Dat nog altijd de journalistiek zo af en toe struikelt over het inmiddels al weer bijna klassiek te noemen “Bloggen” neemt al lang niemand ze meer kwalijk. In deze klassieke kringen zijn er echter ook de fundamentalisten, al of niet onderdeel van een intellectueel podium in de grachtengordel van die ene stad waar men met een dikke sigaar tussen de lippen, nog steeds in het bezit van een typemachine, zich verbaast om wat er nu toch weer allemaal daar buiten gebeurt. Dat heeft toch GeenStijl.
De gemiddelde blogger ontleent zijn gerief aan het uitstoten van een permanente stroom van beledigingen en verwensingen en leeft bij de gratie van een peilloze haat, die hij dankzij de anonimiteit die het blog biedt ongelimiteerd de wereld in kan spuien. De blogger is de wrekende hand van de ontevreden burger, verwikkeld in een digitale guerrilla met alles wat naar autoriteit ruikt. Het is in die zin een typisch post-Pim-fenomeen
Dit is slecht een fragment uit een “prijswinnend essay” van het fenomeen Wanda Perez. Lees het gehele artikel en de achtergrond op het blog van Dick Ahles.
