Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Machinegames verraste vriend en vijand met een weergaloze (maar niet perfecte) reboot van een vergane franchise. Wolfenstein: The New Order (2014) mixte keiharde actie met ironisch commentaar en boeiende personages. Het vervolg, The New Colossus, bouwt daar uitstekend op voort.
Wolfenstein danst op een dun koord. Diep van binnen is het een recht voor je raap, keiharde B-film met nazi’s op Venus en achterlijk grote robots, maar het wil eigenlijk wat zeggen over zaken als dood, racisme, familie, mishandeling en uiteraard nazidom.
Opnieuw slaagt Machinegames daarin, hetzij soms struikelend. Het gebruikt de stille momenten van de game om bovenstaande zaken rustig (en af en toe hilarisch) te behandelen – en doet dat beter dan menig andere videogame. Helaas eindigt dit soms in een niet al te subtiele slag van een hakbijl.
Toch kan je niet anders dan sympathie hebben voor de staat van B.J. “Terror-Billy” Blazkowicz. De eerste minuten introduceert ons met zijn ellendige jeugd met 20e eeuw racisme en kindermishandeling. We komen er ook gelijk achter dat hij stervende is.
Dat beïnvloedt ook de gameplay. Blazkowicz beschikt slechts over de helft van zijn normale levensbalk, wat hem een zwakke nazi-jager maakt. Dat dwingt je te sluipen of de overcharge functie te gebruiken: health-kits slikken tot je ver over je maximum gaat waarna de levensmeter snel terugloopt.
Gelukkig geeft de game je een manier om de meter langzamer af te laten lopen. Wolfensteins upgradesysteem is gebaseerd op skills. Dood bijvoorbeeld genoeg nazi’s met overcharge en de meter gaat veel langzamer naar beneden. Scoor de nodige stealthkills en je zal veel sneller kruipen.
Verder leveren de velden zelf voldoende manieren om als een losgeslagen roofdier te keer te gaan. Dat levert de heerlijke momentjes waarin je een nazi van dichtbij besluipt om hem vervolgens met een bijl te bewerken. En anders zijn er nog de uitstekende schietijzers van de game.
Helaas zitten er een aantal momenten tussen die frustreren. Twee, drie keer verandert Wolfenstein in een arena, waarin je hordes aan nazi’s in een te open of te kleine ruimte moet bevechten. De submissies lijken er ook op het laatste moment bijgezet, want ze voegen enkel extra tijd toe aan de game.
Maar dat is niet erg. De ster van de show blijft het verhaal en de karakters. Machinegames is niet bang om haar personages kwetsbaar op te stellen en dat komt Blazkowicz., Anya en Fergus alleen maar ten goede – ook al wil Wolfenstein wel eens heel erg uit de bocht vliegen.
Voornamelijk slechterik Frau Engel speelt de rol van godsgruwelijk bad girl met verve. Het zorgt ervoor dat je een enorme hekel aan haar krijgt, maar ergens had ook zij extra baat gehad met wat serieuze momenten – en die mogelijkheden zijn er zeker. Helaas mist Machinegames daar de boot.
De ontwikkelaar sluit wel enigszins aan bij de recente gevoelens over 2017, met Donald Trump als president. Het maakt wat verwijzingen naar zijn verkiezingsslogan en Richard Spencer, maar verder gaat het niet. Voor hen is het voldoende om te zeggen dat ze niet kant van de nazi’s staan.
Het blijft een heerlijk gevoel om twee nazi’s angstig over je te horen babbelen terwijl je op het punt staat ze aan je mes te rijgen. Wolfenstein 2: The New Colossus werkt nog beter, met een uitstekend verhaal dat deprimeert, motiveert en opbeurt. Machinegames levert weer een topproduct af. Op naar de volgende.
...