Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Nathan Drake, de Indiana Jones van deze generatie, is een karikatuur van de bovenste plank: de knappe charmeur die alles weet van verloren gegane schatten, die op de onhandigste manier mogelijk altijd weet te overleven, met vingertoppen van staal en een kwinkslag paraat voor elke situatie. Maar in Uncharted 4: A Thief’s End weet ontwikkelaar Naughty Dog iets toe te voegen aan zijn karakter: ontwikkeling. Niet alleen krijgen we te zien waar Drake vandaan komt, we zien ook waar hij naar toe gegaan is en waar hij eindigt. Het is echt, heuselijk, serieus, 100% klaar na deze game en dan is de serie afgelopen. Maar goed ook, want ondanks de kwaliteit van dit deel is de formule inmiddels op.
We komen terug bij Nathan nadat hij zijn gevaarlijke leven opzij heeft gezet en samenwoont met Elena, zijn liefje uit de eerdere delen. Hij oogt relatief gelukkig, maar krijgt een excuus om nog één keer los te gaan als zijn doodgewaande broer Sam opeens voor de deur staat. Hij zit in de problemen: als hij niet heel snel de schat van legendarische piraat Henry Avery vindt maken ze ‘m een kopje kleiner. Drake belt Sully, zijn oude partner, smoest zich weg bij Elena en dan gaan ze op pad. Het verhaal wordt afgewisseld met flashbacks die uitleggen hoe de ingewikkelde relatie tussen de twee broers, ex-partner Rafe en andere karakters in elkaar zitten.
Ontwikkelaar Naughty Dog wist met de drie eerdere delen op de PS3 hoge ogen te gooien, niet alleen voor hoe goed de games er uit zagen, maar ook door het spektakel dat vanaf deel 2 (door velen gezien als het beste uit de serie tot nu toe) steeds meer de gevechten en klimpartijen doorspekte. Die stijgende lijn wordt niet helemaal voortgezet: het spektakel is er wel degelijk en in deze speelbare blockbuster-film zitten een aantal scènes die je weer zo op het witte doek zou kunnen gooien, maar de opbouw is veel kalmer dan we gewend waren. Je zou kunnen zeggen dat de eerste helft van de game iets te veel tijd spendeert aan het opzetten van de karakters en het verhaal, maar dan ben je vermoedelijk het type dat alle niet speelbare scènes doordrukt en kun je je afvragen of je het juiste spel hebt gekocht.
Wel jammer is dat het einde van de game eigenlijk iets te laat komt: op het moment dat de laatste akte zich aandoet heb je al twee keer het gevoel gehad dat die er aan had moeten komen. Kleine tip als je ‘m gaat spelen: probeer het niet allemaal achter elkaar te doen, want dan wordt dat gevoel alleen maar versterkt. Wat de zaak overeind houdt is ten eerste dat het zo prachtig oogt dat je in elke kamer en op elke klif gaat zitten kijken en er dus ook altijd iets te zien is, of dat nu een weids uitzicht of een prachtig detail is. Dit is nou next-gen als je het mij vraagt, maar zoals dat altijd gaat met graphics en animatie is het een kwestie van tijd voordat dit er ook ietwat gedateerd uit gaat zien.
Veel belangrijker is het script: bij een cinematisch avontuur als deze moeten de dialogen kloppen, moeten de gezichtsuitdrukkingen matchen en moeten de grapjes op het juiste moment komen. In dat opzicht is de game meer dan geslaagd, want puur doordat veel van de sentimenten die je zelf hebt tijdens het spelen vertaald worden door de karakters (en niet alleen maar tijdens de ‘filmpjes’ maar ook terwijl je aan het klimmen of schieten bent) komen ze tot leven, geholpen door de fantastische stemmen (in het Engels in ieder geval) en motion capture. Het verhaal is gewoon een goed verhaal, en dat maakt Uncharted 4 zo leuk. In de basis is er namelijk weinig veranderd aan wat je doet met Nathan. Klimmen, schieten, bij tijd en wijle een auto besturen, je kent het wel. Hij struikelt goddank niet meer over elk steentje om dramatisch net niet in de diepte te vallen, het schieten lijkt wat strakker dan in de eerdere delen en de toevoeging van de katrol aan de Jeep waarin hij rondrijdt en hoe die in puzzels geïntegreerd wordt is leuk.
Natuurlijk verschuif je verder nog een hoop dozen om op te klimmen, gaan er dingen kapot op inopportune momenten en moet je hordes militairen neerschieten. Hoewel: dat hoeft niet meer, want gelukkig voor de mensen van wie al dat geweld niet per sé hoeft is de mogelijkheid om mensen stiekem uit te schakelen zonder alarm en kogels en zo een mooie toevoeging. Ik vond het in elk geval elke keer leuk om te kijken hoe ver ik kon komen zonder de hel los te laten barsten. Het is op die momenten, als je bungelend boven een ravijn probeert een bewaker omlaag te trekken voordat zijn kameraden het zien en shit aan gaat, dat de spanning het grootste is voor mij, want de klimstukken en de gevechten op zich zijn nooit ècht spannend. Gelukkig maar trouwens, want er is niks zo killing voor het cinematische gevoel als een heel stuk opnieuw moeten doen, keer op keer op keer.
Waar dat geen probleem is is bij de multiplayer, die -net zoals in het laatste deel- beter is dan meer mensen zouden denken. De vier modes (team deathmatch, command, ranked en plunder) zijn allemaal goed, maar vooral de laatste is erg gaaf: de twee teams moeten tegelijkertijd proberen een at random gedropte schat te gaan halen en die terug te brengen naar hun basis, wat leidt tot heel veel heen-en-weer hinderlagen en reddingen in de laatste seconde. De toevoeging van Mysticals (magische powerups zoals extra schade en het terughalen van gevallen teamleden) en vooral de Sidekicks (specifieke AI helpers die rollen zoals sniper of tank vervullen) maken er een prachtig zooitje van. Al die extra mogelijkheden moet je wel tijdens de matches kopen met geld dat je verdient door kills te maken óf door schatten op te rapen tijdens het spelen, zodat je altijd in de sfeer blijft.
Uncharted 4 is een hele goede game, het complete pakket met een topverhaal, prachtige afwerking en een meer dan solide multiplayer om je bezig te houden nadat je het verhaal hebt afgemaakt en alle geheimen hebt gevonden. Maar het is wel nog steeds hetzelfde als de eerdere delen in de serie: een poging om een grote hollywood blockbuster speelbaar te maken. Hoe goed dat ook gelukt is (en dit is de beste tot nu toe), het blijft soms wringen dat het speelbare gedeelte zichzelf herhaalt. Zeker naar het einde toe wil je soms gewoon dat het ophoudt, maar als het dan uiteindelijk klaar is heb je wel een dijk van een game gespeeld. Dit is het einde van een prachtige serie, een technisch meesterwerk en een passend einde voor de Tomb Raider ripoff die uiteindelijk een hele berg karakter bleek te hebben.
...