Het is verdomde lastig om een punt te maken over een game als dat al veel eerder door iemand anders op een hele mooie manier is gemaakt. Maar als je over één van de grootste games van het jaar gaat praten kun je er niet omheen. En vergis je niet, Uncharted is dat. Het definitieve bewijs dat Hollywood en joypads heel goed door één deur kunnen overdondert de game je met zijn scènes en gevechten, om je pas aan het einde van de achtbaanrit weer los te laten. Maar is het erg dat je de bewuste achtbaan al een keer bereden hebt? Of dat je alleen maar vooruit kunt? Dat is de vraag die zal bepalen of Uncharted je in een Hosanna-stemming zal brengen of ‘slechts’ heel goed zal entertainen voor zolang het duurt. Want voordat ik begin: niemand doet er kwaad aan door Drake’s Deception te spelen.
The good
Precies zoals zijn voorganger heeft Uncharted 3 het vertellen van zijn verhaal terwijl je als speler bezig bent tot kunstvorm verheven. Het is ongelofelijk hoe goed alles in elkaar valt, hoe de karakters waar je mee rondrent precies op de juiste momenten praten, bewegen en anderszins reageren op wat je allemaal doet. Datzelfde geldt trouwens voor de bewegingen van de karakters, Drake voorop. De mate van realisme die wordt toegevoegd door allerlei incidentele animaties en uitspraken van je karakter is enorm, zodat het “actiefilm die je kunt spelen”-cliché gewoon waarheid wordt. De afwisseling tussen klimmen, schieten, puzzelen de de verschillende combinaties daarvan zorgen dat je nooit verveeld raakt.
Dat is niet alleen omdat alles -als het loopt- perfect uitgevoerd is, maar ook doordat het tempo erop blijft. Je zult jezelf echt los moeten trekken van de game om op te houden met spelen. Het is één aaneenschakeling van gave gebeurtenissen, goede dialogen en combinaties van die twee en je zult op veel momenten versteld staan van wat er uit de PS3 getoverd wordt (ik verklap expres niks) en hoe ze het bij Naughty Dog zo verzonnen hebben. De Indiana Jones (en James Bond)-referenties en homages zijn niet te missen, maar van dusdanige kwaliteit dat het niks uitmaakt.
De multiplayer is ook een stuk beter dan die in Uncharted 2. Het blijft een beetje een eropgeplakt iets, multiplayer bij een game die zo op zijn verhaal hangt als Uncharted, maar desondanks is de kwaliteit van het spelen met anderen toch wel verbeterd, al was het maar door de co-op modus. Er zijn geen wereldschokkende competetieve modi bijgekomen en dus blijft het allemaal netjes in het voorspelbare gebied waar je alle andere shooters zult zien zitten, zowel qua speelmodi als qua progressie/perksysteem, maar ook hier zijn alle grove hoekjes er af geschaafd voor maximaal plezier. De mechanieken zijn beter uitgewerkt dan bij Uncharted 2, maar aan de andere kant wordt er nergens echt iets anders geprobeerd, een trend die door de hele game trouwens wel terug komt.
The bad
Het is een trucje. Natuurlijk. De schaduwzijde van zoveel bombast en zoveel incidenteel detail is dat het altijd hetzelfde gaat, dat je wordt afgeremd als je te snel bent, geholpen wordt als je te kort komt en dat alle speciale momenten vaststaan en -helaas- ook elke keer terugkomen als je het verkeerde doet en af gaat. Op dat moment, als je de poppenspeler hebt gezien, gaat er toch iets van de glans verloren. Het is klagen op gezonde benen, ik weet het, maar dat maakt het niet minder waar. Het spoor waar je op zit is zo rigide dat je echt nergens kunt afwijken van het pad, waardoor de hele game -de meeste vuurgevechten, die ook al volgens een voorspelbaar stramien lopen, daargelaten- op rails lijkt te zitten.
En hoe gek het ook klinkt, soms wordt de ongeloofwaardigheid Drake een beetje te veel. Juist doordat de karakters zo goed uitgewerkt worden en je constant het verhaal al spelend tot je neemt doorkruist de game die grens met film en dan is het een beetje vermoeiend om bij elke twee sprong een ‘net niet’-animatie te zien langskomen. Ik weet dat het waanzinnig klinkt, maar na de honderdste snoekduik door een dak te nemen zonder een been te breken en de zoveelste greep naar een kapot geroeste pijp of verrot stuk hout goed te laten aflopen boet het aan indruk in. In dat opzicht was de game beter af geweest door wat meer keuzes aan de speler te geven en de jus niet constant zo rijkelijk over het eten uit te gieten.
The ugly
In een game die zoveel waanzinnige situaties met zoveel grafische pracht kan schetsen en waarin elk karakter en elke omgeving geanimeerd is met zoveel zorg valt er niks te ugly-en. Een prima plaats voor en tip, dan: speel deze game op easy. Een tactiek waar ik doorgaans op tegen ben en die ook niet strikt noodzakelijk is voor deze game, die al niet de moeilijkste is, maar die je alleen maar goed zal doen. Het enige dat het feestje kan verpesten is te veel herhaling van de gescripte stukken. Dus: easy mode. Des te groter wordt het filmische gevoel en des te beter je ervaring.
Conclusie
Uncharted 3 is een meesterwerkje, een game die laat zien hoe je een verhaal kunt laten staan door het een integraal onderdeel te maken van het spelen. De grootste kritiek op de game is dat Uncharted 2 dit al op precies dezelfde manier deed en er alleen een ander verhaal is opgesnord, zonder al te veel te veranderen aan de basis. Was dat nodig? Nee. Zolang je gewoon het spelletje meespeelt met de ontwikkelaars is er niets aan de hand en krijg je de best gemixte entertainmentcocktail die het medium te bieden heeft. En dat die heel goed smaakt, dat moge duidelijk zijn. Laten we dus drinken op Naughty Dog, opdat ze niet ophouden met games van dit kaliber maken.
Uncharted 3: Drake’s Deception, ontwikkeld door Naughty Dog voor de PS3 en uitgegeven door Sony Computer Entertainment op 2 november 2011
