloofde echter toch veel meer goeds dan ik eigenlijk wilde toegeven, dus dan kom je toch maar weer schoorvoetend terug op je standpunt. Tja, dat gebeurt ook, en zo ben ik nu toch weer enthousiast over wat de kleinzoon van verzetsheld Alec Mason allemaal uitspookt op Mars. Of beter gezegd, onder Mars.
Want het verhaal plaatst je in een mijn, aangezien de jonge Darius Mason daar werkt. Terwijl de oppressors van het volk, de EDF, fijn boven de grond zitten hebben de rebellen waar hij deel van uitmaakt zich teruggetrokken onder de grond. Er zit echter nog iets onder de grond, zonder de verrassing te willen verpesten: het is de complete cast van Dead Space. Inderdaad, aliens met scherpe klauwen.
Toen het eerste wapengebruik dat ik na een paar minuten standaard shootertaferelen te zien kreeg bij de demo ook nog eens een stasis-aanval was die de vijand tot bijna-stilstand bracht dacht ik: “dit komt dus niet goed.” Kijk de video (met minst enthousiast commentaar ooit) maar beneden, dan snap je precies wat ik bedoel.
Maar toen, toen kwamen de rest van de wapens tevoorschijn.
Als eerste was daar de magneet gun, die de meeste chaos gaat veroorzaken, denk ik. Die werkt door twee punten met elkaar te verbinden: je schiet op een gebouw, daarna op een vijand en vervolgens genieten beide van een sterk verhoogde aantrekkingskracht jegens elkaar, wat voor het gebouw niet veel uitmaakt, maar die vijand vindt dat niet leuk. Maar dan blijkt dat ook de mogelijkheid tot vernietiging van een hoog niveau gebleven is, want als je in het voorgaande voorbeeld de vijand met een explosief vervangt, gaat het gebouw er ook aan.
De mogelijkheden die een wapen als de magneet gun met zich meebrengt kunnen een game helemaal maken: als ze bij ontwikkelaar Volition een creativiteit op het niveau van een Valve met de gravity of portaal gun (driekwart is ook goed) kunnen brengen in het gebruik van dit wapen is de game al geslaagd. Maar er is meer: de nanoforge, die fans zullen herkennen als een wapen waarmee je nanobots alles kon laten opvreten; gebouwen, voertuigen en mensen, is omgebouwd tot object van creatie.
Je gebruikt het, net als bijvoorbeeld in de laatste Prince of Persia of het recentere Singularity, om gedeeltes van een level terug op te bouwen die vergaan zijn. Het grote verschil in deze is dan wel dat het niet alleen werkt met vooropgezette gedeeltes van het level, maar ook met dingen die je zelf hebt gemold. Het voorbeeld dat iedereen kreeg was dat je een gedeelte van een gebouw kon vernietigen, zelf naar binnen kon lopen en dan daarna de vijanden kon buitensluiten met één schot van de nanoforge om zo wat rust te creëren in een hectisch gevecht.
Er kwamen nog meer wapens, zo beloofde de producer, maar natuurlijk komen die pas weer bij het volgende rondje publiciteit naar voren. Voor nu hadden ze nog één leuk speeltje te showen: de robot. Waar je in Red Faction: Guerrilla soms kon rondrennen in een bouwrobot om zoveel mogelijk chaos te veroorzaken krijg je nu een iets minder lomp maar net zo dodelijk exemplaar onder de kont geschoven. Dat geeft een heel nieuw gevoel aan de gevechten met de aliens, althans voor Red Faction, want het zag er allemaal net iets te bekend uit.
Dat is trouwens wel de impressie die ik kreeg bij de demo: men wil niets aan het toeval overlaten dus zitten alle goede ideeën van alle andere succesvolle games van de laatste drie jaar in deze actiegame gepropt. In combinatie met de magneet gun kan dat er voor zorgen dat Red Faction Armageddon je zo veel gave dingen geeft om te doen dat je nooit verveeld raakt en dus een echte topper kan gaan worden volgend jaar, zolang Volition maar om het risico heen weet te graven dat de focus verloren gaat en geen van de gave mechanieken goed genoeg tot zijn recht komt.
Maar als ze dat voor de release maart volgend jaar lukt, dan mogen ze me nog eens een mes in de rug steken; op deze manier doet het geen pijn.
