Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Eigenlijk komen er best veel toffe dingen uit Japan! Om maar met een mooi voorbeeld te beginnen hebben we natuurlijk Mario. Of wat dachten jullie van Link die ons al vele jaren mooie avonturen brengt in de Zelda reeks? Als we dan toch bezig zijn kunnen we Solid Snake natuurlijk niet vergeten.
Of over de top actie met Dante uit Devil May Cry. Er zijn zoveel toffe games uit Japan gekomen dat wij op dit moment de tel even kwijtgeraakt zijn. Dat is natuurlijk helemaal niet gek, want alhoewel we zeker uren kunnen doorgaan met voorbeelden opnoemen bereikt lang niet al het moois ons koude kikkerlandje.
De Yakuza reeks is daar een mooi voorbeeld van, razend populair in Japan en hier eigenlijk min of meer een cult-ding. Enerzijds logisch, want wij westerlingen vinden niet alles uit het land van de reizende zon leuk. De teller staat inmiddels al op zes fijne games waarvan wij er maar een paar hebben kunnen spelen.
Twee jaar geleden verscheen deeltje nul op de Playstation 3 en vorig jaar kreeg de game een nieuw HD jasje op de Playstation 4. Inmiddels heeft Sega de game gelokaliseerd en mochten wij hem ook eindelijk spelen.
Met een gezonde dosis nieuwsgierigheid werden we meteen omver geblazen door gierende J-rock muziek in het intro filmpje. We zagen veel neon, pikant geklede vrouwen en hier en daar een glimp van de hoofdrolspelers. Wat dat betreft zat de sfeer er eigenlijk meteen goed in.
Daarna werden we getrakteerd op de eerste cutscenes en eigenlijk deed dit ons meteen terugdenken aan die ouderwetse Metal Gear Solid codec gesprekken. Heus niet omdat de hoofdrolspelers ook in hun eentje een basis met grote robots moesten infiltreren, maar meer om de duur van de filmpjes. We kregen namelijk een stuk of drie filmpjes achter elkaar geserveerd voordat we een knop mochten indrukken.
Toen gebeurde er iets vreemds. Want alhoewel we normaal gesproken zo snel mogelijk aan de gang willen vonden we dit eigenlijk best goed. Het verhaal pakte ons namelijk meteen vanaf de eerste minuut en heeft ons gedurende de dollemansrit door fictieve Japanse wijken niet meer losgelaten.
Kort samengevat speelt de game zich af in de jaren tachtig waar we een jonge Kiryu leren kennen die pas net lid is van de fictieve Tojo clan. Kiryu heeft een klusje te doen en dat loopt niet helemaal goed af, voordat we het weten heeft de arme knaap zichzelf behoorlijk in de nesten gewerkt. Zo wordt er een moord in zijn schoenen geschoven door de familie maar wordt de boel extra complex als eergevoel en traditie om de hoek komen kijken.
De tweede hoofdrolspeler heet Goro Majima en zal voor kenners van de reeks wederom een bekende zijn. Meneer Majima is drie jaar geleden uit de Tojo clan gezet en moet voor straf een nachtclub runnen. Hij geniet in fictief Osaka behoorlijk aanzien en wordt ook wel “Koning van de Nacht” genoemd. Toch wilt hij niets liever dan terug naar de yakuza en al vrij snel krijgt hij die kans ook.
Dit alles is slechts een glimp van het ruim vijftig uur tellende verhaal wat tot de nok toe gevuld is met intriges en andere narigheid. Als je naast een gameverslaving ook graag wat uurtjes achter Netflix doorbrengt pas dan op. Want zodra het verhaal je pakt is het verrekte moeilijk om te stoppen met spelen.
Voor diegene die een soort GTA praktijken in een Japans jasje verwachten moeten we helaas nu de teleurstellende partij zijn. Alhoewel de game zeker iets met criminele activiteiten doet is dit een heel ander kopje thee. Laat je ook niet gek maken door de “open wereld” termen die je langs ziet schieten in trailers.
Je bent in zekere zin vrij om te gaan en staan waar je wilt, maar de ruimtes voelen zeker beperkter dan bijvoorbeeld een GTA game. Zo zijn er jammer genoeg voldoende onzichtbare muren te vinden en doet de omgeving soms iets gedateerd aan. Het wordt dus af en toe pijnlijk duidelijk dat we te maken hebben met een Playstation 3 game in een mooi jasje.
Maar we krijgen er wel strak geregisseerde cutscenes voor terug en een knaller van een verhaal dat ons bleef boeien. Om nog wel even wat in te zoomen op die cutscenes, om een of andere maffe reden heeft Sega ervoor gekozen om drie varianten te gebruiken. Zo zijn er prachtige gestileerde filmpjes die de game echt goed doen maar ook filmpjes waar de personages en acties fraai uitgebeeld worden.
Waar ze de plank dan een beetje misslaan zijn de “filmpjes” waar je eigenlijk alleen maar tekst en voice-overs voorgeschoteld krijgt. De personages blijven dan stilstaan en het doet het meest denken aan een oude Japanse RPG. Nog vreemder is de keuze om in een reeks filmpjes dan ook de verandering van die stijlen te doen. Het verknalt de game niet, maar had het dan bij een variant gehouden.
