Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Metal Gear Rising: Revengeance (ik ga vanaf nu gewoon Rising zeggen, hoor) is een knap staaltje archeologie. Waar Hideo Kojima en zijn team een eerste versie van deze game dood en begraven hadden neergelegd heeft buitenstaander Platinum Games deze Metal Gear-spinoff weer nieuw leven ingeblazen. En net zoals Raiden in de loop van de Metal Gear-saga veranderde van gedwongen tweede keus tot badass, zo is Metal Gear Rising getransformeerd tot een waanzinnig spektakel dat ook nog eens vol diepgang zit, als je zover durft te gaan.
Jack is Back
Als je Metal Gear zegt, denk je aan sluipen en ongezien door gebieden bewegen, maar die kans is verdomde klein met de Raiden die we in deze game zien. De wereld is gesitueerd na MGS4, met Private Military Companies die de oorlogseconomie (het verhaal blijft wel Kojima) draaiende houden. Alles en iedereen zit vol met nanomachines of is een cyborg en probeert je daarbij ook nog eens tegen te houden in je zoektocht om kindsoldaten in wording te beschermen; een goede reden om ze een kopje kleiner te maken. En dat bedoel ik dan letterlijk, want het primaire wapen van (inmiddels complete psychopaat) Raiden is een electrostatische katana die door vlees, bot en zelfs metershoge metalen robots klieft als waren het pakjes boter.
Het vechtsysteem is alles in Rising en Platinum heeft weer goed werk afgeleverd: in de basis heb je een sterke en zwakke aanval en kun je eventueel een subwapen afvuren, al zijn die laatste heel beperkt en alleen in bepaalde situaties handig. Speciaal is dat Rising een slow-motion snijmechaniek heeft dat Raiden vijanden of stukken van de omgeving in tientallen of honderden stukjes laat hakken, zolang de slo-mo meter loopt. Die kan hij worden aangevuld door een Zandatsu te plegen: het chirurgisch wegsnijden van een klein stukje op het lichaam van de vijand tijdens diezelfde slowmotion. Het is tricky, vanwege de beperkte tijd en omdat je wel even nodig zult hebben om de snijbeweging (gedaan met de rechter analoge stick) onder de knie te krijgen.
Give War a chance
Dat geldt ook voor de ‘parry’. Net is namelijk zo dat de zwakke aanval (mits gericht op datgene dat je aanvalt) ook gebruikt wordt om aanvallen van vijanden te pareren. Het wordt al spelende niet duidelijk genoeg gemaakt door de game zelf, maar dit is de allerbelangrijkste techniek in Rising en als je die niet onder de knie hebt zul je op een gegeven moment niet echt verder meer komen en wordt het frustrerend. Daar komen ook de meeste “Jezus deze game is moeilijk”-verhalen vandaan, maar het is meer een communicatief falen van Rising dan een probleem met het onderliggende systeem. het is niet eens zo heel lastig om te doen, je met er alleen wel aan denken.
Kom je wel zover dat het pareren een tweede natuur wordt, dan gaat de ervaring echt open. Het verandert de voorheen lastige of zelfs vervelende gevechten van iets waar je voorbij moet naar iets dat je kunt perfectioneren en waar je van kunt genieten. Net zoals het recente DMC of Platinum’s eigen Bayonetta word je beloond voor betere prestaties, in het geval van Rising in de vorm van BP-punten die je inwisselt voor upgrades voor je wapens, nieuwe moves en cosmetische tierlantijnen. Dat houdt in eerste instantie goede pas met je voortgang door het verhaal, al kun je ook tussendoor VR missies vinden, die Metal Gear-fans zullen herkennen als virtuele testruimtes waarin je bepaalde doelen kunt uitvoeren in ruil voor extra BP. Het geeft je ook de mogelijkheid om de besturing (en vooral de camera, helaas niet het beste onderdeel van de game) wat beter onder de knie te krijgen.
De kans dat je alle extra modificaties vrijspeelt in de loop van Rising is miniem en zoals veel games in dit genre nodigt dat direct uit voor een tweede ronde (liefst op een hogere moeilijkheidsgraad natuurlijk) en daarmee is ook verklaard waarom de game als je maar één keer speelt niet lang is. Het hoort erbij, maar als je alleen vanwege de Metal Gear naam aan het spelen bent en niet specifiek van games in deze stijl houdt is het misschien wat lastiger aan te raden. Dat wil niet zeggen dat veel van de traditionele elementen van Metal Gear er niet inzitten: je kunt wel degelijk rondsluipen (ja, ook in een kartonnen doos) en de vijanden zo veel mogelijk stilletjes van kant maken. Maar met de power die je hebt is het gros van de vijanden niet meer dan slachtmateriaal waar je je op kunt uitleven en je zult verbaasd staan hoe snel je je hand niet meer omdraait voor robots van ontzagwekkend formaat. Het eerste grote materiaal dat je doormidden mag hakken is een Metal Gear Ray (de eindbaas van Metal Gear Solid) en dat is in het eerste level.
NANOMACHINES, SON!
Het haalt qua waanzin niet de duizelingwekkende hoogtes van een Asura’s Wrath, maar Rising gaat wel ver en dat past ook wel. Je tegenstanders met een naam passen perfect in de traditie van de beste Metal Gear eindbazen en de onzin die uit hun mond komt is fantastisch kitsch. Daarnaast is het spektakel zoals ik al zei fantastisch en volgen de onmogelijke acties van Raiden zich in snel tempo op. Wie Metal Gear Solid 4’s cutscenes heeft gezien weet hoe gek het wordt en in Rising moet er toch ook vaak teruggegrepen worden naar snelle Quick Time events waarin je alleen maar af en toe op een bepaalde knop hoeft te duwen of alleen de beslissende snee hoeft te maken in slow-motion, maar het is altijd gaaf om te zien en bijna altijd behapbaar, als je tenminste niet bezig bent met je kaak van de vloer te halen.
De enige reden om Metal Gear Rising: Revengeance niet leuk te vinden is als je helemaal niet van character action games houdt. De setting is (met dank aan Hideo) te gek, de vechtmechanieken heeft Platinum ook helemaal uitgekristalliseerd en dus is dit met recht een product dat het beste van twee werelden weet te combineren. Ik kan niet wachten tot er een tweede deel hiervan komt waarin beide partijen van begin af aan weten wat ze van elkaar kunnen vragen, want dat dit een franchise op zich gaat worden staat voor mij al vast.
Metal Gear Rising Revengeance, ontwikkeld door Platinum Games en Kojima Productions voor de Xbox 360 (getest) en PS3 en uitgebracht door Konami op 21 februari 2013
...