We weten dat de ijskappen smelten en dat dat niet goed is voor de aarde, maar ook voor de mensheid. Door een opwarmende oceaan en smeltende ijskappen stijgt de zeespiegel aanzienlijk snel en dat is een gevaar voor een miljard mensen (rond 2050). Dat is heel veel op een wereld waar 8 miljard mensen wonen. Maar, nu blijkt dat er nog meer problemen mee-dominoën bij deze overkoepelende problematiek. De veranderingen op aarde zorgen dat een belangrijke oceaanstroom vertraagt, met alle gevolgen van dien.
Paleoklimatoloog Jack Hall drillt in wat ijs om monsters op te nemen. Wat hij ontdekt is shockerend: de ijstijd kan zomaar inzetten. Echter gebeurt er hetzelfde als in Don’t Look Up: mensen willen niet echt naar hem luisteren. Wat als klimaatverandering de overhand neemt in de wereld? Temperaturen van -100 graden Celsius, superstormen en tornado na tornado. Met geweldige special effects wordt in de film getoond dat je misschien maar beter kunt luisteren naar wetenschappers.
Het is niet moeilijk om de link van de echte wereld te leggen met een film als The Day after Tomorrow. Hierin stopt de stroming in de oceaan zelfs helemaal. Dat zal niet heel snel gebeuren, maar dat de stroom nu langzamer gaat is al een probleem. Een belangrijke stroom rondom Antarctica zal volgens onderzoekers de komende decennia aanzienlijk vertragen. Hoe het komt dat dit gebeurt? Noem het een stokpaardje, een cliché, of gewoon de harde waarheid: broeikasgassen. Het zoetwater-ijs smelt en het zoutgehalte van het water verandert. De dichtheid van water wordt kleiner en daardoor kan het minder snel worden verspreid.
Dat komt omdat er rondom Antarctica jaarlijks 250 biljoen ton zuurstofrijk (koud en zout) water naar de bodem zinkt. Dat water gaat dan weer door naar het noorden en daardoor komt hete zuurstofrijke water aan in de diepe Indische, Stille en Atlantische oceaan. Dat maakt grote impact op de zeespiegel en het klimaat. Dus ook op het leven in en om de zee. Als die circulatie van dat koude water minder snel gaat, dan heeft dat uiteraard gigantische gevolgen voor het leven, zo onderschrijft professor John Church op Scientias. Als we blijven doen wat we nu doen, dan gaat de oceaanstroming in Antarctica nog met 40 procent vertragen tot 2050.
Spijtig genoeg is dit wederom een klimaatprobleem waarmee arme mensen het meest zijn getroffen. Mensen die afhankelijk zijn van bijvoorbeeld visserij, want het leven in de zee zal worstelen en mogelijk sterven als er minder zuurstofrijk water wordt rondgepompt. De diepe oceaan warmt inmiddels ook op en dat maakt het alles nog problematischer. Het is dus zeker niet alleen de stijgende zeespiegel waarvoor we moeten vrezen, het is ook de stroming binnen de zee. Het regenwoud zijn niet de enige longen van de aarde, dat zijn de zeeën net zo goed.
Door klimaatverandering is ons voedsel ook in gevaar. Dit is voedsel dat misschien erg schaars wordt door de klimaatproblematiek.
