Xenoblade Chronicles 2 voor de Switch was een prima game toen die net geen jaar geleden uitkwam. Geheel uit het niets lag er een vervolg op de deurmat: Xenoblade Chronicles 2: Torna – The Golden Country. Dat is een hele mond vol, maar op het doosje stond er meteen bij dat dit geen uitbreiding was van de vorige game, maar een op zichzelf staande expansie. Je hebt de originele game dus niet nodig om dit te kunnen spelen. Althans, mechanisch gezien.
Als iemand die Xenoblade Chronicles 2 zelf niet heeft gespeeld vorig jaar en voor het laatst op de Wii in deze wereld was gedoken was dit namelijk nogal een diepe duik in een wereld die ik helemaal niet snapte. De introductie die de game je geeft is niet veel meer dan wat er achter op de doos staat: “In een door oorlog verscheurde wereld heeft de Aegis Malos zijn zinnen gezet op het konikrijk Torna. Wat moeten Blade-vechter Jin en zijn Driver Lora op moeten geven om te redden wat hun dierbaar is?”
Blijkbaar is het zo dat het verhaal van Jin en Lora belangrijk is in de historie van het Xenoblade Chronicles 2 universum, maar de game doet geen enkele moeite dat uit te leggen. Dat maakt het verhaal zo goed als ondoordringbaar voor iemand als ik die er in wordt gegooid en dan haak je al heel snel af. Als ik niet weet wie Malos is en wat de onderlinge verhoudingen tussen de karakters zijn (of gaan worden) komt het allemaal niet binnen.
Zonder die verbondenheid met wat er gebeurt vond ik het verhaal niet alleen onduidelijk, maar ook oninteressant. Gelukkig zijn de conversaties tussen de karakters waar je mee speelt en die je tegenkomt wel goed gedaan, met leuke voice-overs en flauwe maar charmante grapjes.
Da’s jammer, want qua vechtsysteem is Torna wel heel leuk. Dat moet ook wel, want je moet heel veel vechten om verder te komen in de game. Ik kan niet precies zeggen hoe het anders is dan in het eerste deel, alleen hoe het werkt. Je krijgt in eerste instantie de controle over Jin of Lora en hoewel die tijdens gevechten (die zich gewoon in de wereld afspelen) automatisch aanvallen kun je met verschillende knoppen alternatieve aanvallen of spreuken kiezen. Die zitten op een timer, dus het is bijna op zijn WoW’s wachten tot de metertjes vol zijn zodat je de volgende aanval kunt gaan doen.
Een belangrijk onderdeel van het systeem is dat je de twee kunt laten switchen en dat de speciale aanvallen van degene die je in laat springen volledig opgeladen zijn en naarmate je meer karakters in je party krijgt kun je niet alleen je Blade en Driver wisselen, maar ook zijwaartse bewegingen maken en een andere Driver laten inspringen of je ‘super’ aanval doen waarbij alle karakters samenwerken voor maximale schade. Het is wel opvallend dat al die mogelijkheden vooral bedoeld zijn om je bezig te houden tijdens de gevechten, want als je eenmaal een volgorde van acties hebt gevonden die werkt hoef je daar maar zelden van af te wijken.
De game is uiteindelijk niet heel lang, want je bent er met een uurtje of twintig normaliter wel doorheen. Normaal volgt dan “afhankelijk van hoe veel sidequests je doet” maar dat gaat in Torna niet op. Er was duidelijk niet genoeg verhaal om de game op zichzelf lang genoeg te maken, want je wordt op meerdere punten tegengehouden als je niet genoeg zijpaadjes hebt gepakt. Dat hangt samen met het Community-systeem dat in de game zit. Elke keer als je een zijmissie voor iemand volbrengt komt diegene (en soms ook anderen) in je community terecht.
Daar is een heel menu voor om je dat te laten zien, maar het levert je niet per se iets op, behalve een algemeen ‘community level’. Precies dat niveau bepaalt of je verder mag in het verhaal. Je level (dat eindigt bij vier om de eindbaas te mogen bevechten) moet hoog genoeg zijn om bepaalde missies te kunnen doen en als je er nog niet bent mag je nog wat zijmissies gaan doen. Je raadt het al: die zijn nou niet heel spannend. Het zijn typische ‘ga iets vinden/kapotmaken/wegbrengen’ missies die verder ook geen interessant verhaal hebben of gerelateerd zijn aan de hoofdmissie. Het is niet de Witcher 3, zullen we maar zeggen.
Dat alles maakt de game op punten (en dan vooral de punten waarop je moet gaan grinden) saai. Ik had nog liever gehad dat de vijanden zo moeilijk waren dat je wel zijmissies moest gaan doen om je level hoger te krijgen, want dan was je ook wat meer getriggerd om het vechtsysteem tot in de puntjes uit te diepen. Dat valt nu een beetje langszij, want je moet gewoon dingen doen die verder niet moeilijk zijn maar vaak wel oninteressant.
Voeg daaraan het gebrek aan context in het verhaal toe en dan is het heel lastig om te zeggen dat je dit een kans moet geven als je Xenoblade Chronicles 2 zelf niet hebt gespeeld. De game ziet er op zich wel aardig uit (al zie je wel duidelijk dat men de Switch dingen wil laten doen die ‘ie niet echt aan kan) en het anime-stijltje is goed te pruimen, de muziek is leuk, het vechtsysteem is top maar het mooie zou het verhaal moeten zijn en dat kun je niet waarderen zonder voorkennis. Gemiste kans.
[Afbeeldingen © Nintendo]
