Een nieuw jaar, een nieuwe Call of Duty. Je kunt er de klok op gelijk zetten dat je elk jaar opnieuw een nieuwe revisie van de shooterfranchise kunt spelen en elk jaar roept iedereen dat “dit wel eens het laatste jaar zou kunnen zijn dat het succes blijft.” Activision blijft echter op een dusdanig hoog niveau produceren middels hun twee-eenheid Treyarch en Infinity Ward dat gamers elk jaar weer relatief tevreden achterblijven. Dit jaar is niet hun beste, maar Call of Duty is ook op zijn slechtste jaren (en laten we er geen doekjes omwinden, daar is dit jaar er één van) goed genoeg om je als speler lang bezig te houden. Het is dus zeker niet slecht, maar inspirerend is Ghosts nergens, of dat nu in de single- of multiplayer is.
Met de PS4 om de hoek zou je kunnen denken dat de versie van Call of Duty: Ghosts voor PC, Xbox en PS3 misschien minder is, maar dat is niet zo. Technisch is er niet veel mis met Ghosts op de huidige platformen en de game ziet er relatief OK uit. Het is geen Battlefield 4, zo eerlijk moeten we zijn, maar het kan er mee door. De 60 frames per seconde, zo intens belangrijk om in multiplayer precies te zien wat er gebeurt, zijn intact en ook in de singleplayer-modus draait alles gesmeerd. De ellende met Ghosts is het feit dat er niet zo veel te beleven valt voor spelers die meer dan eens in de schoenen van een willekeurige militaire badass hebben gestaan.
Dat begint met de single-player, die sowieso al door veel mensen standaard wordt overgeslagen. Wellicht dat die realisatie echt is binnengekomen bij de ontwikkelaars en dat daarom het hele verhaal in een uurtje of 5, 6 is uit te spelen. Ook duidelijk is dat Infinity Ward (aan de beurt dit jaar) niet meer kan tippen aan de karakterisering die ze ten tijd van de eerste Modern Warfare ten tonele konden brengen. De twee broers en hun vader, die de spil vormen waar het verhaal omheen draait, zul je snel vergeten zijn en als je enige karakter met…karakter een hond is, dan gaat het niet goed. Riley de hond is een grappige toevoeging en de twee keer dat je hem kunt besturen vormen een leuke afleiding van het plichtmatige geschiet, maar het is allemaal veel te snel voorbij, een probleem dat in de hele single-player campagne terug komt.
Het is een beetje alsof je in een ‘best-of’ verzamelaar terecht bent gekomen, want bijna elk level in Ghosts doet iets dat in andere Call of Duty’s al eens gedaan is. Soms net zo leuk, maar helaas vaak net iets minder of in elk geval met minder impact dan de eerste keer dat je zo’n scenario speelde. Even sluipen, even in een voertuig, even vanuit een vliegtuig schieten, even dit, even dat, het komt allemaal langs en het zijn eigenlijk alleen maar de ruimte- en onderwatermissies die echt een leuke andere kant laten zien van wat er mogelijk is met deze franchise. Het verhaal zwaait ook alle kanten op en na het einde van Ghosts gezien te hebben ben ik helemaal klaar met patriotistische verhalen. Amerika mag wat mij betreft voor eeuwig branden, want ik red het niet meer. Nogmaals, het algemene kwaliteitsniveau van wat je doet in de game is dusdanig dat je nooit zit te vloeken omdat het spel je stomme dingen laat doen; het is meer dat onbestemde “been there, done that”-gevoel dat je niet kunt kwijtraken terwijl je het speelt.
Datzelfde gevoel is ironisch genoeg heel belangrijk bij de andere component van een Call of Duty-game, namelijk de multiplayer. Spelers die doorgaans een heel jaar lang een game spelen houden er niet heel erg van als goedwerkende systemen worden veranderd, maar ook daar is het helaas niet helemaal wat ik zou willen zien. Natuurlijk zijn de standaardmodes die je verwacht bij een CoD-game er, maar in hoe je als speler wordt getriggerd om te blijven spelen is er wel wat veranderd. Ten eerste is het Pick 10-systeem weg, vervangen door een systeem dat ongeveer hetzelfde werkt -aangepast is dat perks verschillende aantallen punten waard zijn- maar niet zo duidelijk is. Het was voor mij de eerste hint dat Infinity Ward het niet kan laten om de zaken toch anders aan te pakken dan Treyarch, of dat nu een beter idee is of niet. Waar interne teams bij andere uitgevers elkaar steeds versterken, lijkt het er hier op dat de (wellicht door Activision intern aangewakkerde) rivaliteit de common sense af en toe in de weg staat.
