Wie had dat gedacht, dat we na vijf Assassin’s Creed games nog steeds niet bij deel drie zouden zijn aangekomen? Het zou je vergeven zijn als je al niet meer precies weet waar we nu zitten in het overkoepelende verhaal, maar Revelations laat in elk geval het laatste deel van Ezio Auditore’s leven (voor de eigenaars van de Collector’s Edition en bijgeleverde Embers DVD geldt dat letterlijk) zien en spelen. Het derde deel met de Italiaanse ladies’ man en Assassijn in zoveel jaar, daar kun je toch niet echt veel vooruitstrevends van verwachten? Nee, dat kan inderdaad niet. Maar zit je daarop te wachten, of vind je het prima om nog eens precies dat ding te doen dat Assassin’s Creed zo’n succes maakte? Het is dezelfde vraag die je kunt stellen voor veel van de releases dit jaar, en het antwoord is eigenlijk ook grofweg hetzelfde: ja, het is prima.
The Good
Assassin’s Creed is een serie waarin je weet wat je te wachten staat: schier eindeloze oosterse steden, waarin de schoonheid van de omgeving aangevuld wordt met een groot aantal mensen die haar bevolken, waardoor het gevoel van een echte, levende stad met echte gebouwen overweldigend is en -wat mij betreft- beter dan in welke open wereldgame dan ook, en geen enkele Assassin’s Creed doet het beter dan deze. En in die setting kun je gaan en staan waar je wilt, als je niet te bang bent om af en toe de vloer te kussen na een val een metertje of tien. Dat specifieke probleem is opgelost door je een haak te geven, waarmee je bij een val of sprong altijd kunt aanhaken bij elk willekeurig stukje gebouw. Het is geen elegante oplossing, maar het is er een en die bespaart je toch redelijk wat frustratie.
Een ander punt, waar al aan geschaafd wordt sinds AC2, is de broodnodige afwisseling van acties. Die wordt wel geboden, al is het op al bekende manieren: alle goede dingen die gaandeweg in de serie zijn toegevoegd, zoals het systeem dat je onroerend goed laat kopen om geld mee te verdienen en het opbouwen van een eigen broederschap die je daarna in economische en sluipmoordtechnische zin kunnen ondersteunen, zijn present en waar nodig licht bijgeschaafd. De verplichte verhaalmissies (inclusief de Altair-herinneringen) brengen daarnaast vaak iets nieuws om te doen of te zien en daar laat het ontwikkelteam zien dat ze wel degelijk weten in welke richting de serie die extra kick kan krijgen. Het had meer mogen zijn, maar dat maakt de game niet minder leuk om te spelen. En op de één of andere manier is het toch weer leuk, wil je toch weer al die uitkijkpunten gezien hebben, probeer je toch voor 100% synchronisatie te gaan en wil je toch weer zien wat de game voor je in het vat heeft.
De online modus maakt het pakket ook af, veel meer nog dan bij Brotherhood, waar de online-component ook al indruk maakte. De modi die daarin werden neergezet zijn nu bijgeschaafd en staan daarmee nog iets verder af van wat je gewend bent. Het is een verademing om eens iets anders te kunnen spelen als de geijkte multiplayer-varianten die alle andere games met elkaar gemeen hebben en de verrassende diepte zorgt er alleen maar voor dat je steeds meer gaat spelen zoals je dat nog nooit gedaan hebt: heel kalm. Doordat iedereen bijna structureel gedwongen wordt om zich koest te houden tot op het laatste moment is de prijs die betaald wordt voor plotselinge bewegingen meestal erg hoog, maar het maakt elke achtervolging die ingezet wordt ook des te spannender. Dat er een hele spielerei omheen zit die je nog informatie en achtergrond oplevert over Abstergo ook maakt het alleen maar mooier. Vermoedelijk (en aan de servers te zien nu) wordt dit het meest overgeslagen onderdeel van de game en dat is onterecht.
The Bad
Het zal wel tegen het zere been zijn van zij die Assassin’s Creed een warm hart toedragen, maar het is nu wel even genoeg geweest. Italiaanse schavuit Ezio, die we hebben leren liefhebben in AC2 heeft met zijn derde optreden zijn houdbaarheidsdatum overschreden. Hoe knap het ook is dat het team van ‘Ubisoft De Halve Wereld’ (die aftiteling moet een wereldrecord zijn) weer binnen een jaar een nieuw deel heeft weten te produceren, het volgt zozeer de formule dat je precies kunt uitstippelen waar je heengaat en hoe je dat allemaal gaat doen. De paar glimpen van waar de serie heen zou kunnen zetten vooral de grote herhalingsoefening die de rest van de game is in een fellere spotlight.
