Ik had nooit gedacht dat het zou lukken: het maken van een game die de atmosfeer én de kracht van het verhaal van de originele Bioshock zou kunnen evenaren. De kans dat je die combinatie twee keer achter elkaar weet te brouwen was heel klein, maar toch is het Irrational Games, met aan het roer Ken Levine, gelukt. En alleen al daarom zou het crimineel zijn als niet zo goed als iedereen die nog wel eens de controller ter hand neemt dit niet voor zichzelf gaat meemaken. Want als je eenmaal zelf door Columbia hebt gelopen en tijd hebt kunnen doorbrengen met Elizabeth zul je je afvragen waarom niet meer games creativiteit en design van dit kaliber kunnen brengen.
Elizabeth is de spil waar Infinite om draait. In het alternatieve 1912 krijg je als ex-soldaat Booker DeWitt de vage opdracht om het meisje te halen uit de vliegende stad Columbia om zodanig je schuldenprobleem op te lossen. Eenmaal aangekomen blijken de zaken al snel ingewikkelder te zijn dan je in eerste instantie dacht en blijkt ook de bijna hemelse sfeer niet meer dan een glimmende toplaag die heel wat rot verbergt. Terwijl DeWitt probeert Elizabeth te vinden en te bevrijden blijkt dat er een zeer ontevreden onderklasse is in Columbia die het gehad heeft met de (extreem racistische) upper class die aangevoerd wordt door spiritueel leider Zachary Comstock. Diezelfde Comstock ziet het ook niet zitten dat je Elizabeth (al sinds haar geboorte opgesloten in een toren) probeert weg te halen uit Columbia en zal er alles aan doen om je tegen te houden.
Uit den ouden doosch
De screenshots en video laten het meteen zien: Columbia is prachtig. Net zoals de eerste Bioshock een prachtige alternatieve versie van de jaren ’50 wist neer te zetten weet Infinite het vooroorlogse sfeertje prachtig neer te zetten. En waar Rapture al in verval was toen je er doorheen ging is Columbia springlevend, kleurrijk en fris. De propaganda-posters zijn altijd het bekijken waard en het doorkruisen van de stad voelt altijd als een feestje, zeker door het gebruik van een railsysteem waar je op kunt inhaken, als ware het een persoonlijke achtbaan die je als een tram kan gebruiken. Opvallend is wel dat Columbia niet zo weids is als de eerste momenten je doen geloven en dat de rails je niet zo ver kunnen brengen als je misschien zou verwachten. Je wordt altijd in de juiste richting geduwd, maar als je daarvan probeert af te wijken blijkt dat je niet zover komt.
Het mooie van het railsysteem is wel dat je het ook gewoon gebruikt tijdens de gevechten, net zoals je vijanden dat ook kunnen. Die zijn sowieso vaak de bron van je krachten, want naast de verschillende (goed afgestemde) wapens die je uit hun koude, dode handen kunt trekken zijn er ook de iets spannendere vijanden die gebruik maken van Vigors, die vergelijkbaar zijn met de Plasmids uit de eerste Bioshock of gewoon magie in alle andere games. Vuur, electriciteit, wind, het controleren van personen of robots, het is een lijstje dat je bekend zal voorkomen zelfs als je niet de eerste game hebt gespeeld. Heb je dat wel, zit je meteen weer er in. Ook in Columbia zijn er veel ‘gewone’ vijanden en komen er sporadisch wat gevaarlijkere types langs, maar daarin zit eigenlijk mijn grootste kritiekpunt van Infinite: het is allemaal niet zo spannend. Naast het gemak (normal is echt makkelijk in Infinite) waarmee je de vijanden kunt afserveren is er geen prijs die je betaalt als je wordt neergeschoten, Elizabeth raapt je op en verder ga je.
