Een van de meest beruchte gameduo´s uit de game-industrie, Kane & Lynch, laten opnieuw hun vuile tronie zien. Was het eerste deel al alles behalve zachtzinnig, het tweede deel schopt nog meer heilige huisjes omver en laat letterlijk en figuurlijk een groezelige indruk achter. Grootste probleem met het spel is dat de third-person shooter simpelweg snel eentonig wordt en dat het bovendien aan de zeer korte kant is. Een aantal media maakt dan ook gehakt van het spel door dikke onvoldoendes uit te delen. Jammer is dat er veelal voorbij gegaan wordt aan de unieke multiplayer.
The Good
Denk aan een Quentin Tarantino film zonder de briljante dialogen en je hebt een goed idee wat je van Dog Days kunt verwachten. In basis is het een third-person shooter met een cover stysteem zoals we dat kennen van Gears of War. Alleen de manier waarop de roekeloze actie van twee gestoorde criminelen in Sjanghai in beeld wordt gebracht, is erg origineel. De camera zit heel dicht op de actie waardoor je als speler het idee krijgt naar een documentaire of een reality show zit te kijken. Neem daarbij de groezelige filters en het shaky cam annex YouTube effect en je krijgt een schietspel waarbij letterlijk en figuurlijk smerige praktijken en bloederige shootouts in rap tempo de revue passeren.
Nadat een klus goed fout gaat, krijgen Kane & Lynch het aan de stok met zowel de lokale autoriteit als de Chinese onderwereld en betekent het schoten of geschoten worden. De actie is ‘frantic’ en tijd om op adem te komen is er nauwelijks. De harde, rauwe sfeer komt in alles terug. Het voortdurende gescheld en geruzie tussen Lynch en Kane in het heetst van de strijd is vermakelijk. Terwijl de kogels je om de oren vliegen, schieten de ‘fucks’ en de ‘damned’s’ minstens zo vaak door beeld. Al vloekend knallen de twee criminelen zich naar hun fragiele vrijheid, wetende dat ieder moment een nieuwe lading stront over de twee wordt uitgekieperd. De locaties zijn ook niet echt gezellig: smerige achteraf steegjes, foute barretjes, nog foutere nachtclubs en grimmige sweatshops.
Speciale aandacht is er voor de multiplayer. Deze is zeer origineel en injecteert bekende teambased gameplay met een nieuw element: de menselijke emotie vertrouwen. Het doel van de multiplayer is simpel. Met een paar online kameraden een heist plegen, met het geld weg te zien komen, terug naar de getaway wagen en zorgen dat de aanstormende arm der wet je niet weet te stoppen. Echter, je kunt ook halverwege de klus, enigszins vergelijkbaar met de briljante openingsscene van The Dark Knight, je teammaten van vlees en bloed in de rug schieten en er met hun deel van de buit vandoor gaan. Sterker, je kunt de chauffeur van de vluchtauto omkopen met de helft van je gejatte geld om toch vooral niet op de anderen te wachten. Uiteraard zullen de ander spelers dit gedrag onthouden en staat de sfeer de volgende speelronde op scherp. Toch kunnen die niet meteen jou of andere verraders gaan neerknallen om de simpeler reden dat je elkaar ook nodig hebt om een overval te klaren. Dit zorgt voor een unieke, onderhuidse spanning die ik nog niet bij een andere online team georiënteerde shooter heb ervaren.
De singleplayer campagne is overigens ook in co-op te spelen en dat is simpelweg erg vermakelijk.
The BadEen enorm minpunt is de lengte van de game. Meldingen van minder dan 4 uur zijn enigszins met een korreltje zout te nemen. Dan dien je echt door te game te spurten, waarschijnlijk spelend op Easy Mode. Ergens tussen de 4 a 6 uur komt eerder in de buurt, misschien zelfs nog langer. Daar is uiteraard de multiplayer niet meegerekend. Toch blijft dit een veel te korte spelduur voor een game met een dergelijk big budget. Net op het moment dat het verhaal van Kane & Lynch een beetje vorm krijgt, moet je alweer afscheid nemen van de aangenaam gestoorde criminelen.
Voorts valt de game al snel in herhaling; de twee hoofdpersonen komen ergens, al dan niet met of zonder extra computergestuurde sidekicks en binnen no time breekt de hel los en regent het kogels. De game laat je nauwelijks de ruimte om als een Rambo vooruit te rennen, iedereen op je weg op de korrel nemend, nee, je dient bijna steevast gebruik te maken van cover. Dat is billijk maar doordat de actie enkel op deze manier te overleven is, slaat eentonigheid al snel toe. Ben je dol op hectische shooutouts waarbij het mantra “duiken, verschansen, wachten, schieten, wegrennen, cover pakken, wachten, schieten” je wel aanstaat dan weegt deze opzet uiteraard minder zwaar. Iets meer rustmomenten en andere gameplay had de game echter goed gedaan.
Tot slot is de AI van Kane niet bijster scherp. Het komt er op neer dat jij negen van de tien keer de vijanden moet doorzeven. Dit euvel is uiteraard ondervangen in coöperatieve modus, maar toch.
The Ugly
De groezelige filters scheppen een ongemakkelijke rauw sfeer en dat is goed gelukt. Tegelijkertijd moet het ook verhullen dat de techniek achter K & L 2 op zijn laatste benen loopt. De latere Hitman games, waarbij de ruimtes meer afgezonderd waren en op zichzelf stonden, oogden nog wel prima, maar hier zakt het spel qua animaties, gezichtsuitdrukkingen en kale omgevingen wel een beetje door het ijs.
Waarschijnlijk bedoeld als grap is de visuele censuur in de game. Vreemd en misplaatst voor een game die 18+ is en grofheid en geweld juist overduidelijk wil etaleren. Wanneer het geweld te grof wordt of de seksuele content te expliciet verschijnen er spuuglelijke cencuurblokjes in beeld. Lopen K & L in hun blote kont door het beeld nadat ze net zijn gemarteld? Blokjes verschijnen in beeld. Naakte dames, te expliciete headshots of kelen die worden doorgesneden? Weer die censuur. Kwam de game anders niet door de keuring – lijkt me sterk want er zijn legio voorbeelden te noemen van 18+ games die overduidelijk headshots, ontblote vrouwenboezems of knifekills in beeld brengen – of is het een sarcastische grap van ontwikkelaar IO Interactive? Hoe dan ook, dit is gewoon raar.
Conclusie
Zo hard als Kane & Lynch zich staande trachten te houden in Dog Days, zo hard wordt de game neergesabeld door sommigen. Dat is deels terecht maar de game is zeker niet een groot wanproduct. De actie en de stijl is keihard en rauw en dat spreekt mij wel aan, bovendien is de multiplayer erg leuk. Tegelijkertijd zou ik me ook drie keer achter mijn hoofd krabben als ik een dikke 60 euro voor een spel neer zou moeten leggen en je blijkt na een avondje doorschieten al naar de eindcredits te kijken. Bovendien had de balans in het spel beter gekund. Of de twee antihelden nog wraak kunnen nemen in ene derde deel waag ik te betwijfelen. Alhoewel, de eerste game werd massaal gekraakt en verkocht toch nog 1.8 miljoen. Wie weet heeft het publiek, net als Kane & Lynch zelf, simpelweg maling aan heersende opinies. De tijd zal het leren…
Kane & Lynch: Dog Days voor de PC, Xbox 360 en Playstation 3, ontwikkeld door IO Interactive, uitgebracht door Square Enix op 20 augustus 2010.
