Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Ooit was de grootmoeder aller First Person Shooters een game om mee rekening te houden. Ooit. Na Wolfenstein: Enemy Territory kwam er ruim tien jaar lang geen fatsoenlijke titel meer uit. MachineGames kreeg de opdracht de serie nieuw leven in te blazen. Met succes. De ex-mannen van Starbreeze Studios leveren met The New Order een geslaagde shooter af.
De klik kwam halverwege. Het is verdorie gewoon een Riddick game, riep ik uit. De mesgevechten, de claustrofobische gangen, de kleine missies tussendoor, allemaal elementen van Escape from Butcher Bay. Zelfs de stemacteur (Brian Bloom) klinkt af en toe als een vlijmscherpe Vin Diesel. Zeer vreemd kunnen we het ook niet noemen als er ex-leden van Starbreeze Studios erachter zitten.
Het komt het verhaal ook ten goede. Geen rollende spierballen van een standaard macho. B.J. Blazkowicz heeft een uitgediepte persoonlijkheid en een liefdevolle relatie met heldin Anya. Gelukkig blijft het plot compleet maf (Robo nazi’s veroveren de wereld!) anders hadden we Wolfenstein niet meer herkend. De personages maken de game wel extra aantrekkelijk – en dat zien we tegenwoordig zelden in een FPS.
Uiteraard blijft het neerknallen van nazi’s het belangrijkste. B.J. beschikt over een idioot arsenaal aan wapens. Met een shotgun in iedere hand de vijand te lijf gaan? Geen probleem! Hoogtepunt is het energiewapen. Deze kan je tot het absurde upgraden, waardoor hij enorm krachtig wordt. Helaas verlies je daardoor de interesse in de andere schietijzers, en dat maakt de game wat eentonig.
Overcharge
Wolfenstein brengt verder een paar interessante elementen met zich mee. De eerste is Overcharge. Je kan rondslingerende med packs gebruiken om je levensmeter naar zelfs 300% te krikken. De meter loop wel langzaam terug en als je tactiek mislukt moet je wanhopig op zoek naar nieuwe bandages. Aan jou dus de keuze hoe je de vijand te lijf gaat: als Solid Snake of als Rambo.
Daarbij geeft de game je ‘perks’ aan de hand van je speelstijl. Rijg je graag nazi’s geruisloos aan je mes of schiet je ze liever met machinegeweren aan flarden? Wolfenstein bepaalt je nieuwe vaardigheden aan het soort kills die je maakt. Het gaat alleen niet zo diep. De hoeveelheid perks is beperkt en het effect soms amper te merken. Het idee zie ik wel graag terugkomen.
Voor de variatie mag er gepuzzeld worden. Het bovengenoemde energiewapen bemachtigen is een kleine breinbreker op zich. Er zijn daarnaast een hoop geheimen te bespeuren die je onder andere health upgrades opleveren. Schattenjagen behoort ook tot de bezigheden, al krijg je er weinig voor. Wolfenstein blijft zo afwisselend, hoewel het soms de vaart uit de game haalt.
Machine Games levert een goede tot soms heerlijke shooter af. Helaas is niet alles perfect. De game legt dingen slecht uit. Een ellenlange schietpartij tussen jou en oersterke nazi’s blijkt overbodig te zijn omdat je de trein had moeten pakken. Later leidde de richtingswijzer mij naar een kamer waar ik – na een half uur de hele omgeving te hebben afgespeurd – helemaal niet hoefde te zijn.
Nokken, aub
Wolfenstein heeft ook de enorm irritante neiging om tegen het einde om hordes en hordes aan nazi’s en supernazi’s op je af te sturen. Daar stelt het weinig continue points tegenover waardoor je soms urenlang op één stuk zit te knoeien. Serieus, heren developers, nok daar eens mee. Het haalt het plezier compleet uit een game – en daar bedoel ik ieder spel mee.
Nog veel irritanter is de installatie. De 360 versie kent vier DVD’s en een 9 GB installatie van een half uur. Als ik daarvoor iets fantastisch terugkreeg dan zou ik het nog door de vingers zien. Helaas duurde het gemiddeld een halve minuut voordat een veld zich laadt – en dan moeten soms de textures soms nog volgen. Ook dit soort meuk wil ik in de volgende generatie niet meer zien.
Dat maakt Wolfenstein niet minder amusant. Het wordt nooit een geweldige game, maar het neerknallen van nazi’s is in jaren niet meer zo leuk geweest. Tel daar de beste vertolking van een Schot sinds The Demoman bij op en de glimlach is vaak niet meer van je gezicht te slaan. MachineGames, je mag blijven. Werk alleen meer aan de diepgang en de moeilijkheidsgraad.
...