Het is je vast een keer overkomen en misschien heb je je er zelf ook eens schuldig aan gemaakt… Je bent in gesprek met iemand en zonder dat je het door hebt blijkt je gesprekspartner midden in je verhaal een telefoontje te hebben aangenomen. In eerste instantie denk je dat de persoon in kwestie op jou reageert -ook al lijkt de reactie als een tang op een varken te slaan- en dan kom je erachter dat hij of zij met iemand aan de telefoon hangt. Ik heb me in ieder geval wel eens flink bescheten gevoeld toen me dat overkwam. Ik was toch verdorie iets aan het vertellen!
Maar ook ik zit op het terras in gezelschap van anderen wel eens stiekem naar m’n telefoon te gluren en zodra het scherm oplicht wil ik direct weten of het een sms is, een ‘brekend’ nieuwsbericht (je wil tegenwoordig immers altijd en overal direct op de hoogte zijn van alles), een mention op Twitter of een woord dat m’n tegenstander heeft gelegd in Wordfeud. Ik probeer me in te houden, maar uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van het fatsoen. En terwijl ik m’n telefoon pak om te checken wat er zojuist binnen is gekomen, zit de rest van het gezelschap het zojuist geserveerde eten te Instagrammen. Het is een ziekte van deze tijd.
Hoe zou het leven eruit zien voor de enkeling zonder smartphone? Nou, zo dus… Herkenbaar?
