Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Het zit ontwikkelaar Ninja Theory niet mee: nadat Heavenly Sword nooit de klapper is geworden zoals bedoeld en ze recent alweer in de shit zijn gekomen omdat hun nieuwe look voor de Devil May Cry-serie niet in goede aarde is gevallen lijkt Enslaved: Odyssey to the West nu te verdrinken in een zich snel vullende kalender.
Er lijkt rondom deze multiplatform-titel, die zich losjes baseert op een klassiek werk uit de Chinese literatuur, niet veel kabaal te zijn gemaakt. Onterecht, om een lang verhaal alvast kort samen te vatten.
In de game volgen we Trip, een meisje dat weet te ontsnappen aan een bestaan als slaaf door misbruik te maken van Monkey, een beer van een vent die ze in bedwang houdt met een soort van kroon die er voor zorgt dat Monkey moet doen wat Trip vraagt en die er voor zorgt dat als zij sterft, hij dat ook zal den. Ze belooft hem vrij te laten als hij haar langs de alom aanwezige en de mensheid naar huis heeft gebracht, naar het westen. Zo begint een tocht waarbij hun verwrongen bondgenootschap centraal komt te staan.
The Good
Je ziet het meteen: Enslaved is een prachtige game om te zien. Ninja Theory heeft het klaargespeeld om een post-apocalyptische achtergrond ook gewoon mooi te maken; leeg maar levend; vervallen zonder te moeten teruggrijpen naar twaalf tinten bruin en grijs. De enige prijs die je daarvoor betaalt is dat het af en toe wat schokkerig wordt, maar niet genoeg om de pret te bederven. Het oog voor detail spat er aan alle kanten vanaf, zeker in de karakterisering van de hoofdpersonen, de voice-overs en direct daaraan vast de algemene kwaliteit van het script, met dank aan ‘The Beach’ en ’28 Days Later’-schrijver Alex Garland.
Geen voorgekauwde teksten of doodsaaie conversaties, alleen maar een-tweetjes op het niveau van Uncharted en hoger met een science-fiction verhaal dat een aantal interessante ideeën heeft. De parallel met Naughty Dog’s game gaat sowieso wel op omdat de combinatie tussen het klauteren door de omgeving en het opruimen van vijanden en af en toe eindbazen (zonder uitzondering bots) zich in een vergelijkbaar tempo afwisselt.
De gevechten, voornamelijk met Monkey’s stok uitgevoerd en af en toe afgewisseld met stukjes schieten, komen er het beste vanaf en blijven ondanks dat de types vijanden niet heel veel veranderen door de game heen leuk, voornamelijk doordat je niet constant met ze geconfronteerd wordt en er genoeg variaties in situatie en aanpak gebracht wordt en er op de juiste momenten een wel spectaculaire eindbaas voorbij komt. Het klauteren door de game daarentegen…
The Bad
Het grootste probleem dat Enslaved heeft is dat het er gemakshalve van uit gaat dat je een idioot bent die niet weet hoe een actiegame werkt. Je mag nergens springen of klimmen waar de game dat niet wil, maar toch hebben ze bij Ninja Theory de noodzaak gevoeld om elke houvast duidelijk te laten knipperen, anders zou je misschien verdwalen. Als je karakter Lara Croft een poepje kan laten ruiken qua klimmen komt dat nogal belerend over, want je kunt grof gezegd alleen op ‘A’ drukken totdat je op de plaats van bestemming bent.
Daarnaast zijn er een aantal typische ‘game’-zaken die voor mij niet nodig waren geweest, zoals het upgradesysteem, dat energieballetjes als geld gebruikt en je daarmee upgrades laat kopen. Het is irritant om Pavloviaans de balletjes in elk stukje level op te gaan pikken om daarna een upgrade van je schild, staf, leven of vechtmoves te kopen die ze je net zo goed aan het eind van het level ongemerkt kunnen geven, want van een strategische keus is niet echt sprake. Dat gebrek aan keus is eigenlijk wel de grote gemene deler die alles in de ‘fout’-kolom heeft, wat dat betreft.
The Ugly
Pigsy. Ugh, wat een karakter. Een groot deel van wat het middenstuk van de game, dat qua spelen het minst interessante is, draaglijk maakt is de vraag wat hij nu weer gaat zeggen en/of doen. Aan de andere kant geeft dit maar weer aan dat Enslaved’s absolute pluspunten in de niet-interactieve sfeer zitten. Ook nasty zijn een aantal glitches, die weliswaar niet game-vernachelend zijn maar me wel een paar keer hebben gedwongen om een checkpoint opnieuw te laden.
Conclusie
Het is eigenlijk gek dat een game die je als ontvanger van het verhaal serieus neemt het zo laat afweten aan de gameplaykant. Hoewel, afweten: ik moet niet het verkeerde signaal afgeven dat het spelen van Enslaved niet leuk is; het is alleen een uitermate gecontroleerde bezigheid, waardoor er weinig ruimte is voor je eigen momenten binnen de game, die verder wel gevuld is met leuke momenten.
Als je nog niet kapotgespeeld bent op dit soort actie/adventure titels en het niet erg vindt om na een uurtje of tien tegen de credits aan te kijken, dan is dit gewoon een verdomd goed geschreven game. Weliswaar eentje die in mechanische zin niet uitblinkt, maar die je met het gevoel achterlaat dat je de reis niet voor niets hebt gemaakt.
Enslaved: Odyssey to the West, ontwikkeld door Ninja Theory voor de Xbox 360 en PS3 en uitgegeven door Namco-Bandai op 8 oktober 2010
...