Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Verdorie, Goichi Suda. Ik kan je niet blijven verdedigen. Je weet, ik hou van je gekke stijltje, ook al levert dat vaak games op die veel mensen afschrikken (zoals Shadows of the Damned) en genoeg ruwe randjes hebben om schuurpapier mee te vervangen (zoals No More Heroes). Maar je moet wel een keer iets gaan maken dat de stijl verenigt met iets dat gewoon echt leuk te spelen is. Lollipop Chainsaw is het weer niet. Het is zelfs minder dan je vorige game. Ik ben teleurgesteld, Suda. En dan kun je nagaan wat de mensen van Lollipop Chainsaw zullen vinden die je toch al niet hoog hebben zitten.
The Good
Lollipop Chainsaw is niet gespeend van een hoop cynische humor en die tackelt het in principe seksistische en kinderachtige thema van een rondborstige cheerleader die een zombie-jager blijkt te zijn met een vette knipoog. Ja, je zult proberen onder haar rokje te kijken (met bijbehorende achievement) maar daar is de game zich bewust van. Het hoofd van je vriendje, die aan je riem hangt en doorlopend hilarisch commentaar geeft op wat er allemaal gebeurt is maar een deel van het prima schrijfwerk. De interessante eindbazen (allemaal geïnspireerd op een muziekstroming die populair zou zijn op een willekeurige high school) vervolmaken dat idee.
Muziek is sowieso een belangrijk thema, met een heel scala aan gelicenseerde muziek die het allemaal net afmaakt (“Lollipop” voor het winkelmenu, “Hey Mickey” als je tijdelijk superkracht krijgt) qua sfeer. Maar ook de rest is helemaal (zoals we gewend zijn van Suda) in de juiste stijl. Zoals bij elke game worden er weer allemaal uitstapjes gemaakt naar andere games, films en willekeurig welke culturele potjes waar een leuk smaakje uitgehaald kan worden. Maar de andere kant van de medaille is helaas ook net zoals in andere games van Suda en Grasshopper.
The Bad
Het grootste probleem van Lollipop Chainsaw is dat de actie constant onderbroken wordt. Niet alleen doordat je steeds maar weer een minuutje lijkt te kunnen spelen voordat er weer een laadscherm, filmpje of andere onderbreking komt die de controle bij je wegneemt. Dat zorgt er al voor dat je nooit helemaal in de swing of things komt, maar ook het vechtsysteem op zich doet niet wat het moet doen. Je merkt het pas goed als je de controller zelf in de hand hebt (op video’s lijkt het beter) maar de aanvallen met je pom-poms en de kettingzaag lopen nooit echt lekker in elkaar over en de staccato manier van slaan is niet zo bevredigend als andere games in dat genre. Ook de ‘normale’ vijanden zijn weinig inventief en de manieren om te scoren (meerdere zombies tegelijk hun hoofd afsnijden) zijn zo lastig te realiseren dat je het maar aan het toeval overlaat.
Hetzelfde geldt voor alle leuke uitstapjes die de game maakt. Ja, ze zijn amusant, maar ze zijn ook bijna allemaal niet zo leuk. En of dat nu is omdat er feitelijk geen klap aan is (door het veld rijden met de maaimachine) of superfrustrerend (het honkballen), ze spenderen te veel moeite en te veel van je tijd aan een grap die niet eens echt zo leuk is naarmate hij wordt herhaald. Als je Shadows of the Damned hebt gespeeld en je hebt geergerd aan de Big Boner-sequentie dan weet je precies wat ik bedoel. Als alles bijna maar één keer langskomt en ik achteraf denkend nog steeds het idee heb dat de dingen te lang worden aangehouden zegt dat veel over wat je in Lollipop Chainsaw doet. En als je dan bedenkt dat het enige dat je kunt doen na afloop nog eens spelen is, voor punten, achievements of halve porno-pakjes voor hoofdpersoon Juliet, doet dat geen goede dingen voor de houdbaarheid van de game.
The Ugly
Laat ik het meteen maar zeggen: de marketing van deze game was prima. Van het real-life model die werd aangetrokken om gamers warm te maken voor Lollipop Chainsaw tot de steeds naakter wordende pre-order bonussen, het heeft allemaal geleid tot veel aandacht voor de game. Alweer één van de sterke punten van de heren Grasshopper en 51 in het bijzonder. Het klopt ook, want in de game is ook iedereen bezig met het loeren naar Juliet’s appetijtelijke vormen en daar draait veel van de vettige humor ook omheen (als je nog twijfelt of dit een boy’s game is, hou er dan maar mee op). Maar het zette natuurlijk wel een soort van toontje neer waar de game zelf op afgerekend wordt. Nogmaals, in de game zelf valt het allemaal nog wel mee, maar de marketing verdient elke sneer die ze krijgt, want dit is precies het soort ‘zet maar in op hitsige tieners en dan komt het wel goed’-methode die al iets muffer ruikende gamers proberen achter zich te laten. Maar het werkt natuurlijk wel.
Conclusie
Het is vlees noch vis, dat Lollipop Chainsaw. De game is gewoon niet zo heel interessant om te spelen, althans niet als je ‘m langs het gemiddelde actiespel in hetzelfde genre houdt. En ik zeg dit als penningmeester van de Suda Defense Force met pijn in mijn hart: er zit niet genoeg humor in om dat goed te maken en er zitten zoveel gemiste kansen en onhebbelijke mechanieken en incidentele irritaties en makkelijke oplossingen en ga zo nog maar even door in dat het lastig wordt om te zien voor wie dit meer kan zijn dan een paar uurtjes milde pret, een veel te grote gok voor een game die je voor full price moet kopen en waarvan de entertainmentwaarde veelal verborgen zit achter een middelmatige game.
Lollipop Chainsaw, ontwikkeld door Grasshopper Manufacture voor de Xbox 360 (getest) en PS3 en uitgebracht door Warner Bros. Interactive op 14 juni 2012
...