Tussen grote titels als Max Payne 3 en Mass Effect 3 keek ik dit jaar stiekem misschien nog wel het meest uit naar Dishonored. Van die bekende series weet je ondertussen wel wat je kunt verwachten en ook dat het goed zal zijn. Maar nieuwe games die door alle tipjes van de sluier vooraf al zo intrigeren dat je bijna net zo zenuwachtig wordt als bij een nieuwe GTA, dat heb ik al lang niet meer meegemaakt. Dishonored kreeg het voor elkaar, met z’n belofte van een duistere wereld waarin je goddank weer eens naar hartenlust kon sluipen en tegenstanders geruisloos de keel door zou kunnen snijden. Maar ook het klauteren over daken, de mysterieuze krachten waarover je zou beschikken en de verschillende mogelijkheden om de game te doorlopen bleven me fascineren. Inderdaad, het klonk alsof je als Altaïr met het stealth-talent van Sam Fischer in Rapture terecht zou komen.
The Good
De hiervoor gegeven beschrijving doet vermoeden dat Dishonored een beetje een allegaartje is van verschillende games. Hoewel er zeker herkenbare elementen zijn, hebben Bethesda en Arkane er voor gezorgd dat de game zijn eigen stijl en sfeer heeft. Dat begint al zodra je in een bootje aankomt in Dunwall, de stad waar het verhaal zich afspeelt. Hoewel er een oud en groezelig Brits sfeertje hangt, zijn er af en toe vreemde twists waardoor je je afvraagt of je niet in een parallel universum bent belandt. Dat gevoel dringt zich het sterkst op bij de introductie van Blink, een teleporterende kracht waar hoofdpersoon Corvo over beschikt. In een tutorial level dat door Salvador Dali ontworpen had kunnen zijn leer je hier mee omgaan en vraag je je af wat voor vervreemdend avontuur je tegemoet gaat.
Dat het er in de wereld van Dishonored een stuk minder dromerig aan toe gaat merk je al snel. Je krijgt als beschermheer de dood van de Empress en ontvoering van haar dochter Emily in je schoenen geschoven. Aan jou om als kersverse paria je onschuld te bewijzen door het complot te ontrafelen en de daadwerkelijke schuldigen te ontmaskeren. Al snel krijg je hulp van een groep loyalisten die je verschillende opdrachten geven. Het mooiste van Dishonored is dat je daarbij zelf je strategieën kunt bepalen en af en toe voor onverwachte keuzes komt te staan. Zonder al te veel te verklappen kan het bijvoorbeeld voorkomen dat tijdens de opdracht om een moord te voorkomen zich ineens interessante andere opties voordoen. Dat verhoogt absoluut de replay value van Dishonored en zelfs tijdens de eerste keer spelen blijven de keuzes die je links laat liggen aan je knagen.
The Bad
In Dishonored speel je weliswaar niet in een enorme open wereld, maar zijn er absoluut meerdere wegen die naar je doel leiden. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om iedere guard die je tegenkomt te lijf te gaan, maar dan mis je compleet de essentie van deze game. Juist de vele mogelijkheden om zonder opgemerkt te worden je door Dunwall te begeven, maken het bij tijd en wijle bloedstollend spannend. Of je daarbij kiest voor een route door de riolen of liever langs dakgoten klautert, bepaal je zelf. Ook zijn er volop geheime deuren en verborgen ruimtes te ontdekken om waardevolle items op te pikken. Gek genoeg beschik je niet over een kaart om je weg zorgvuldig uit t stippelen. Het dwingt je weliswaar om veel zelf op onderzoek uit te gaan, maar de kans dat je iets mist blijft vervelend in je achterhoofd hangen.
De bovennatuurlijke krachten waarover Corvo beschikt zijn essentieel om Dishonored tot een goed einde te brengen. Alhoewel, er is een achievement te behalen als je de game uitspeelt door behalve Blink geen enkele kracht te gebruiken. Maar afgezien daarvan zijn er in totaal tien krachten die je kunt aanwenden, zoals het stilzetten van de tijd, de mogelijkheid om door muren te kijken en het verplaatsen in dieren en personen. Na het verwerven van Blink heb je volledige keuzevrijheid in het aanschaffen en upgraden van deze krachten. Die willekeur speelt je vooral in begin parten, als je nog niet weet welke krachten je nodig zult hebben. Omdat je ze toch allemaal wilt proberen bestaat de kans dat je tegen het einde met allerlei niet- geüpgradede krachten zit. Ook vereisen de situaties in Dishonored niet altijd specifiek een bepaalde kracht, waardoor je sommige domweg zult vergeten aan te wenden. Aan de andere kant is het natuurlijk wel een reden om de game nog eens helemaal opnieuw met een andere aanpak te spelen.
The Ugly
Echte minpunten laten zich maar moeilijk aanwijzen na een eerste keer spelen. Dat ik nu al zin heb om de game nog eens één of twee keer te spelen met andere tactieken zegt wat dat betreft genoeg. Wel is de verhaallijn achteraf wat minder episch dan de beloftes vooraf deden vermoeden en valt er wat betreft het aantal glitches ook nog wel wat aan te merken. Dat er in het eerste level al twee beentjes spartelend halverwege een kerkerdeur hangen is nou eenmaal geen goede binnenkomer. Grafisch is het zeker (in ieder geval op de Xbox360) ook niet de meest indrukwekkende game die je dit jaar zult spelen en de lange laadtijden tussen de verschillende missies en gebieden zijn ook geen groot plezier.
Conclusie
De perfecte scores zijn momenteel niet van de lucht voor Dishonored. Het is de makers gegund, want ze hebben absoluut hun nek uitgestoken in een poging met een originele game te gamen. Maar helemaal perfect is de game niet. Vooral de lange laadtijden en allesbehalve perfecte graphics doen daar afbreuk aan. Wat echter overblijft is een pracht van een stealth-game die inzicht en creativiteit van de speler vereist en je ongetwijfeld vaker dan één keer zult spelen. Neem vooral de tijd om alles te verkennen en te ontdekken in Dishonored en je gaat een zenuwslopend prachtige tijd in Dunwall tegemoet.
|
Second opinion van Patrick Smeets: “Echte keuzes leiden tot grootse games” De stijl en setting van de game maken voor mij al heel veel goed, maar het is uiteindelijk de keuzevrijheid die Arkane je geeft die dit zeker weten op mijn “spel van het jaar”-lijstje gaat laten terechtkomen. Ja, je wordt niet echt gestuurd in welke krachten Corvo krijgt in de game, maar het prachtige is dat aan alles gedacht is en er altijd manieren zijn om elke situatie te redden. Nu dat ik twee keer heb gespeeld is me pas echt duidelijk geworden hoe enorm doordacht de wereld van Dishonored in elkaar zit en ik kan persoonlijk niet wachten tot er DLC gaat komen, want de mechanieken zijn zo briljant dat je oneindig kunt blijven variëren. Stealthgames kunnen frustrerend en langzaam van tempo zijn en dat grote nadeel van het genre wordt helemaal onderuitgehaald door je pakket aan krachten. Onmisbaar wat mij betreft. Deze game is getest op een HP Pavilion HPE H9 Phoenix Desktop PC. |
Dishonored, ontwikkeld door Arkane Studios voor PC (getest), Xbox 360 (getest) en PS3 en uitgebracht door Bethesda Softworks op 12 oktober 2012
