Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Telltale Games maakte vorig jaar grote indruk met zijn versie op de Walking Dead. Zo groot zelfs dat de makers diverse Game of the Year Awards in hun zak mochten steken. Met The Wolf Among Us borduren ze verder op hun succes.
We zullen niet teveel woorden aan het plot vuil maken, om zo min mogelijk te verraden. Jij speelt Bigby Wolf, de grote boze wolf uit het Roodkapje sprookje. Jij en andere “Fables” zijn uit de zogenaamde Homelands verdreven en verblijven nu onder de mensen in New York. Dankzij een speciale spreuk vallen ze niet op, wat erg handig is als je een sprekende kikker bent. Er is echter een moord gepleegd en jij, de sheriff, moet hem oplossen.
Grand Theft Auto V wordt geroemd vanwege de sterke verhaallijn. Vergeleken met Telltale Games heeft Rockstar echter een hoop te leren. De cast van de The Wolf Among Us bestaat uit gebroken karakters met ieder hun eigen geheimen en tragische verleden. Van de sjacherende kikker, de alcoholische Jager tot de idealistische Snow White en de anti-held Wolf, allemaal hebben ze iets afstotends en tegelijkertijd sympathieks over zich. Dat maakt ze overtuigender dan het GTA trio.
Bij het uitspelen krijg je ook een duivels dilemma voorgeschoteld: nog een rondje of wachten totdat alle andere delen zijn verschenen? De journalist in mij eist een replay. Ik moet immers alle elementen van de game gezien hebben voor mijn eindoordeel. De romanticus smeekt mij te wachten. Alle keuzes die ik net heb gemaakt zouden voor niets zijn geweest. Sterker nog, het zou bijna vals spelen zijn om nu alles goed te doen.
Deze tweestrijd geeft al aan hoe ijzersterk het verhaal is. Het kost je een bovenmenselijke inspanning om The Wolf Among Us níet opnieuw te spelen. Wat gebeurt er als ik X eerder bezoek dan Y? Wat als ik aan A toch doorvertel waar B is? Het zijn – net zoals in The Walking Dead – allemaal lastige vraagstukken met een onzekere afloop. Vooral omdat je op deze momenten snel moet reageren, wat de twijfel alleen maar verhoogd.
Het is vooral vanwege het plot dat je deze episode binnen tweeënenhalve uur in één ruk uit zal spelen. Niet dat de besturing matig is, maar het speelt een ondergeschikte rol. Met de knoppen bepaal je Bigby’s reactie op bepaalde conversaties. De gevechten en achtervolgingsscènes bestaan uit Quick Time Events, die net zoals Walking Dead veel actiever zijn dan bij andere games. Tot slot eisen een aantal momenten dat je als sheriff (lees: detective) aan de gang moet gaan, dus speur je ook omgevingen af voor hints.
Dat zeggende, de gameplay voert goed zijn belangrijkste taak uit, namelijk het plot dienen. Nergens wordt dit duidelijker dan in een sublieme scène waarin een getuige geweldig tegen je loopt te liegen. Door het ene na het andere bewijs te vinden die zijn verhaal ondergraaft zie je het karakter steeds minder zelfverzekerd overkomen. Dat moedigt je weer aan verder te zoeken – en weer verder te spelen.
Er zijn wel een paar dingen aan te merken. De QTE’s geven niet altijd duidelijk aan wélke besturingspook je moet bewegen – en sommige acties moet je wel heel snel uitvoeren. Gelukkig geeft de game je meerdere ‘Events’ voordat je het loodje legt. Daarnaast bestuurt Bigby niet altijd zo prettig over het scherm. De korte tijd die je verder krijgt om op lastige situaties te reageren, irriteert ook een beetje. Soms wil je gewoon even nadenken over het (volgens jou) juiste antwoord.
Maar het blijven kleine stekeligheden in een verder sublieme game. Misschien dat “game” het verkeerde woord is, zo veel wordt er nou ook niet weer in gespeeld. Dat ik The Wolf Among Us gelijk opnieuw wilde ondergaan zegt echter voor mij genoeg. Deze ervaring moet je gezien/gedaan hebben en daarna wordt het – helaas – wachten op het volgende deel. Telltale Games begint haar nieuwe serie gelijk goed. Laten we hopen dat ze het niveau kunnen volhouden. Of wellicht overtreffen?
...