Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Alle lof voor westerse game-ontwikkelaars: Ze hebben de toorts die de Japanners een aantal jaren geleden hebben neergelegd als het gaat om vernieuwing en vernuft in games opgepakt en laten de oude garde (grotendeels) achter zich. Maar als het gaat om knotsgekke, bizarre en anderszins gestoorde scenario’s, settings of complete games, dan kan niemand tegen de weirdo’s op het kleine eiland op. Het bewijs? De eerste HD-game die door het team van de Persona-RPG’s wordt gemaakt: een voor een volwassen doelgroep gemaakte erotisch horror-avontuur genaamd Catherine, waarin schapen, sex en nachtmerries de rode draad vormen. Niet per sé in die volgorde, trouwens.
In de game speel je als Vincent, die een vreemd meisje, dat Catherine heet, tegenkomt en daarna hele vreemde nachtmerries krijgt. Die zouden hem wel eens de kop kunnen kosten, want in zijn buurt worden er op dat moment al een tijdje jonge mannen dood gevonden die met een vreemde blik op hun gezicht gestorven zijn in hun slaap. Terwijl hij thuis nog een vriendin heeft (die handig genoeg Katherine heet) en de avances van Catherine maar moeilijk kan weerstaan moet hij zich staande zien te houden, tijdens de wakkere uren maar vooral ook als hij slaapt.
Want daar worden zijn nachtmerries waarheid en heb je als speler te maken met een hele vreemde cocktail van erotiek, gevaar en wol. De gruwelijke en gewelddadige, bijna Silent Hill-achtige, actielevels vormen een schril contrast met het praten dat je moet doen in de andere fases van de game. Volgens producer Katsura Hashino is het thema van de game tijdens de ontwikkeling veranderd van ‘oorlog’ naar ‘liefde’ en de driehoeksverhouding tussen Vincent, Katherine en Catherine is een belangrijk onderdeel van het verhaal. Als we tenminste niet naar de cleavage van Catherine aan het kijken zijn of proberen aan death by nightmare te ontsnappen.
Wat je wel zal opvallen is de hoeveelheid animatie en dat is geen toeval, want het voor volwassen spelers bedoelde verhaal wordt grotendeels zo gepresenteerd aan de speler. Dat wordt niet onverdienstelijk verzorgd door Studio 4 degrees Celsius, die ook animaties maakten voor The Animatrix, de welbekende manga-clip van Ken Ishii en Memories, een samenwerking met Akira-maker Katsuhiro Otomo. Geen kleine jongens dus, maar er was ook veel animatie nodig: met meerdere eindes en veel verhaal was het voor de ontwikkelaars de moeite om een externe studio in te schakelen.
Of deze game Europa haalt durf ik niet te zeggen: het hangt er vermoedelijk van af of de respons na de release in Japan op 17 februari groot genoeg is. Als de game kwalitatief voldoet is de kans goed aanwezig dat we Catherine ook mogen verwelkomen, want als er één uitgever is die nog risico’s durft te nemen is het Atlus wel. En gezien de goede gok die ze met outsider-titel Demon’s Souls hebben gedaan (had ik al gezegd dat iedereen die moet gaan spelen?) kunnen we misschien ook meekrijgen wat de hel er allemaal gebeurt in Catherine.
...