De financiële markt moet opengebroken worden, want banken en de grote creditcardmaatschappijen hebben veel te veel macht over ons betaalverkeer. Dat heeft de Europese Unie bewogen om PSD2 (Payment Services Directive versie twee) uit te rollen vanaf 2018 en daarmee de lat voor alle online betalingen voor iedereen gelijk te leggen. Het zorgt er onder andere voor dat er een duidelijke regulering is voor online transacties, dat nieuwe spelers een eerlijke kans krijgen in de markt en dat online betalingen voor consumenten veiliger, sneller en goedkoper kunnen gebeuren.
Klinkt allemaal prima en voor de grote groep mensen die geen creditcard hebben en/of willen is het wel zo makkelijk dat die niet meer nodig is. We hebben al een tijdje iDeal en dat wordt al voor meer dan de helft van alle betalingen gebruikt, maar dat is niet overal zo. Dat soort diensten gaan dus nu binnenkort overal in Europa opduiken en -belangrijker nog- gereguleerd worden, zodat bijvoorbeeld de Europese online shop-ervaring geen nachtmerrie meer is. Het maakt het ook mogelijk voor apps als online huishoudboekjes om voor ons als gebruiker de gegevens van verschillende financiële partijen bij elkaar te trekken, zodat je een duidelijk overzicht kunt krijgen van al je geld, bij welke bank of instelling het ook staat. Ook een betaalmethode als iDin valt onder dit idee.
Er kleeft echter wel een nadeel aan: doordat de banken hun gegevens straks aan iedereen moeten geven die daar om vraagt om al deze positieve veranderingen mogelijk te maken, bestaat er dus ook een grotere kans op malafide praktijken, zo zegt de Autoriteit Financiële Markt (AFM). Nu is dat op zich een gevaar, maar er zijn talloze veiligheidsmaatregelen om dat soort praktijken te voorkomen en de Europese bankautoriteit houdt ook nog een oogje in het zeil. De boetes voor overtreders liggen in de tientallen miljoenen euro’s, dus het moet wel heel veel opleveren wil een bedrijf overstag gaan.
Gevaarlijker is de glijdende schaal waar we op terecht kunnen komen als al onze favoriete online diensten zich op het financiële vlak gaan opwerpen als dienstverlener. Dat betekent namelijk ook dat ze onze bankgegevens kunnen inzien en eventueel kunnen verkopen. Die fijne beleggingsapp of dat handige online huishoudboekje heeft je gegevens, daar heb je toestemming voor gegeven (want dat is altijd verplicht) en dan moet je maar hopen dat het niet aan iemand (illegaal) aan iemand anders wordt verkocht. De kans dat een Google iets met je data doet dat niet mag is vrij klein, daar hebben ze te veel voor te verliezen, maar juist met de kleine partijen zal het dan – nog meer dan nu – oppassen geblazen zijn. Want geld verliezen aan een foute transactie is één ding, maar je betaalhistorie verkocht zien worden aan de hoogste bieder zodat die je voor altijd kunnen lastigvallen, dat is heel andere koek.
[Afbeelding © peshkova – Fotolia]