De gameplay laat ons wel een beetje met een dubbel gevoel zitten, want wat voor soort game is dit nou eigenlijk? Je wandelt of rent van cutscene naar fetch quest, komt wat onzichtbare muren tegen en daarmee is de eerste vijftig procent wel beschreven.
De overige vijftig procent houdt in dat je tijdens het wandelen of rennen Hooligans, yakuza-leden of andere wijsneuzen tegenkomt en die even een lesje zult moeten leren. En dan schakelt Yakuza 0 opeens naar de hoogste versnelling, want voor je het weet toveren Kiryu of Goro de ziekste combo’s uit hun mouwen en zijn we beland in een moddervette brawler. Die tweestrijd zal bij veel games niet heel lekker werken maar juist bij deze game komt het bijzonder goed uit de verf. Het knokken is – alhoewel repetitief – een leuke afwisseling en het speelt nog lekker weg ook.
Beide heren leren gaandeweg verschillende vechtstijlen aan die ook nog eens aparte moves bevatten. De moves koop je door in jezelf te ‘investeren’ en worden steeds gekker. Zo liepen we iets later in de game met motors en containers de boel kort en klein te slaan en dat voelde stiekem wel goed. Helemaal fijn zijn de finishing moves. Deze meedogenloze aanvallen lijken rechtstreeks uit een fijne martial arts film gekopieerd te zijn. Deze voer je uit door gebruik te maken van de stamina meter die naarmate je verder speelt voller loopt.
Bijna elk hoofdstuk kent een flinke kluif aan verhaal, veel knokpartijen in Japanse steegjes en een selectie aan subquests die je optioneel kunt meepakken. Elk hoofdstuk sluit ook nog af met een tot de nek aan toe getatoeëerde boze Japanse eindbaas. Naast de Japanse krachttaal – geef toe, het klinkt gewoon bruut – ook inclusief zonnebrilletje en fout haar. Dat dan weer wel.
Maar dat maakt ze zeker niet minder pittig. De game forceert je om meer na te denken over de vechtstijl en jouw plan van aanpak. Behandel dit gevecht als een bende hooligans en je wordt hard afgestraft.
Naast al dat leuke is Yakuza 0 een game die bol staat van details. In de supermarkten kun je bijvoorbeeld al een grote hoeveelheid verschillende items vinden. Vaak zijn dit voorwerpen waarmee je het hoofdpersonage kunt herstellen, maar dat je dan kunt kiezen uit gekke import biertjes of juist een typisch merk noodles is wel een leuke toevoeging.
Ook een restaurantje binnen lopen geeft je wel erg veel opties aangezien elke gelegenheid een eigen menu heeft met daarbij behorende plaatjes. Kiryu of Goro reageren tevens ook anders op elke maaltijd. Geinige details die ons het idee geven dat de ontwikkelaars wel erg veel tijd over hadden.
Een ander groot onderdeel van Yakuza 0 is de overdaad aan minigames. We komen in onze speelsessies nog steeds nieuwe pareltjes tegen waarvan we niet wisten dat ze ook nog in de game zaten. Maar de hoogtepunten bereikten we toch echt met de heerlijk foute karaoke partijtjes. Je hoeft zelf gelukkig niet te zingen, maar de Engelse uitspraken van de hoofdrolspelers zijn daarom niet minder lollig.
Ook vonden we een soort Dance Dance Revolution variant compleet met heerlijk foute synthpop uit de 80’s. Maar het allergaafst vonden wij de ouderwetse arcades waar we Sega games uit die periode konden spelen. Enorm tof gedaan want ze hebben dus ook de machines uit die periode nagemaakt.
Alsof dat nog niet genoeg was bevat de game ook nog diverse modi waar je bijvoorbeeld de eindbaas gevechten opnieuw kunt spelen of de minigames met een maatje kunt uitproberen. De game zit echt tot de nok toe gevuld met extra content die de levensduur ook verlengen. Moeten we er stiekem wel bij vermelden dat we bij sommige minigames het gevoel kregen dat Sega ze toegevoegd had om ze erin te hebben. De kwaliteit van de content wil wel eens verschillen maar in de regel mocht het de pret niet drukken.
Dus is deze game jouw zuurverdiende centen waard? Als je het aan ons vraagt kunnen we alleen maar bevestigend antwoorden. Voor ons was het een leuke ervaring en bovendien verrassend goede titel. Het sfeertje, de knokpartijen en bijna eindeloze lijst aan dingen die je kunt doen maken het gewoon een toffe game. Maar al die elementen zijn maar bijzaak als je het gave verhaal meeneemt in de vergelijking.
Ook voor nieuwkomers die helemaal geen zin hebben om door zes games heen te worstelen is dit het moment om in te stappen. Dit is namelijk de grote proloog van de hele reeks, je hoeft dus niet bang te zijn dat je bepaalde elementen niet begrijpt. Daarbij verschijnt deze zomer een remake van de eerste Yakuza game uit 2005 en kunnen we in 2018 genieten van een gelokaliseerde Yakuza 6. Oftewel, als je nog een moment zocht om in te stappen is dat moment nu aangebroken!
...