U bent waarschijnlijk al eens eerder gewaarschuwd. Er komt een tsunami van sensoren en actuatoren op ons af. Als we de diverse analisten mogen geloven zijn dat er in 2020 zo rond de 30, en in 2030 tussen de 400 en 500 miljard, gekoppeld aan het Internet of een ander privaat of publiekelijk netwerk. We noemen dit ook wel het “Internet of (Every)Things”. De dalende prijzen en beschikbaarheid van deze sensoren en actuatoren is hier mede debet aan.
Het gaat echter niet zo zeer om de hoeveelheid sensoren en actuatoren, al willen sommige mensen u dit wel laten geloven. En inderdaad, er zijn genoeg uitdagingen op dit terrein van integratie, standaarden, management en beveiliging. De werkelijke uitdaging waar wij als mensheid voor staan gaat over de enorme hoeveelheid data die het gaat genereren.
Hoe gaan we ervoor zorgen dat we van deze vaak ongestructureerde berg data (denk hierbij aan tekst, social media feeds, foto’s, video’s, geluid etc.) informatie kunnen creëren en ons de juiste context geeft bij het ondersteunen en nemen van (geautomatiseerde) beslissingen?
Onze huidige ICT omgeving gaat in rap tempo versmelten met andere technologieën waaronder Robotica. We integreren dan bovengenoemde sensoren en actuatoren in fysieke robot systemen. Hier wordt kunstmatige intelligentie in apparatuur en objecten gebouwd om de aangeleverde data te verwerken. Het systeem kan observeren, interpreteren, evalueren en beslissingen te nemen, net als het menselijke verwerking proces. Kunstmatige intelligentie is de ontwikkeling van computersystemen die taken kunnen uitvoeren die normaliter menselijke intelligentie nodig zouden hebben.
Als we de werelden van robotica en kunstmatige intelligentie d.m.v. sensor technologie aan elkaar gaan verbinden dan wordt dit ook wel “Embodied Cognition” genoemd. We kunnen deze intelligente robots taken laten uitvoeren die wij ze aanleren door middel van training, ze worden zelf-lerend. Uiteraard wel binnen de grenzen van sociale en ethische toelaatbaarheid.
In Japan is er inmiddels een hotel geopend dat voor het overgrote wordt gerund door intelligente robots. Het hotel, genaamd “Hann-an”, wat “vreemd” betekent in het Japans, heeft 72 kamers en de Robot front-office medewerkers spreken vier talen vloeiend. Je kan er een normaal gesprek mee voeren en de robot weet zelfs adviezen te geven over waar je het beste kan eten, waar je een fiets kan huren of wat de openingstijden zijn van de musea in de buurt.
De Robot medewerker herkent tevens gezicht emoties en kan anticiperen op body language. Je kamer deur wordt niet geopend door een keycard maar door facial recognition en sensoren in de kamer zorgen ervoor dat de kamer temperatuur wordt afgestemd op jouw lichaamswarmte, best handig.
Maar gecontroleerde en gemonitorde sensoren worden ook steeds kleiner. Zo klein zelfs dat ze niet meer met het blote oog waarneembaar zijn. Wetenschappers zijn inmiddels gestart met het ontwikkelen van sensoren op Nano niveau. In een nanometer passen ongeveer 5 atomen en er is al succesvol een bit aan informatie opgeslagen op 12 atomen. Het is zo klein dat het gebruikt kan worden om te bewegen in het menselijk lichaam.
De meest geavanceerde Nano-sensoren maken gebruik van synthetisch biologische hulpmiddelen om bacteriën te modificeren. Het doel is om eenvoudige “bio-computers”die DNA of proteïnen gebruiken, een geïnfecteerde cel te laten herkennen in het menselijk lichaam. Hierdoor zijn we in staat om een paar bits aan informatie achter te laten om een status van een cel te interpreteren d.m.v kleurvariaties (zodat hier de juiste beslissingen over genomen kunnen worden) en gepersonaliseerde medicijnen te kunnen toedienen.
Nano-technologie zal dan ook worden gebruikt om een hybride brein, een combinatie van biologische en niet biologische intelligentie te creëren. De koppeling van het menselijke brein met bijvoorbeeld (kunstmatige) intelligentie uit de Cloud. De hersenen worden dan aangevuld met informatie en intelligentie van externe systemen. Deze connectie zal dan gerealiseerd moeten worden via de haarvaten op ons hoofd door middel van Nano-bots, zeer kleine sensoren. Eerste testen van een bekend Amerikaanse neurochirurg hebben al aangetoond dat dit mogelijk moet zijn.
Mocht u denken dat is handig ik ga niets meer leren, dan moet ik u teleurstellen. Het gaat nog minimaal een jaar of twintig duren. De symbiose tussen Internet of Things en robots ligt echter op een steenworp afstand van ons en gaan ons op relatief korte termijn mooie nieuwe toepassingen laten zien, met individuele en maatschappelijke relevantie. Blijkt de sensor toch belangrijker te zijn dan ik dacht.
