Het lijkt heel niche en Droste: een game over het ontwikkelen van een game. Maar het Japanse Game Dev Story voor het iOS platform (origineel een PC game) heeft eigenlijk vrij veel weg van de social games die miljoenen mensen dagelijks aan het spelen houden, maar dan met een iets ander onderwerp dan je gewend bent. En geloof me, als je eenmaal games aan het maken bent en je zelfbedachte games succes ziet hebben ben je zo een paar uur verder. De game heeft dat onverklaarbare “nog heel even dit”-momentum dat je steeds ervan weerhoudt om op te houden.
Je begint niet verrassend een bedrijf dat games maakt en gaat via productie- en licentiewerk richting je eigen materiaal, franchises en eventueel zelfs de ‘game of the year’. Jaja, je zult dus een paar klotegames moeten maken voor je dat innovatieve Ninja-RPG tot wereldhit kunt laten groeien. Maar juist doordat je heel veel zelf mag invullen is het leuk: je kunt zelf bepalen hoe je game gaat heten, je kunt verschillende genres verzamelen door het goed te doen en je zult moeten uitvinden wat bij elkaar past: als je ‘shooter’ en ‘robot’ bij elkaar plaatst zal dat redelijk snel goed gaan, maar als je ‘pirate’ en ‘puzzle’ wilt gaan combineren wordt het lastiger. Terwijl ik het helemaal zag zitten met “All gems on deck” was de reactie toch niet zo goed als ik kreeg met “Dragon Hunter”. Tja, dat zat er natuurlijk wel in.
|
De game blijft interessant omdat je constant verschillende dingen in de gaten moet blijven houden: je personeel (dat alle verschillende taken die nodig zijn om een game tot een succes te maken op zich neemt), je geldstroom, de markting van je bedrijf en van de game die je nu aan het maken bent en als laatste wat de perceptie is van je bedrijf. Je kunt ervoor kiezen om een productiehuis te worden dat vervolg na vervolg eruitpoept (totdat het publiek er genoeg van heeft) of een cultontwikkelaar die niet zo veel te makken heeft maar wel razend innovatieve games maakt. Elke game mag je helemaal zelf inrichten: niche of mainstream, graphics of gameplay, vernieuwing of speelgemak, alles is met sliders aan te passen aan de game die jij wilt maken. En als je dat hebt gedaan en de bugs er uit zijn gehaald begint de verkoop en kun je zien wat het noeste werk opgeleverd heeft bij de verschillende doelgroepen die je game aanspreekt (want het publiek verandert ook constant zodat je nieuwe fans moet kweken). |
Na dat hele proces begint het spelletje in principe weer van voren af aan. Heeft je vorige game goed gescoord? Kun je een franchise beginnen. Is de hardware waar je voor ontwikkeld verouderd? Tijd om een nieuwe licentie aan te schaffen voor de hippe nieuwe console (de IES, Game Kid, of de Intendro DM, bijvoorbeeld 😉 want ook de consolecyclus voltrekt zich zoals dat historisch gegaan is. Maakt het wel iets makkelijker om te weten op welk paard je moet wedden: De Senga Uranus heb ik maar gelaten voor wat het is terwijl ik ging ontwikkelen op de PlayStatus, bijvoorbeeld.
Al met al is dit een game die je best een leuk (zij het razend versimpeld) beeld geeft van wat je allemaal moet doen om een game de deur uit te krijgen en een ontwikkelaar op de been te houden. Door de charmante pixel-art en muziek heb je helemaal niet door dat er een duivels verslavende game onder de simulatie verstopt zit, maar dat maakt het juist zo leuk. Als je straks ook om een uur of twee ’s nachts op de bank zit en je realiseert dat je eigenlijk al een tijdje in bed had willen liggen, zeg dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. Er komt misschien nog dit jaar een vervolg, maar tot die tijd zijn er slechtere aankopen te doen met 80 cent.
Game Dev Story voor het iOS platform, ontwikkeld door Kairosoft en uitgegeven op 9 oktober 2010
