Apple werkt al een hele tijd aan haar nieuwe Campus in Cupertino. Dit voorjaar moet Apple’s UFO dan eindelijk klaar zijn, na twee jaar vertragingen. Dat er vertraging optreedt bij bouw is niet zo gek en op deze schaal is dat helemaal te verwachten. Het grootste kantoorgebouw ter wereld met plek voor meer dan 14.000 werknemers over vier etages is namelijk ongeveer honderd voetbalvelden groot. Niet alleen is het reusachtig, alles aan het gebouw is vanwege de cirkelvorm helemaal gebogen, inclusief de ramen.
Wijlen Steve Jobs onthulde de plannen voor zijn ‘ruimteschip met een tuin in het midden’ vlak voor zijn dood in 2011. Hij kocht de benodigde grond van HP en had een heel duidelijk plan voor ogen: alle parkeerplaatsen ondergronds, heel veel bomen op de campus en de opvallende ronde vorm zouden dit het gebouw maken dat Apple helemaal zou belichamen. Hij heeft het nooit mogen zien, maar hij zou tevreden zijn met hoe Pietje precies het bedrijf omgaat met de bouw. Reuters heeft namelijk een hoop mensen gesproken die betrokken waren bij de bouw en die hebben in vele gevallen anoniem even hun hart gelucht.
Dat die visie zich niet zomaar laat omzetten in betonnen constructies bleek wel tijdens de bouw. Aannemers hebben zich (anoniem) uitgesproken tegenover Reuters dat ze het zat zijn. Kort gezegd is het nogal een gedoe om het gebouw af te krijgen. Apple houdt namelijk nogal vast aan haar eigen designprincipes en de vreselijk koppige insteek van Jobs die het precies wilde hoe hij het wilde en de mensen die het moesten produceren met de handen in het haar achterliet terwijl ze voor een ogenschijnlijk onoplosbaar probleem stonden.
Details die er normaal gesproken niet toe doen in de bouw werden opeens belangrijk. De afwerking van een buis die niemand kan zien, bijvoorbeeld. Apple had natuurlijk ook een mening over hoe de elektriciteitsdraden bevestigd zijn. Dat wil zeggen: die in de muur. Er mochten geen buizen of ventilatieroosters te zien zijn in de weerspiegeling van de gebogen ramen. De betonnen platen die voor de plafonds gebruikt worden moesten ook aan de niet-zichtbare kant helemaal afgewerkt worden.
Het wordt erger: de aannemers zijn maanden bezig geweest om een constructie te maken waarin er geen enkele dorpel onder een deur zat. Niet om het gebouw beter toegankelijk te maken voor mensen in een rolstoel, maar omdat belangrijke Apple-medewerkers dan wel eens uit hun concentratie gehaald zouden kunnen worden omdat ze in hun looppas rekening moesten houden met de deur.
Het beste voorbeeld is echter het geval deurklink: de deurklinken stonden ongeveer vanaf dag één op de agenda. Na maanden heen en weer was er dan eindelijk een prototype, maar omdat er volgens het Apple-management een ‘rare bolling’ in de klink zat was het niet goed. Na herberekeningen en nameten tot bijna op de nanometer bleek er geen bolling te vinden, maar er moest toch een nieuw ontwerp komen, na anderhalf jaar overleg.
Ook de brandweer in Californië werd er gek van: 15 vergaderingen waren nodig om een compromis te sluiten tussen de wens van Apple om zo minimalistisch mogelijke borden op te hangen en de wens van het departement om toch ook vooral aan mensen duidelijk te maken waar ze heen moesten in het geval van een calamiteit.
Voorbeelden te over dus van een nachtmerrie van een klant voor elke aannemer. Het kan geen toeval zijn dat de eerste twee gerennomeerde aannemersbedrijven zich van het project gedistantieerd hebben zonder commentaar, een unicum volgens kenners. De werklui die betrokken zijn bij het project moeten allemaal handschoenen dragen zodat de materialen van de campus niet te beschadigen. Architect German de la Torre weet het nog diplomatiek uit te drukken: “Apple heeft na jaren van experimenteren bepaalde designprincipes opgebouwd en daar blijven ze trouw aan.”
Als het complex straks af is heb je wel wat, zo bevestigt iedereen die erbij betrokken is geweest. Brett Davis van de schildersvakbond in Cupertino somt het mooi op: “Het wordt hoe dan ook iets dat je wil zien. Als je tenminste ooit binnen komt.”
[Afbeeldingen © Apple]
