Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Iedereen die films kijkt kent Tarantino. Vreselijk succesvol door zijn aparte stijl. Een cultheld. Raar type, maar maakt dingen waar je niet omheen kunt. Vergelijk hem met een Hideo Kojima in de gameswereld. Maar als we naar No More Heroes’ Goichi Suda, oftewel Suda 51 kijken dan komt er een andere naam uit de filmhistorie naar boven: Ed Wood. De man die het eigenlijk niet kon. De man die weinig succes heeft gehad maar wel door kenners in hetzelfde rijtje wordt gezet als de ‘grote’ cultjongens.
Dat , in een notendop, is Suda 51. Zijn games zijn zo apart dat de meeste mensen er kop noch staart aan kunnen maken en dus, ondanks dat er veel wordt gepraat en geschreven over zijn games, heeft hij nooit een hit gehad. En helaas gaat dat met No More Heroes: Heroes’ Paradise ook niet gebeuren. Maar dat wil niet zeggen dat er niets te halen valt voor de cultliefhebber.
No More Heroes volgt het verhaal van Travis Touchdown: een otaku die anime verzamelt, niet met meisjes kan omgaan en alleen in zijn te kleine appartement woont met een kat. Dat hij toevallig een lichtzwaard heeft gekocht via eBay en van plan is de top tien huurmoordenaars in Santa Destroy om te leggen om zodoende de beste te worden lijkt niet echt belangrijk: het is gewoon een middel om het doel te bereiken: Sylvia Christel (dat lees je goed, ja) die heeft belooft het bed met hem te delen als hij nummer één wordt. En dus zullen er wat koppen moeten rollen, helaas. En dus grijp je een Move-controller (want anders werkt het niet) en ga je aan de slag.
The Good
Er is één ding waarin je Suda niets voordoet en dat is stijl. Travis is zo rock’n’roll als de pest en vanaf de eerste seconde doet de game weinig anders dan zo cool mogelijk proberen te zijn. Elke overgang en elk camerastandpunt in elke scène is gestileerd; in alles zit een grapje, verwijzing of andere knipoog verweven die het een feest der herkenning maakt voor mensen die al een tijdje gamen en zich een connaisseur wanen. Ik zeg met opzet wanen, want je moet wel een bepaalde liefde voor het bizarre hebben om de situaties te kunnen waarderen die je voorgeschoteld krijgt. Als een cocktail met Mexicaanse luchadors, homo-erotische stat-building, gehandicapte zelfmoord en Japanse slapstick je niet doet terugdeinzen dan is dit je game.
Wat er verder ook mis is op het technische vlak met deze game (en dat is nogal wat), de gevechten zijn toch steeds bijzonder leuk. Voor wie de Wii-versie gespeeld heeft is dat niets nieuws: je slaat met je zwaard door op A te drukken: je grijpt of duwt met B en speciale finishing moves worden via een zwaai in de goede richting met de controller gedaan. Simpel, doeltreffend en door de goede opbouw in tegenstand en mogelijkheden steeds iets ingewikkelder. Dat uit zich vooral in de eindbazen, die zich alle 10 verschuilen achter een leger handlangers. Maar als je ze tegenkomt is het even bizar als lastig, waardoor elke verdiende plaats in de top tien voelt als een echte overwinning.
Leuk is ook de toevoeging die deze versie met zich meebrengt: je kunt een heel aantal eindbazen uit No More Heroes 2 bevechten als je in slaap valt op de WC. Tijdens het saven, weet je wel.
The Bad
Simpel gezegd is deze game zo lek als een mandje. Letterlijk elke fout die de Wii-versie al had, drie jaar geleden, zit nog steeds in de geHD’de PS3 game. De camera is meestal een drama, de manier waarop Travis reageert op het bewegen van de analoge stick is vreselijk irritant, de laadtijden zijn nog steeds veel te lang en erger nog is de game niet eens zo veel mooier geworden. De gestileerde look van toen was in context van de Wii gaaf maar is nu, met niets meer dan een strakker setje polygonen, niet echt de PS3-ervaring die je zou hopen te krijgen. Er zijn zo van die sporadische momenten dat alles precies goed staat maar die illustreren alleen maar hoe halfbakken deze port is.
En hoe apart het allemaal ook is, ik kan niet ontkennen dat veel van de gameplaymechanieken waar de gameplay op leunt niet zo interessant zijn als je ze op zichzelf zou bekijken. Het is allemaal zeer simpel, zeker de part-time baantjes die je tussendoor moet doen om het inschrijfgeld op te hoesten zodat je de volgende huurmoordenaar op de ranglijst mag gaan aanpakken. In het begin gaat het nog wel, maar in de tweede helft gaat het je flink tegenstaan om met die #^@motor half Santa Destroy af te rijden en iets te doen dat in de gemiddelde kinder-minigameverzameling niet zou misstaan, maar dan met een ironisch laagje. En over de motor gesproken…
The Ugly
Santa Destroy zou volgens de overlevering ook een parodie moeten zijn op de rammelige werelden waarin games als GTA zich afspelen, maar ik geloof daar niet helemaal in. De stad is zo goed als leeg, met kartonnen huizen, één en al dezelfde straten en gebouwen en een toevallige voetganger of verdwaalde auto die je in de weg zit als je op je motor rondrijdt. Of ja, rijdt: het vehikel dat je reis zou moeten bespoedigen stuurt net iets beter als een Aldi-winkelkarretje met twee lamme wielen. Er zijn een aantal afkortingen die je kunt nemen als je eenmaal ergens geweest bent, maar al met al is het bikkelen om je door de game te bewegen op alles andere dan je twee benen.
Conclusie
Het doet me pijn om te zien hoe het maar blijft misgaan met Grasshopper en Goichi Suda, want zijn games zijn echt speciaal (Killer 7 heeft mijn kijk op wat games kunnnen zijn veranderd) maar er is vaak net iets te veel mis om veel mensen te kunnen bekoren. Maar als je wel eens een gokje waagt, als Deadly Premonition, Demon’s Souls, Nier, of één van de andere games die aan de buitenrand van de interactieve ervaring liggen geen mislukking maar een kans op een frisse ervaring zijn, kun je het slechter treffen dan Heroes’ Paradise. Want ook het gameleven is te kort om jaar in, jaar uit dezelfde game te blijven spelen.
No More Heroes: Heroes’ Paradise voor de PS3, ontwikkeld door Grasshopper Manufacture en uitgegeven door Konami op 20 mei 2011
...