In de VS is dit jaar voor ruim 600 miljoen dollar aan ringtones gedownload. Meer dan het dubbele dan een jaar eerder.
De New York Times heeft aan de hand van de ‘Candy Shop’ ringtone van 50 Cent (hoe toepasselijk) eens onderzocht hoeveel ‘cent’ van de oorspronkelijke verkoopprijs van $2,50 uiteindelijk bij ’50’ op de bankrekening bijgeschreven worden.
Bij voorbaat zeggen ze er wel al bij dat de bedragen kunnen verschillen afhankelijk van hoeveel schrijvers een nummer heeft. Toch is het leuk om te zien waar de 250 cent naar toe gaan.
De ringtone provider (Verizon, Vodafone) strijkt verreweg het grootste deel op, zo’n 45% ofwel $1,12. Op de voet gevolgd door het platenlabel met 40% ($1). Van dat deel krijgt de artiest ook zijn royalties betaald en daar begint ook een ietwat vreemde rekensom. De royalties worden berekend aan de hand van een opbrengst van $1,60 voor het platenlabel (wat eigenlijk dus maar $1 is). 50 Cent krijgt daar 18% van, ofwel 29 cent.
De uitgever van het nummer ontvangt zo’n 10% , of 25 cent van de oorspronkelijke verkoopprijs. Daarvan gaat ook weer een deel naar ’50’ als medeschrijver wat neerkomt op ca. 9 cent.
De Buma/Stemra, of in dit geval de Amerikaanse variant daarvan, int de gelden die artiesten ontvangen voor het publiekelijk spelen van nummers door derden. In het geval van 50 Cent komt dat neer op ca. 9 cent per ringtone.
In totaal ontvangt hij dus per verkochte ringtone van $2,50 zo’n 43 cent. Geen ‘vetpot’ dus, maar bedenk wel dat sommige populaire ringtones (zoals Candy Shop) meer dan 1 miljoen keer over de ‘downloadbank’ gaan. Voor dat bedrag kun je aardig wat belminuten financieren 😉