De keuze voor Constantinopel maakt de setting des te realistischer, en het ziet er prachtig uit, maar op de momenten dat de game ondergronds gaat of anderszins kan spelen met de werkelijkheid krijg je pas de gave settings en komen er opeens momenten die de concurrentie met een game als Uncharted kunnen aangaan. Revelations blijft de rest van de tijd echter te vaak steken in dezelfde maniertjes die de serie al sinds deel één heeft en ook de eigenaardigheden van de besturing, zowel tijdens het parkoursen als tijdens de gevechten, hadden nu toch wel eens opgeschoond mogen worden. Ook hier zijn er genoeg andere games die de verplaatsing door een stad als thema hebben en daar had je je voordeel mee moeten doen als ontwikkelaar. In plaats daarvan is men geobsedeerd geraakt door het thema bommen, iets dat vast historisch heel leuk samenvalt met de tijdsperiode en het verhaal, maar in de game zelf vooral zorgt voor een hoop gedoe. Je moet ze zelf steeds opnieuw maken, je kunt er maar drie van elke soort meenemen en aan meer dan de helft heb je dan ook nog eens weinig tot niks, nog los van het feit dat de meeste mensen in hun speelstijl de tijd niet zullen nemen om ze goed te gebruiken.
Speaking of which: waarom is het zo verdomde moeilijk om gracieus en geruisloos te bewegen in een game die gaat over een sluipmoordenaar? Het lijkt wel alsof de serie met al haar vooruitgang in de diversiteit steeds meer vergeet dat het ontzettend gaaf is om op slinkse wijze iemand om te leggen en dat je nu na zoveel delen kunt concluderen dat de potentie die in het eerste deel zat in dat opzicht steeds verder opzij is geschoven ten faveure van bombast en massale actiescènes. Nu is dat wellicht niet helemaal fair ten opzichte van Revelations, want de andere delen hiervoor zijn dat pad al afgelopen, maar de stugge weigering van Ubisoft om de mechanieken waar Assassin’s Creed op leunt te verbeteren wordt met elk deel meer een probleem. En als je dan ook nog moet concluderen dat de twee echt nieuwe elementen (een z.g. Tower Defense game die je speelt als één van je hoofdkwartier wordt aangevallen en de first-person stukjes met achterliggend hoofdpersoon Desmond) de minste elementen zijn van de game hoop ik dat de goede shit is achtergehouden voor AC3.
The Ugly
In een game waarin er zoveel te doen is binnnen een gebied en dat allemaal met een icoontje op de kaart wordt aangegeven, dusdanig dat je hele kaart na verloop van tijd volzit met symbolen is het makkelijk om de weg kwijt te raken. En dan kijk ik graag even op de kaart. Maar ik kijk niet graag op de kaart als het enkele seconden duurt voordat die op mijn scherm staat. Vroeger had ik daar niet zoveel problemen mee. En als ik zeg vroeger, dan bedoel ik toen ik op mijn MSX speelde. In 1988. Maar alle gekheid op een stokje, de interface van Assassin’s Creed is -ik kan het niet beter omschrijven- heel Frans.
Het ziet er allemaal supergaaf uit, maar de gebruikersvriendelijkheid is niet wat het moet zijn en dat gaat verder dan alleen menu’s. Ook de manier waarop je (weer) bekend wordt gemaakt met de wapens en andere zaken die spelen in het AC-universum is altijd heel houterig, met lange tutorials die je helemaal uit de flow halen, terwijl je heel makkelijk een organische manier kunt vinden om iemand te laten zien hoe bepaalde elementen werken.
Conclusie
Hij is weer goed. Precies zoals de laatste. Iets te precies naar mijn smaak, want het voelt nu als de grootste downloadable content pack die Ubisoft ooit gemaakt heeft. Nogmaals, met een kwaliteitsniveau als dat van Revelations mocht je willen dat elke uitgever dat zo kon en deed, maar de serie raakt door structureel te weinig te veranderen opgebrand. Het is dus zaak om voor het volgende deel in de serie echt stappen te gaan maken, want dit is al te makkelijk van Ubisoft. De multiplayer is eigenlijk de best verbeterde component van de game en die moet je zeker proberen als je het bij Brotherhood nog niet hebt gedaan en als je nog wat puf overhebt na het afronden van het verhaal, dat in elk geval een waardig einde is voor Ezio Auditore. Want ik realiseer me donders goed dat deze Assassin’s Creed voor veel mensen precies het gat vult dat al sinds Brotherhood open ligt.
En zou je de serie niet kennen maar nieuwsgierig zijn? Koop dan de PS3 versie (want daarin zit gratis de eerste Assassin’s Creed), kijk de video’s van Ubisoft op Youtube om bij te komen en bereid je voor op een geweldige game, want vanuit dat perspectief gezien zou je gek zijn om een game van dit kaliber niet gespeeld te hebben.
Assassin’s Creed: Revelations, ontwikkeld en uitgebracht door Ubisoft voor de PS3, Xbox 360 (getest) en PC op 15 november 2011
