Blijkbaar vinden de wolven Rusland ook niet meer zo’n jofel ‘thuis’ want ze rukken op in ons deel van het continent. In Nederland wordt al geruime tijd gediscussieerd over de schade die wolven veroorzaken. Ze vallen nogal eens kippen, schapen en zelfs groter vee zoals kalveren en jonge paarden, aan. Voornamelijk om zichzelf en hun kroost te voeren, al worden vaak veel meer dieren vermoord dan voor het versterken van de innerlijke wolf noodzakelijk is. Daarom pleiten sommige (boeren)organisaties ervoor om de wolven ‘gecontroleerd’ te mogen afschieten. Natuurorganisaties zijn daar uiteraard niet blij mee. En dus mag er bij ons voorlopig nog niet op wolven gejaagd worden.
In Zweden is dat een ander verhaal. Dat is land vele malen groter, en dunbevolkter, dan Nederland en telt volgens recente tellingen amper 460 wolven. Toch vinden de Zweden dat het tijd is om de wolvenpopulatie te beteugelen. Daarom mogen jagers de komende weken in totaal 75 Zweedse wolven afschieten, zo meldt The Guardian.
Daarvoor struinen nu zo’n 200 jagers door de besneeuwde bossen en vlaktes van Gävleborg en Dalarna. Zij gaan met honden op zoek naar de holen en andere verblijfplaatsen van de wolven. Volgens de voorzitter van de Zweedse vereniging van jagers is het uitdunnen van de wolvenpopulatie in dat land een absolute noodzaak om te voorkomen dat er geen (persoonlijke) ongelukken gebeuren.
Natuurorganisaties zijn het daar natuurlijk ook in Zweden niet mee eens. Zij stellen bovendien dat de Zweedse wolvenpopulatie relatief klein is. Als voorbeeld noemen ze Italië, waar zo’n 3000 wolven leven.
Het is inmiddels wel duidelijk dat de wolf na vele tientallen jaren van afwezigheid is teruggekeerd in het Westelijke, en Noordelijke, deel van Europa. Tot een paar jaar geleden kenden we de wolf toch vooral uit de dierentuin, natuurdocumentaires en niet te vergeten van Drs. P en zijn Dodenrit. Een lied over een gezin dat in een trojka Omsk probeert te bereiken, maar onderweg telkens een van de gezinsleden moet opofferen aan een hongerige troep wolven die hen achtervolgt. Omsk blijkt uiteindelijk een mooie stad, maar net iets te ver weg.
Ron verdiende zijn sporen in de Telecom als Mobile Cowboy. Na bijna 15 jaar was hij toe aan een nieuwe uitdaging als zelfstandig freelance journalist, blogger en tekstschrijver. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. De Mobile Cowboys is back! Met lasso en zweep in de aanslag om de ingeslapen telecommarkt weer eens goed wakker te schudden en met scherp te schieten!