Het is echter jammer dat Infinite zich veel meer als een ‘gewone’ shooter gedraagt, met een regenererend schild en vijanden die allemaal wapens hebben. Daarnaast zijn er maar heel weinig situaties waarin je vijanden tegen elkaar kunt uitspelen en/of gebruik kunt maken van de omgevingen, zoals dat in de eerdere Bioshocks zo goed kon. Daarnaast leent het type gevecht waar Infinite uit bestaat zich daar ook niet voor, want doorgaans heb je met een groot aantal vijanden tegelijk te doen en vecht je veel meer op afstand. Je kunt gelukkig wel nog steeds je eigen strategie ontwikkelen, afhankelijk van welke wapens en Vigors je hebt en in hoeverre die upgrades hebben gehad, maar het blijft allemaal wat meer op de oppervlakte dan in de eerdere delen en mist het de diepgang die Infinite verder heeft.
Lady en de Vagebond
Speeltechnisch is het verder ook heel Bioshock: je spendeert de helft van de tijd in gevecht en de andere helft met het speuren naar kogels, andere items en min of meer verborgen upgrades en audiologs die -cruciale- informatie bevatten over de verschillende spelers in het verhaal. En dat betekent dus ook weer dat je zo ongeveer elke prullenbak die er is af zit te gaan als was je een dakloze wiens kranten zijn afgepakt. Dat voelt soms een beetje raar en zeker als het even wat moeilijker is leidt dat voornamelijk af van de majesteuze omgevingen waar je niet meer naar kijkt omdat je alleen maar kijkt naar wat er aan het glimmen is (je kunt dat effect wel uitzetten trouwens, dat helpt.) Je kunt dat ook laten en hopen dat Elizabeth je een handje helpt, want die houdt altijd een oogje in het zeil.
Verhaal terzijde is misschien wel de grootste triomf van Infinite dat Elizabeth, als computerbestuurd karakter dat zo ongeveer de hele game met je meeloopt, zo goed werkt. Tijdens gevechten hoef je niet op haar te letten en is zij degene die jou helpt met gevonden kogels, zout (brandstof voor de Vigors) en eerste hulp, wat een verademing is. Ze gebruikt ook bij tijd en wijle haar speciale gave die haar toelaat om items, hulp of zelfs vaste grond uit een andere dimensie te trekken als je dat nodig acht. Maar niet alleen is ze er altijd, ze reageert ook altijd op wat je aan het doen bent en tijdens de reis waar je met haar op gaat wordt ze ergens een karakter waar je een heuse relatie mee krijgt, iets dat maar weinig games klaar krijgen. Wat er tijdens die reis allemaal gebeurt en hoe dat afloopt is iets waar je verder zo weinig mogelijk over moet weten voordat je begint te spelen, maar laat ik zeggen dat het een verhaal is dat je nog lang nadat de laatste noot is uitgestorven aan het denken en discussiëren zal houden.
Hoogvlieger
Het verhaal is dé reden om Infinite te spelen, een verhaal dat ijzersterk is van zichzelf en alleen maar sterker wordt gemaakt door de karakterisering en sfeer die wordt neergezet. Het is bijna jammer dat zo’n diepgravend verhaal opgesloten lijkt in een standaardshooter en dat een aantal van de heel gave mogelijkheden die het onderliggende systeem heeft maar mondjesmaat aan bod komen, zelfs op de hogere moeilijkheidsgraden. Het niveau gaat echter nergens onder ‘heel goed’ en als je dat allemaal bij elkaar optelt heb je een game die echt niet te missen is als je ook maar enige affiniteit hebt met interactief entertainment of een goed verhaal. Voor fans van beiden zal dit wellicht gaan leiden tot de beste ervaring van het jaar, durf ik wel al te zeggen. En nog één ding: als je de kans hebt, speel Infinite op een fijne PC, want de console versies zijn prima, maar niet vergelijkbaar met de PC.
Bioshcok Infinite, ontwikkeld door Irrational Games voor Xbox 360, PS3 en PC (getest) en uitgebracht door 2K Games op 26 maart 2013
Deze game is getest op een HP Pavilion HPE H9 Phoenix Desktop PC.
