Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Als er een nieuwe Platinum game aangekondigd wordt zijn wij vaak de eerste die een gat in de lucht springen. De studio staat inmiddels bekend als de absolute eindbaas van het hack-and-slash genre. En wat hebben we de afgelopen jaren kunnen genieten van titels zoals Bayonetta, Vanquish, Metal Gear Solid: Rising Revengeance en meer recent Transformers Devastation. Erg gek is het dus niet dat we enthousiast werden toen we de trailer van deze nieuwe Turtles game voorgeschoteld kregen. Maar na een paar uur geworsteld te hebben met Mutants in Manhattan is de lol er eigenlijk wel erg snel vanaf.
Mutants in Manhattan doet een paar dingen goed, maar ook een paar dingen ontzettend slecht. Laten we voor het gemak maar beginnen met het goede nieuws. Want grafisch gezien ziet deze game er gewoon tof uit. Het is fan service pur sang, de cell shaded stijl komt erg goed tot zijn recht. Zo goed dat we af en toe het gevoel hadden dat we een soort levend stripboek aan het bekijken waren.
De voice acting voelt ook authentiek aan, Platinum Games heeft goed z’n best gedaan met het uitzoeken van de stemacteurs. De stemmen doen heel erg terugdenken aan die eerste tekenfilmserie die je vroeger in de jaren negentig op zondagochtend op de bank keek. Zelfs de dialecten doen terugdenken aan onze jeugd. De grappenmaker Michelangelo klinkt weer als die surf dude uit California, terwijl Raphael en slechteriken Rocksteady en Bebop echt een New Yorks accent laten horen. De characters komen zo wat meer tot leven en voelen erg aan als het origineel. Dat is gaaf gedaan!
Als kers op de slagroomtaart worden we qua muziek weer getrakteerd op snerpende gitaren en bulderende beats. Het lijkt wel alsof een paar leden van een foute Motley Crue coverband samen in de studio hebben gestaan met een dubstep DJ en al hun partijen in een blender hebben gegooid. Het doet allemaal erg Japans aan met een flinke knipoog naar jaren negentig, à la vroege zeroes rock en voor een game zoals deze is dat heerlijk passend. Maar goed, welke Platinum game heeft er geen toffe soundtrack? Voor die over de top gameplay heb je nou eenmaal over de top muziek nodig. Zoals jullie lezen zit het met het sfeertje dus echt wel goed.
We schreven net over de gave gameplay die we zo gewend zijn van een Platinum titel. En laat dat nou net hetgeen zijn wat in deze game niet echt lekker vertegenwoordigd is. Maar laten we geen appels met peren gaan vergelijken, want qua diepgang is er meestal niet veel te beleven in dit genre. Wij kijken even – wellicht onterecht – terug naar andere titels van Platinum games en komen daar veel meer tegen. De opties om dingen aan te passen, special moves vrij te spelen met verdiende punten, maar vooral de zieke combo’s die pijnlijke vingers opleveren. Eigenlijk zat tot nu toe elke titel er helemaal vol mee.
En dan spelen we die nieuwe Turtles game en lijkt het alsof we een titel van een andere ontwikkelaar aan het spelen zijn. De standaard aanval opties bestaan uit een lichte en zware aanval. En dan heb je nog Nin jutsu’s die je kunt kopen naar mate je verder vordert. Ook deze voelen aan als een derivaat van wat we gewend zijn. Ze voegen eigenlijk niet erg veel toe. We moeten toegeven dat het er leuk uitziet, vooral dansende vijanden toveren een glimlach op ons gezicht. Maar meer ook niet.
Het voelt bij normale vijanden eigenlijk al snel saai en inspiratieloos aan. Maar vooral de eindbazen met hun zeven dubbele levensbalk zijn niet leuk om te spelen. Je hebt immers een beperkte set aan bewegingen en een stel Nin Jutsu’s om uit te kiezen. Deze speciale bewegingen hebben ook nog is een cooldown timer. De strategie is dus een paar klappen geven en vooral lang ontwijken tot de timer weer op nul staat en je weer even een klein beetje schade kunt doen aan de eindbaas.
Dat is een keer leuk, maar na een paar levels beginnen die eindbaasgevechten dan als een grote herhalingsoefening aan te voelen. Zelfs als alle vier de Turtles tegelijk speelbaar zijn. Er had veel meer mee gedaan kunnen worden.
Dan nog even het level design, het ziet er heus wel tof uit. De comic book look is echt om van te smullen. Maar zoals de eindbazen al een herhalingsoefening zijn, zijn de speelvelden gewoon veroorzakers van hoofdpijn. Wij beginnen behoorlijk te twijfelen aan het budget wat open is getrokken voor deze game. Dit level design is tot nu toe het meest saaie en inspiratieloze wat wij tegengekomen zijn. Het frustreert dat Platinum hiermee de plank finaal misslaat.
We noemen een stad, waar je ook nog eens bovenop de gebouwen kunt klimmen. Ergens denken wij dat het een gevoel van vrijheid moet geven. Maar dan komen we een onzichtbare muur tegen, die gewoon zwart is met afbeeldingen van gebouwen in de verte. Jongens, we spelen hier toch niet in een schoenendoos?! Daarnaast willen we nog even het riool onder de aandacht brengen. De “missie” laat je daar veel heen en weer banjeren totdat je de eindbaas tegenkomt. Het had heel tof kunnen worden, maar wij raakten gewoon verdwaald aangezien alles er totaal hetzelfde uitzag.
Dan is er ook nog een missie in het metrostation. Daarin reizen de turtles van station naar station om bommen onschadelijk te maken. En alweer wordt het een grote herhalingsoefening met saai en inspiratieloos hergebruik van de set pieces. Als de gameplay dan nog een beetje te pruimen was hadden wij het niet zo erg gevonden. Maar zoals jullie net gelezen hebben is dat ook niet je van het.
Het is iets wat je al vaker op deze site hebt zien langskomen, maar was vroeger alles echt beter? Er was ooit een top titel genaamd Turtles in Time op de Super Nintendo. Eigenlijk was dat wel de beste Turtles game die wij ooit gespeeld hadden. En nee, de HD remake komt niet eens in de buurt van die titel. Veel ontwikkelaars hebben hun tanden in de franchise gezet, maar het is er geen gelukt om enigszins in de buurt te komen van dat niveau. En dat is knap lullig aangezien we het over een SNES titel hebben uit 1991.
Wij hadden na het zien van de trailers een gevoel dat Platinum Games het echt wel voor elkaar zou gaan krijgen. Ze hebben zelfs Raiden uit Metal Gear Solid tof gemaakt, dus wat kon er fout gaan? Heeft Activision zich er teveel mee bemoeid? Was Platinum Games een beetje arrogant geworden na al die klappers van titels? Zagen ze iets teveel dollar tekentjes en hebben ze daardoor deze titel zo snel eruit geknald?
Wij zullen het nooit weten. Wat we wel weten is dat dit echt dood- en doodzonde is. Want het had allemaal zo gaaf kunnen worden! Wij zien een titel die echt potentie had om een van die iconische brawlers te worden. Eentje die het Hack-and-Slash genre weer cool had kunnen maken. En eentje die de Turtles ook weer op de kaart had kunnen zetten. Want de films doen ook niet echt wonderen voor het imago van de franchise. Wij zijn teleurgesteld fijne lezers. Het afvoerputje van 2016 is bereikt. Dus als je een flinke fan bent willen wij je adviseren even te wachten tot de titel in de grabbelbox ligt voor een tientje. Deze titel is de zuurverdiende zestig euro echt niet waard.
...