Het was even slikken na het einde van Dragon Age: Inquisition. Geen kwaad woord over de laatste scènes, maar het spel zelf ging vervolgens als een nachtkaars uit. Met de laatste DLC Trespasser doet Bioware het dunnetjes over. Succesvoller dit keer.
Het lijkt een traditie te gaan worden. Bioware kwam na de finale van Mass Effect 3 al vrij snel met een nieuw einde – voornamelijk omdat de fans bij de eerste aan het muiten waren geslagen. Nu doen de makers het opnieuw met Dragon Age: Inquisition.
Even vreesde ik voor een halfslachtig afscheid van mijn geliefde Dragon Age karakters. De herintroducties met Sera, Dorian en de anderen voelt wat vluchtig aan; net wanneer je ze weer begint te waarderen kapt Bioware de scènes abrupt af.
Net zoals je oude vertrouwde ‘hub’. Dit keer mag je niet vertoeven op het kasteel Skyhold. Als je Trespasser begint sluit je de oude game definitief af, inclusief onafgemaakte submissies. In plaats daarvan gebruik je het winterpaleis van de koningin als uitvalsbasis.
Gelukkig blijkt daar tijd en ruimte genoeg om uit te vinden wat er allemaal in de twee jaar na Inquisition is gebeurd, dankzij de documenten, persoonlijke gesprekken en het hilarische geouwehoer onderweg. Aan charme heeft de game zeker niets verloren.
Niet dat we veel tijd daaraan besteden. De Inquisitie staat op het punt om opgeheven te worden, maar onze held (en tevens leider) weet nog niet of hij/zij het daarmee eens moet zijn. En dan vallen de Qunari ineens binnen.
Trespasser is het epiloog van Inquisition en de proloog voor de nieuwe Dragon Age, wanneer die ook mag uitkomen. We verklappen niets, maar hou het erop dat deze DLC verplichte kost lijkt te om het volgende deel beter te begrijpen – en het geeft ook niet al te subtiel aan wáár die afgaat spelen.
Verwacht op het gebied van gameplay weinig nieuws. Geen nieuwe krachten, personages of tactische opties. De basis van Dragon Age: Inquistion blijft grotendeels hetzelfde. Op twee dingen na dan.
In Trespasser vecht je voor het eerst sinds Dragon Age II tegen de Qunari. Deze uit de kluiten gewassen krijgers, brengen niet vreselijk veel nieuws op tafel. Enkel hun magiërs en sluipmoordenaars zullen echt problematisch zijn.
Interessanter is je ‘Mark’. Veteranen kennen deze van het openen en sluiten van duivelse portalen, nu raakt hij steeds meer instabiel. Eerst geeft het jezelf en je kameraden een extra beschermend schild. Tegen het einde explodeert hij als hij overbelast raakt, met alle gevolgen voor je team.
Een aardig element, maar niet genoeg om het spel te dragen. Gelukkig brengt het plot voldoende intrige met zich mee om geboeid te blijven spelen, ook al weet je de helft al. Het verhaal haalt niet het niveau van de game zelf, maar het biedt zeker meer dan de gemiddelde DLC dezer dagen.
Helaas kreeg ik bij Trespasser een aantal vervelende bugs te verduren, vooral in de tactische modus. Teamgenoten blijven ineens stilstaan en reageren daardoor niet meer op bevelen. Enkel door de modus af te sluiten en in real time verder te spelen kreeg ik mijn teammakkers weer in beweging.
Erger is dat de game op twee punten (om precies te zijn de overgang van het gevecht naar een nieuwe scène) in het eindbaasgevecht vastloopt, waardoor ik de game opnieuw moet opstarten. Ook hier moest ik, vlak voor de overgang, de tactische mode afsluiten om überhaupt verder kunnen. Ik hoop dat het enkel mijn (Xbox One) versie er aan leed, anders ben je alvast gewaarschuwd.
Afgezien van dat was het weer een prettig reünie met mijn game van 2014. De gevechten, de personages en het verhaal zitten weer uitstekend in elkaar en Dragon Age: Inquisition kent nog steeds die oude charme van weleer. Het sluit in stijl dit hoofdstuk af. Ik hoop snel op een nieuwe.
