Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
LittleBigPlanet is één van de grootste doe-het-zelf games die pre-Minecraft impact hebben weten te maken, die mensen wisten te inspireren om voor andere mensen allerlei bouwsels te maken. Het leek een platformer, maar al snel bleek dat je razend ingewikkelde creaties kon maken met Media Molecule’s speelbare bouwdoos en Youtube stond er al snel vol mee. Het was niet heel moeilijk om met LBP iets te maken en te delen met andere spelers, wat ertoe heeft geleid dat er op consoles geen andere game zoveel content heeft opgeleverd dan LBP. En nu is er dan de Vita versie, die een paar touchscreens en wat bewegingssensoren toevoegt aan de mix: gaat dat veel verschil maken of is dit meer van hetzelfde?
The Good
Zoals ik al zei, het maken van een level in LBP is niet supermoeilijk vanwege de goed doordachte menustructuur die ervoor zorgt dat je de onderdelen snel kunt vinden. Maar omdat je voor het plaatsen minder dan ideaal gereedschap (de PS3-controller) moest gebruiken zat er toch een struikelblok voor de snel gefrustreerde architecten. En laat dat nou net zijn waar de Vita uitblinkt: het is nooit makkelijker geweest om iets te bouwen. De touchscreens maken het zoals je zou verwachten supersimpel om elementen neer te zetten en aan te passen, waardoor je echt heel snel iets werkbaars in elkaar kunt zetten. Het feit dat -zoals altijd- diezelfde editor is gebruikt om het grootste gedeelte van de game zelf te bouwen zegt genoeg over de power die het heeft, maar dit keer is het voor bijna iedereen te doen om iets te maken.
Maar ook als je gewoon wilt consumeren is dit de beste versie van LBP: de extra mogelijkheden die geboden worden door de touchscreen maken de levels leuker en zorgen ervoor dat je echt iets op de Vita aan het spelen bent, hoe gek dat ook moge klinken. Bij de meeste games die ik tot nu toe gezien heb is de implementatie van de touchscreen (en dan zeker de achterste touchscreen) een duidelijk moetje dat niet is ingegeven door de “wat zou dit leuk maken?”-gedachte en dat is hier helemaal niet het geval. Van de touch-bestuurde raketten tot de in- en uitschuivende platformblokken, de grijphaak die te besturen is door de Vita te bewegen, het werkt allemaal en is belangrijker nog ook heel leuk. De gemaakte levels zijn allemaal inventief genoeg om je lang bezig te houden en zijn natuurlijk vooral bedoeld om je wegwijs te maken in wat er mogelijk is terwijl je materialen en stickers verzamelt tijdens het spelen.
The Bad
Het belangrijkste element van LBP is nog steeds niet aan te passen: de manier waarop Sackbo beweegt. Ik begrijp dat het een vast onderdeel is van de game en zie ook dat er tegenover de eerste game best al wat verbetering zit in de manier waarop het karakter beweegt en springt, maar ik zou het toch wel leuk hebben gevonden als de makers van de alternatieve levels en games de mogelijkheid hadden gehad om echt andere dingen te maken. Ja, ze hadden vermoedelijk 500 variaties van Super Mario Bros. level 1-1 gemaakt, maar daarna was er wel een andere put opengegaan die wellicht heel interessante opties zou opleveren voor spelers.
Ik blijf het trouwens ook jammer vinden dat je de materialen moet verzamelen om ze te kunnen gebruiken. Ik begrijp dat het handig is om een stukje Pijnenburg te hebben bungelen waar spelers naar kunnen happen, maar je benadeelt beide partijen die hier deel aan hebben: de spelers die ervoor gaan om alles te halen hoeven vaak niet per sé de materialen te hebben en de spelers die meer bouwer dan gebruiker zijn hebben vermoedelijk niet allemaal de puf of skills om alle bubbels te pakken, om nog maar te zwijgen van de noodzaak om een tweede speler te betrekken bij het krijgen van de co-op missies die door de hele game heen ingebed zitten. Des te lastiger is het dan om in relatief korte tijd alles bij elkaar te verzamelen.
The Ugly
Ik geef eerlijk toe: ondanks dat het zoveel makkelijker is geworden om iets te maken heb ik er na wat experimentatie toch niet veel tijd meer ingestoken. Ik vind het domweg te lastig om verder te gaan dan wat basislevels, niet in de laatste plaats omdat ik een beetje overweldigd raak als ik al die tutorials in het menu zie. Ja, het is superfijn dat je zo diep kunt gaan in LBPV, maar toch maakt eenzelfde angst zich van me meester als die ik voelde bij de eerdere delen. Dat lijkt mijn eerdere punt tegen te spreken, maar het gaat me hier echt om de geavanceerde elementen die het soort supergave levels opleveren als nu al in grote getale te vinden zijn in de online modus van de game. Misschien dat ik toch beter op mijn plaats ben als consument.
Conclusie
Schier eindeloze content voor een game die op zich al heel erg leuk in elkaar is gedraaid. Zit er ergens in die zin iets negatiefs? Nee toch? Dat maakt het heel makkelijk om zo te zeggen: “gaat heen en koopt dit!” Je moet er echter wel rekening mee houden dat LittleBigPlanet in al die jaren niet heel veel veranderd is. De Vita versie is de beste tot nu toe, maar als je niet van zins bent om zelf dingen te gaan maken en je ook niet zoveel hebt met Sackboy, platformers of het handenarbeid-stijltje van de game ga je er ook nu weer niks aan vinden. Maar als je toch al een Vita hebt en op zoek bent naar iets om dat te rechtvaardigen, denk dan even aan Sackboy en LittleBigPlanet. Het is niet stoer, maar wel verdomde leuk.
LittleBigPlanet Vita, ontwikkeld door Double Eleven Limited voor de PS Vita en uitgegeven door Sony Computer Entertainment op 19 september 2012
...