Het lijkt alsof alle uitgevers dit jaar opeens tegelijkertijd op het lumineuze idee zijn gekomen om hun greatest hits opnieuw in HD uit te brengen. En dan lijkt de ICO/Shadows Of the Colossus combinatie slechte één van de vele kandidaten om je veertig euro uit de tas te kloppen op basis van nostalgische gevoelens en wazige herinneringen van ooit gewaardeerde games. Juist daarom is het zo irritant dat deze collectie zo lang op zich heeft laten wachten, want deze games verdienen beter dan in een al te vol releaselandschap op het einde van het jaar, tussen alle andere HD rereleases, uitgebracht te worden waar ze vermoedelijk -alweer!- genegeerd zullen worden door het grote publiek. En dat is -alweer!- een zonde van epische proporties.
Ik ga er gemakshalve van uit dat je door het lezen van deze paragraaf al een idee hebt van wat de games in kwestie zijn: er zijn genoeg woorden gespendeerd aan ICO’s feeërieke sfeer waarin je karakter een schijnbaar weerloos meisje meesleept in je zoektocht naar de uitgang van een kasteel, waar je om onduidelijke redenen opgesloten bent. Ook Shadow of the Colossus’ concept, waarin de fysieke staat van een (je?) vrouw opgehangen wordt aan het verslaan van ogenschijnlijk vreedzame giganten die de verder lege wereld waarin je te paard rondrijdt bevolken, is neem ik aan wel bekend. Dus laten we kijken naar hoe de nieuwe versies deze klassiekers eer aan doen.
The Good
Het is verbazend hoe goed beide games overeind blijven in de gang naar HD. Vooral ICO lijkt allerlei details te hebben gehad die je op de PS2-versie niet kon zien door de lage resolutie, maar die er nu prachtig uitkomen. Het bleke uiterlijk van de game komt helemaal tot zijn recht en zelfs de animaties -toch meestal het struikelblok bij oudere games- houden zich heel netjes na al die jaren. Bij Shadow of the Colossus is het verschil zo mogelijk nog groter: doordat de game op de PS2 eigenlijk iets te ambitieus was wilde de game nog wel eens stotteren, maar dat is er nu helemaal uit. Het maakt de wereldschokkende gevechten tegen de Colossi(?) zoveel makkelijker om te spelen en vooral zoveel minder frustrerend. Ook hier is de verstilde sfeer goed overeind gebleven in de upgrade naar HD en wil je af en toe bijna vergeten dat je een PS2-game aan het spelen bent.
En laten we dan vooral niet vergeten dat beide games ook heel respectabel zijn als het gaat om de gameplay. ICO misschien iets minder, als zijnde een escortmissie die nooit ophoudt met platformelementen die je soms tot waanzin drijven, maar dat wordt dan toch op de een of andere manier goedgemaakt door de band die je opbouwt met dat brabbelende meisje. Als ze dan dreigt weggehaald te worden door de donkere schaduwen wil je er toch alles aan doen om haar terug te krijgen, net zoals je bergen verzet om haar mee te trekken richting de uitgang. Colossus doet daar nog een schepje bovenop, doordat de barrière in de vorm van de stotterende framerate zelfs is weggenomen en er dan een game overblijft die je ook nu nog zou kunnen uitbrengen. Doordat het concept van het achternazitten, beklimmen en bevechten van de giganten zo puur is valt er ook weinig aan te updaten, het was al perfect.
The Bad
De ietwat rommelige besturing en gekke camera van ICO is ook precies meegekomen zoals hij vroeger was en zeker in dat laatste geval had ik gehoopt dat er iets verbeterd zou zijn. Helaas, het mocht niet zo zijn. Ook is het jammer dat er aan de andere kant niets toegevoegd is. Waar beide games het juist moeten hebben van hun sferische uitstraling, waar je niet wordt lastiggevallen met tutorials en ik dat ook waardeer zou het misschien handig zijn geweest om spelers die vastzitten of geen idee hebben een handreiking te doen, al was het maar iets dat activeert als je meer dan een half uur in dezelfde ruimte rondrent of zoiets.
Het menu om de games heen, of eigenlijk de hele presentatie van deze speciale combinatie lijkt onkarakteristiek amateuristisch. Ik weet het, een miniem puntje, maar als je dan zo veel moeite steekt in het restaureren van een mooie set oldtimers moet je ze niet in een golfplaten schuurtje neerzetten, vind ik. Maar nogmaals, ik ben eigenlijk een beetje aan het zoeken, want de games zijn zo goed overeind gebleven en er was al zo weinig mis mee dat het moeilijk is om te blijven zoeken naar problemen.
The Ugly
Het is jammer dat de stereoscopische 3D bij beide games is toegevoegd maar niet bij beide hetzelfde resultaat teweegbrengt. Waar de extra diepte in ICO erg prettig is en de platformstukken zelfs een stuk makkelijker navigeerbaar maakt is het bij Shadow of the Colossus niet helemaal goedgegaan. Daar zorgt de combinatie van PS2-emulatie en dubbel 3D-beeld voor dezelfde haperingen die het origineel had, iets waar we net heel blij vanaf waren! Erg jammer, al moet gezegd worden dat het effect ook niet zo veel toevoegt aan de grootse game, althans veel minder dan bij ICO. Maar toch jammer.
Conclusie
De historie van games wordt gelukkig goed bewaard en vaak ook beschikbaar gemaakt voor een nieuwe generatie. Het voordeel van de upgrades die je als ontwikkelaar kunt doen aan een game betekent dat de spelers van nu de topgames van toen kunnen spelen in een betere staat als ons oldtimers. En als je dan niet vergeet dat het eigenlijk PS2 games zijn zul je versteld staan van de sfeer en de -ik ga het gewoon zeggen- de rauwe emotie die in deze twee games zijn gestoken door Fumito Ueda en zijn Team Ico. Maar geloof me niet op mijn woord, speel de games gewoon. Ze zijn er nu toch, en als er één HD rerelease het verdient om opgepikt te worden, dan is het deze. Dan kan iederen het goedmaken voor de eerste keer dat deze games zijn uitgebracht en crimineel te weinig gekocht zijn.
ICO & Shadow of the Colossus HD, ontwikkeld door Team ICO voor de PS3 en uitgebracht door SCEE op 9 september 2011