Datzelfde kan gezegd worden in de multiplayer modes die je kunt spelen. Call of Duty was al een depressie-generator, mede door de achterlijke speelsnelheid, vreselijk krachtige wapens en vaak ronduit oneerlijke respawns die je konden overkomen. Het zorgde in eerdere delen al voor de ‘spawn, run, die, respawn, repeat’-loop waar veel spelers een hekel aan beginnen te krijgen, maar Ghosts maakt het met Cranked wel heel erg bont. Je hebt 30 seconden na elke kill voordat je zelf doodgaat en moet daarin je volgende slachtoffer vinden, met als bonus verbeterde snelheid en extra perks. Het is precies het soort omgedraaide rubber banding dat de serie zo ondoordringbaar en frusterend maakt voor mindere of nieuwe spelers en dus alleen de hyperactieve 18-jarigen (laten we maar zeggen dat ze 18 zijn, voor de vorm) zal aanspreken. Blitz is ook snel, maar leuker omdat het doel (het bereiken van een vlag om punten te scoren) alleen maar bereikt hoeft te worden en je dan direct teruggegooid wordt naar je spawnpunt om bij te komen. Grind, een variant van Kill Confirmed, laat je dog tags oprapen en naar een verzamelpunt terugbrengen om te scoren. Mijn favoriet is echter Hunted, waarin je begint met een pistool en je met je teamgenoten op zoek moet naar gedropte kratten met daarin random ‘goede’ wapens. Het geeft ademruimte en dat is precies wat de game wat mij betreft nodig heeft.
Infinity Ward heeft die ademruimte wel ingebouwd in de nieuwe modes van Ghosts: Extinction en Squads. Die laatste laat je gemaakte karakters als team optreden tegen andere teams met bots daarin en is daarmee een ideale oefening, voor wie niet direct met de grond gelijk gemaakt wil worden online. Dat heeft alles te maken met hoe je multiplayer karakter aan te passen is: je verdient tijdens het spelen squad points en die kun je gebruiken voor het aanpassen van je arsenaal of het krijgen van extra loadouts, maar je kunt dus nu meerdere karakters vrijspelen, die echter allemaal van de grond af aan opgebouwd moeten worden, zowel qua level als qua uitrusting. Heb je eenmaal een redelijk team bij elkaar gespeeld kun je er dus mee aan de slag in squads en zij kunnen op hun beurt ook punten voor je sprokkelen, want andere mensen kunnen tegen het team spelen als je zelf niet online bent. het is een leuke geste voor de eindeloze prestigers, want die kunnen zo een team bouwen waar je bang van wordt.
Extinction is de vervanging voor de Spec Ops modus die Infinity Ward in de Modern Warfares altijd meeleverde. Nu echter geen tweemans-missies, maar een modus waarin je tot 4 spelers tegelijk kunt laten vechten tegen aliens. Het houdt het midden tussen een doodnormale Horde-achtige modus zoals je die in zoveel spellen ziet en die wordt gespeeld op één (grote) map waarin je van punt naar punt moet gaan en een boor moet beschermen tegen de steeds sterker wordende groepen aliens. Het werkt allemaal prima en met een leuk team kun je er best een avond mee stukslaan, maar iets zegt me dat het de hordes Zombies-fans niet gaat bekoren en de modus is niet speciaal genoeg om eenzelfde fanbase te gaan creëeren.
Call of Duty: Ghosts is een buitengewoon gemiddelde update in de franchise, met een redelijk vermakelijke maar uiteindelijk snel vergeten single-player campagne en een multiplayer-component die een aantal nieuwe dingen probeert met Extinction en de Squads modus, maar nergens scherp genoeg schiet om het hart van de fans te kunnen raken. Ghosts is OK. Gewoon OK. Of dat genoeg is moet je zelf inschatten, maar verwacht niet dat Ghosts je zal pakken zoals bijvoorbeeld Black Ops 2 dat heeft gedaan. Het is dan toch een keer gebeurd: Treyarch mag de mantel van het ‘A’-team oppakken, want Infinity Ward in haar huidige gedaante kan het verschil niet meer maken.
Call of Duty: Ghosts, ontwikkeld door Infinity Ward voor de Xbox One/360, PS3/4, PC en Wii U en uitgebracht door Activision op 5 november 2013
