Over twijfelaars wordt soms met een zekere minachting gesproken. Ze zouden dralen, nauwelijks doorpakken of niet durven te beslissen. Uit verschillende onderzoeken van de afgelopen jaren blijkt echter dat wij twijfelaars letterlijk het voordeel van de twijfel zouden moeten gunnen. Het schijnt namelijk zo te zijn dat twijfelaars gemiddeld genomen betere besluiten nemen dan hun gedecideerde medemens.
Bezijden crisissituaties – waar weifelende besluitvorming misschien inderdaad meer kwaad dan goed doet – is goed inzichtelijk te maken waarom twijfelen gemiddeld genomen tot betere besluiten leidt.
Twijfelaars voelen klaarblijkelijk de intrinsieke behoefte om de consequenties van hun potentiële besluiten voorafgaand goed te overwegen. De voordelen van zo’n aanpak zijn glashelder. Door het vergelijken van hun potentiële besluiten kunnen de voors en tegens van de verschillende mogelijkheden beter in kaart worden gebracht. Hierdoor kunnen twijfelaars op grond van betere informatie beslissen welke van hun potentiële besluiten het beste overeenkomt / overeenkomen met hun beoogde doelen.
Zolang twijfels de tijdlijn van opeenvolgende en noodzakelijke besluitvorming niet frustreren, lijken er geen substantiële bezwaren te bestaan tegen twijfelaars. Sterker nog, op grond van het bovenstaande lijken twijfelaars gemiddeld genomen dus juist betere besluiten te nemen.
Dit laatste hoeft natuurlijk niet op te gaan, indien men twijfelaars vergelijkt met diegenen die op een bepaald onderwerp uitermate goed zijn ingevoerd. Van diegenen die op een bepaald onderwerp uitermate goed zijn ingevoerd, mag je namelijk aannemen dat zij de consequenties van hun potentiële besluiten al eerder hebben overwogen dan wel zeer snel alsnog kunnen overwegen. En dat dan allemaal zonder opzichtige twijfels.
De stelling dat twijfelaars gemiddeld genomen waarschijnlijk een prettigere persoonlijkheid hebben voor hun omgeving dan niet-twijfelaars valt het beste te onderbouwen door uit te gaan van mensen die niet, nauwelijks of nooit twijfelen. Mensen die niet, nauwelijks of nooit twijfelen, worden vaak beschouwd als irritant, arrogant of soms zelfs als narcistisch. Gelijk hebben vormt namelijk niet zelden een doel op zichzelf voor deze types.
Typeringen als irritant, arrogant of narcistisch komen hoofdzakelijk overeen met personen die altijd hun eigen zin of mening willen doordrijven en zelden of nooit hun ongelijk willen toegeven. De sociale omgang met dergelijke individuen wordt door de meeste mensen daarom ervaren als stroef of moeizaam. Een dergelijk gedrag behoudt zich voornamelijk voor aan die personen die ongeacht hun kennis van zaken consequent trachten hun gelijk af te dwingen.
Dit in tegenstelling tot mensen die sneller op hun mening, visie of besluit durven terug te komen. Deze groep is niet zelden een stuk prettiger in de sociale omgang. Zij hoeven namelijk niet in elke situatie perse de boventoon te voeren en/of gelijk te hebben.
Wederom geldt dat een dergelijk onderscheid natuurlijk niet op hoeft te gaan in relatie tot diegenen die op een bepaald onderwerp uitermate goed zijn ingevoerd. Indien gedecideerde besluitvorming namelijk voortkomt uit daadwerkelijke kennis van zaken, dan valt hier weinig tegen in te brengen en leidt dit doorgaans ook niet tot een stroevere of moeizamere sociale omgang met hun omgeving.
Daarnaast blijken twijfelaars volgens dit artikel en onderzoek ook nog eens minder vooroordelen en/of vooringenomenheid te hebben.
Al met al lijken twijfelaars gemiddeld genomen meer tijd en ruimte te geven aan het serieus overwegen van meerdere analyses en mogelijkheden in bepaalde situaties. Dit maakt het bovendien waarschijnlijker dat ze zich over een langere tijd hebben kunnen ontwikkelen tot meer uitgebalanceerde persoonlijkheden. Hierdoor bekijken ze situaties vaker op hun inhoudelijke merites, kunnen ze beter met anderen samenwerken en varen ze minder snel op hun automatische (brokken)piloot.
Tenslotte zijn ze hierdoor ook vaak makkelijker in de omgang dan hun gedecideerde medemens.
