McDonald’s Happy Meal [J-Column]

Ik heb zojuist de aftiteling bekeken van Sniper Elite V2. Hoewel ik het niet verwacht had, heb ik best veel plezier gehad met deze game. Maar om deze dan gelijk te classificeren als goede game, is net een brug te ver. Sniper Elite V2 valt namelijk in de dezelfde categorie als bijvoorbeeld Dead Island. Games You Love To Hate. Of in goed Nederlands: games waar je een haat-liefde verhouding mee hebt.

Sniper Elite V2 blinkt nergens uit. Het is een typische abc-game. Alles gebeurt via het boekje. De graphics zijn niet baanbrekend, maar ook niet heel erg slecht. De gameplay is herhalend als hel, maar niet storend genoeg om de controller gefrustreerd door de kamer heen te gooien. Sniper Elite V2 is als een kabbelend beekje dat in de folder er uitzag als een wildwater rivier. Is dat erg? Ik denk het niet want wat het spel doet, doet het redelijk goed. De x-ray graphics van een sluipschutterkill vervelen nooit (al wordt je een beetje onpasselijk van het daarbij horende splet-geluid) en het sniperen zelf (het jagen met een geweer niet het jagen op het andere geslacht) verveelt ook niet echt. Hoewel een aantal vakbroeders het dodelijk oneens met mij zijn had ik best wel plezier om niet altijd te sluipschutteren, maar soms als een Rambo anno 1945 mij een weg door een brandend Berlijn heen te schieten.

Het enige echte probleem dat ik had was de belabberde AI. Soldaten die als kanonnenvoer op mijn verschuilde plaats afkwamen rennen. Een andere sluipschutter die, terwijl ik hem in het vizier heb (en hij mij) niet schiet. En dan de andere kant: de adelaarsogen. Het lukte de tegenstander keer op keer om feilloos mijn positie te bepalen, terwijl ik meerdere keren hardop riep: waar de fuck wordt ik van beschoten? Sniper Elite V2 is eigenlijk voor gamers die een snel tussendoortje willen, een hap slik weg ervaring die best lekker is, maar niet memorabel. Sniper Elite V2 het McDonald’s Happy Meal van de game-industrie.