De Xperia Play is een apart verhaal: begonnen als de Playstation Phone deden er al lang geruchten over dit bijna mytische apparaat dat de markt op zijn kop zou kunnen gaan zetten. De markt is echter in de laatste paar jaar flink verschoven en dus is de Xperia Play niet helemaal de bom die Sony ooit gehoopt had onder de mobiele markt te leggen. Sony-Ericsson heeft een solide toestel neergelegd dat zich uitermate goed voor gaming zou kunnen lenen – met de nadruk op kunnen. Ik had (met dank aan collega Ron) een tijdje een Play in de pocket en probeerde het toestel.
Ik ben geen expert op het gebied van Android toestellen, dus ik kan alleen maar iets zeggen over de algemene look and feel van het apparaat. Het toestel ligt lekker in de hand, heeft genoeg gewicht en materiaalkwaliteit om niet plastic maar luxe over te komen en is door de toevoeging van de controls iets dikker dan de gemiddelde smartphone.
Hij is ook voorzien van een prima scherm dat vergelijkbaar is met de meeste toestellen in die klasse: ongeveer 800×400 resolutie op een 4 inch oppervlak of in normaal Nederlands lekker scherp. Werkt niet zo goed meer in de zon, maar ook dat is niet anders dan alle andere telefoons (of handhelds) ever.
Het grootste probleem dat de Xperia Play heeft is dat de games die voor het apparaat gemaakt zijn niet voldoen aan de hedendaagse eisen van een leuke game (of dat gemis in elk geval niet compenseren met een gezonde dosis nostalgie) en de games die wel daaraan voldoen niet fatsoenlijk werken met de besturing, dat de enige reden is om de Play te hebben.
Begrijp me niet verkeerd, Crash Bandicoot en Destruction Derby zijn best leuk, maar de rest van de games die zich in de paar weken dat het apparaat uit is een weg hebben weten te banen naar de Playstation Suite zijn aan de magere kant, nog los van het feit dat de selectie sowieso minimaal is. Met de keus uit bijna 2500 titels in de catalogus van de eerste Playstation moet er meer te regelen zijn voor de lancering dan de schamele 6 games die we nu kunnen kopen.
En de non-Playstation 1 games die vanuit Android ondersteund worden en in de speciale ‘Xperia Play’-categorie terecht komen ondersteunen niet altijd alle facetten van het toestel; de lat lijkt erg laag gelegd te zijn om het lijstje iets langer te laten zijn dan het nu is. Het niet ondersteunen van de analoge knoppen, niet in landscape modus werken en andere gemiste kansen in de categorie ‘was het nu zoveel werk om je game aan te passen?’ maken dat het aanbod nog steeds niet echt duidelijk maakt waar nu de grote winst zit in de Play, behalve de goede besturing.
Als het kruis en de knoppen goed ondersteund worden is het namelijk prima spelen met de Play, al zijn de ‘R’-knoppen aan de achterkant van het toestel moeilijk onder de vinger te houden; dat heeft voornamelijk te maken met het gewicht van het scherm, dat relatief dichter bij de speler zit dan de besturing en zo ervoor zorgt dat het constant is alsof het toestel naar voren toe zal kantelen als je er niet veel druk op zet. Het is zeker speelbaar, maar het op het eerste gezicht minimale verschil met bijvoorbeeld de pasvorm van een PSP Go is na een tijdje toch te merken.
Ook de analoge ‘slider’-gebieden op het midden van de besturingspad zijn niet ideaal: ze werken wel, maar je moet toch veel druk uitoefenen wat op de langere termijn tot kramp en/of vermoeidheid in je duimen kan leiden. Een wereld van verschil met het stuurkruis (of d-pad, of hoe we het ook noemen.) In die proef je de inmenging van Sony’s engineers, want in alle games die ik tot nu toe heb gespeeld op de Play bleek dat altijd de fijnste keuze te zijn.
Maar goed, je kunt wel een besturing hebben die prima meekan met de handhelds van de laatste generaties, maar zonder games om erop te spelen is het allemaal niet zoveel waard. Het wil wat zeggen dat de populairste apps voor de Play diegenen zijn die je (illegaal) oudere games zoals Super Nintendo, Mega Drive en arcadegames laten spelen en voor dat doel is de telefoon ook enorm geschikt. De knoppen komen overeen, de 1Ghz chip in de Play kan de emulatie van de oudere games goed aan en belangrijker nog: er is een library aan geweldige spellen die het spelen waard zijn.
En daar zit precies de achilleshiel van de Play: zolang de besturing die het toestel met zich meebrengt niet breed ondersteund wordt door alle spelers (en daar lijkt het, ondanks de mooie woorden van Harold de Kort nog niet echt op) of op zijn minst Sony zelf is het alsof je met een mooie grote koelbox naar het strand gaat en er ter plekke achterkomt dat je vergeten bent de biertjes er in te stoppen: zonde. Hopelijk kan de catalogus dusdanig uitgebreid worden dat de half-casual gamers op wie de mix van oudere Playstation 1 en nieuwe casual Android-games gericht is zich geroepen zullen voelen de telefoon te gaan halen.
