Richard Osinga’s Wembley

Leuke actie van schrijver Richard Osinga. Zijn nieuwe roman Wembley (uitgegeven door Querido) komt in zijn geheel beschikbaar via Nederlandse weblogs, pagina voor pagina.

Hierbij deel 24:

‘Hé!’ Ik draai me om. Een man in een witte overall komt aanrijden op een heftruck. Hij schreeuwt me iets toe. Ik knik. Hij schreeuwt weer. Ik glimlach en de man pakt me bij de arm en trekt me mee naar een kleine ruimte, waar een lange tafel en plastic stoelen staan. Langs de wanden hangen overalls en petjes aan lage kapstokken. Op de grond staan witte laarzen . Zonder iets te zeggen trek ik aan wat hij me geeft. Zelfs met de overall aan heb ik het koud. De man vraagt iets. Ik glimlach en knik. ‘Jij!’ zegt hij en hij priemt met zijn vinger in mijn borst. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Wembley. ‘Greuter,’ zegt hij en hij wijst naar zichzelf. Hij praat verder, hij praat hard, schreeuwt als een vrouw met een dronken echtgenoot. Gebaart dat ik achter hem aan moet lopen. We komen in een hal met een grote lopende band. Aan de ene kant staat een houten pallet met varkensbuiken. Stukken vlees van een halve meter lang en dertig centimeter breed, waar de ribben uitsteken. Greuter pakt een apparaat dat bestaat uit een handvat, een recht stuk en een scherp mes gebogen in een lus. Zonder verder iets te zeggen tilt hij een buik uit de bak, laat hem met een klap op de werkbank vallen en snijdt hij de ribben eruit. Rats, rats, rats. De ribben vliegen in het rond. Ze vallen neer op de grond. Botten met kleine stukjes vlees eraan, zo groot als een vinger. ‘Zo,’ zegt hij en hij legt de buik op de lopende band met de kant waar de ribben uitgesneden zijn naar boven. De band voert de buik naar een machine, die hem naar binnen trekt en even later in twee delen naar buiten duwt. Het zwoerd, een dunne witte lap vet, met hier en daar een pluk stug varkenshaar en het rode, malse vlees van de buik. Greuter geeft me een handschoen die gemaakt is van kleine, ijzeren ringen. ‘Nu jij!’

Naar het begin Doe mee Lees verder >>