Uit nieuw onderzoek van data die tientallen jaren geleden werden verzameld door de Voyager 2 ruimtesonde, blijkt nu dat van de minimaal 27 manen die om Uranus draaien, op vier mogelijk water aanwezig is. Onderzoekers hebben voor de analyse van de Voyager data gebruik gemaakt van nieuwe modellen en onderzoek over hoe oceanen kunnen bestaan op onwaarschijnlijke plaatsen in ons zonnestelsel. Kortom, reden genoeg om daar eens opnieuw naar te kijken, vonden de wetenschappers van NASA. Vorig jaar werd al bekend dat er plannen zijn, of toch in ieder geval de wens, om 45 jaar nadat Voyager 2 Uranus bezocht, terug te gaan naar die andere grote blauwe planeet in ons zonnestelsel.
Zeker weten of er inderdaad water is op vier van de vijf grootste manen van Uranus doen de onderzoekers het dus niet. Maar, gebaseerd op nieuwe modellen en kennis, stellen ze dat op de betreffende manen zogenoemde ‘oceaanlagen’ tussen de kernen en het ijzige oppervlak kunnen liggen. Het gaat overigens over de manen Ariel, Umbriel, Titania, Oberon en Miranda. De oceanen kunnen volgens de computermodellen van de onderzoekers tientallen kilometers diep kunnen zijn.
De vier grootste manen van Uranus variëren in diameter van 1.160 kilometer (Ariël), tot 1.580 kilometer (Titania). Lang werd Titania, gezien zijn grootte, gezien als de maan met de meeste kans om interne warmte vast te houden, veroorzaakt door radioactief verval. De andere manen werden voorheen algemeen beschouwd als te klein om de warmte vast te houden die nodig is om te voorkomen dat eenoceaan bevriest, vooral omdat verwarming die wordt veroorzaakt door de zwaartekracht van Uranus slechts een kleine warmtebron is.
Door de samenstelling van de oceanen te onderzoeken, kunnen wetenschappers meer leren over materialen die ook op de ijzige oppervlakken van de manen gevonden kunnen worden. Dat is wel afhankelijk van de vraag of de onderliggende stoffen door geologische activiteit van onderaf naar boven zijn geduwd. Er zijn aanwijzingen van telescopen dat ten minste één van de manen, Ariel, relatief recent materiaal op het oppervlak heeft gestroomd, misschien van ijzige vulkanen.
Miranda, de binnenste en op vier na grootste maan, herbergt zelfs oppervlaktekenmerken die van recente oorsprong lijken te zijn, wat suggereert dat het misschien genoeg warmte heeft vastgehouden om ooit een oceaan in stand te houden. Uit de recente thermische modellering is gebleken dat het onwaarschijnlijk is dat Miranda lang water heeft gehad. Doordat de maan te snel warmte verliest, is dat water nu waarschijnlijk bevroren.
Al zolang als we naar andere sterren en planeten kijken, zijn we gefascineerd door de vraag of er leven is op andere plekken in ons universum. Met de kennis die we tot nu toe hebben vergaard weten we dat water een van de belangrijkste ‘bouwstenen’ voor het ontstaan van nieuw leven is.
Uiteraard is dat niet de enige voorwaarde. Een planeet of hemellichaam moet ook een atmosfeer hebben, liefst met zuurstof en ‘aarde-achtige’ temperaturen, als wij ooit (langere tijd) op zo’n andere planeet willen vertoeven.
Tot nu toe hebben astronomen en andere (ruimte)wetenschappers wel al diverse sterrenstelsels en planeten gevonden waar de bouwstenen voor het ontstaan van leven aanwezig zijn, maar bewijs van buitenaards leven is nog er nog niet. En ondanks dat er heel wat ‘UFO-fanaten’ zijn die het tegendeel beweren, zijn we voor zover bekend nog nooit in contact gekomen met ‘ET’.
