2013 is het jaar van de Sony studio’s die de PS3 bezitters verwennen met exclusieve titels voor hun systeem. The Last of Us beet het spits af, Puppeteer volgt, Rain en Beyond liggen nu op de plank te rijpen. Vraag is natuurlijk of al die exclusiviteit ook zorgt voor de broodnodige kwaliteit en originaliteit die deze generatie spelcomputers nog kan gebruiken alvorens we overgaan naar het nieuwe tijdperk.
Uiterst aardig is in ieder geval het prijskaartje dat aan Puppeteer hangt; voor veertig eurootjes is ie de jouwe en kan jij de poppen letterlijk aan het dansen brengen. Of naja, misschien niet zo zeer dansen maar meer springen en knippen. Springen klinkt maar al te logisch, daar Puppeteer een platform game is, het knippen echter de gimmick die de hoofdrolspeler in dit spel, Kutaro, maar al te goed moet beheersen. Kutaro is namelijk een houten pop, die letterlijk ‘de kop los heeft.’
Kutaro kan door de levels heen hoofden vinden (en er maximaal 3 bezitten), die hij kan verwisselen. Geen hoofd? Dan ga je dood, in zoverre best logisch toch? Naast dat je Kutaro bestuurt, bestuur je ook nog zijn hulpje (aanvankelijk een kat, later in het spel een elfje) met de rechterstick. Het is mogelijk de game met zijn tweeën te spelen, dan bestuurt speler 2 simpelweg het hulpje. Met de kat kan je in de interactieve omgeving zoeken naar hoofden en moonsparkles (de muntjes van Mario, zeg maar). Honderd moonsparkles levert een leven op en er kan gezocht worden naar alle hoofden in alle levels voor de betere rankings en trophies. In zoverre het standaard platform werk. Maar…
Kutaro is niet zomaar Kutaro. Hij is CUTaro en houdt van knippen. Na de start van de game, waarin gedurende een leven de –how-to-play- aan ons ontrafeld wordt, krijgen we namelijk de beschikking over Calibrus. Een wonderschaar, waarmee bossen in stukken geknipt kunnen worden, maar waarmee Kutaro ook als een soort Sonic naden kan doorkruizen en hogerop kan komen in een level. Het spel zelf ziet er ondertussen gelikter uit dan een postzegel van Koningin Beatrix en de manier waarop de storyline (of eigenlijk het toneelstuk) gepresenteerd is zorgt bij mij in ieder geval voor de nodige ‘oehs’ en ‘aahs’. De voice-acting en de mooie, stijlvolle muziek maakt ondertussen het geheel verder af. In verhouding zijn er ook nog eens heel veel eindbazen en daar houden we natuurlijk van!
Klinkt allemaal inventief niet? Dat is het ook! Maar elk voordeel heb helaas ook zijn nadeel, want het is een doodzonde dat de inventieve ideeën meteen tot een saaiheid verheven worden. Het gegeven van de verschillende hoofden die onze held Kutaro kan dragen zou tot een kunst verheven kunnen worden en tot oneindige mogelijkheden kunnen leiden. Sony heeft er echter veel te weinig mee gedaan. De hoofden hebben verschillende eigenschappen, maar laten deze alleen zien en gebruiken op bepaalde momenten in het spel waarop je ze ook daadwerkelijk moet gebruiken. Dit laatste wordt overigens ook nog netjes aangegeven door je hulpje (die poes of die elf). Jammer eigenlijk.
Datzelfde geldt eigenlijk nog meer voor Calibrus, de gouden wonderschaar. Repeterend is het toverwoord met name als je kijkt naar de bossfights. Op een of andere manier wist Sony niet hoe men dat in dit geval de creativiteit erin hield. Quick time events worden ingezet en wellicht wat teveel voor de meesten. Ik kan er geen genoeg van krijgen, maar er zullen ook mensen zijn die het afgezaagd vinden worden of wellicht gaan klagen dat het spel al makkelijk was en QTE het niet beter maken. Voor mij als verre dertiger met weinig tijd om me dag in dag uit in een game vast te bijten valt het herhalende karakter uiteraard minder op. Daarnaast heb ik niet zo’n last van het feit dat de game niet zo moeilijk is (immers minder tijd en makkelijker uitspelen zijn een prettige combinatie). Ben je echter op zoek naar een ernstige uitdaging dan is Puppeteer het wellicht niet voor jou. De nadelen zo opsommend hoop ik eigenlijk dat er genoeg verkocht gaat worden en interesse gewekt wordt voor een deel 2, waarin Sony al deze zaken helemaal goed kan maken. Al met al kan ik er lang en breed over praten, maar jullie voelen misschien de spagaat waar ik in zit. Ik vind Puppeteer geweldig maar moet helaas een objectieve conclusie schrijven die ook nog eens kritisch is. Here we go.
Puppeteer is een plaatje van een spel; het ziet er werkelijk prachtig uit en straalt aan alle kanten stijl uit. De muziek, graphics en voice acting zijn subliem. Daarentegen zitten er een aantal ideeën in –het knippen en de verwisselbare hoofden- die veel beter uitgewerkt hadden kunnen worden zodat het meer zou zijn dan een leuke gimmick die repeterend en dus (voor sommigen van ons) saai wordt. Desondanks is het een pareltje voor de hardcore gamer die weer eens geraakt en meegesleurd wil worden door een mooie exclusieve gamewereld. In dat geval is het het ideale spel om effe tussendoor te doen; de klasse zal zeker de repetitie overwinnen. Zijn je centjes spaarzaam en zoek je een platformer, dan kan dit niet tegen de Mario’s en Raving Rabbits van de wereld op. Het prijskaartje van 40 euro is passend en geeft in ieder geval aan dat Sony ook door heeft gehad dat er geen full-price prijskaartje aan deze game mocht hangen en wellicht is dat net hetgeen dat jou over de streep kan trekken. Ik hoop het.
Puppeteer, ontwikkeld door SCE Japan Studio voor de PS3 en uitgebracht door Sony Computer Entertainment op 11 september
