Het is een goede tijd om fan te zijn van first-person shooters. Call of Duty: Infinite Warfare, Battlefield 1, Titanfall 2, keuze zat. Je weet wel welke van het stel je voorkeur heeft zonder dat iemand daar iets over hoeft te zeggen, en als ik de eerste verkoopcijfers mag geloven was dat niet Titanfall 2. EA’s onnozele beslissing om deze game tussen Battlefield en Call of Duty in te prakken heeft er voor gezorgd dat deze game aan het verzuipen is tussen de twee giganten van het genre. Het zuurst? Het is volledig onterecht, want Titanfall 2 is eerst en vooral een hele goede shooter. Ik denk eigenlijk wel de beste van dit jaar.
De eerste Titanfall had geen campagne, omdat die volgens ontwikkelaars Respawn niet goed genoeg zou zijn geweest om toen uit te brengen. Vergeet niet, dit is het team dat het verhaal van de originele Modern Warfare heeft gemaakt, dus die kunnen wel wat. Dat is nog steeds zo, want de ideeën die ze toen al hadden zijn verder uitgewerkt, opgepoetst en bijgeschaafd tot de campagne van Titanfall 2, en je merkt aan alles dat ze tijd genoeg hadden om er iets moois van te maken. Het verhaal is niet spectaculair in de grote lijn (MacGuffin bedreigt het voortbestaan van thuisplaneten en moet vernietigd worden voordat het te laat is) maar de persoonlijke touch die er aan is toegevoegd maakt het leuk.
Dat heeft alles te maken met de interactie tussen personage Jack Cooper en BT-7274, de Titan (robot) die hij ‘erft’ van een gevallen kameraad aan de start van de game. De gesprekken die robot en piloot in spé hebben tijdens het avontuur zijn maar beperkt interactief maar kweken wel symphatie, zeker voor ‘BT’. De andere karakters komen niet heel erg uit de verf, maar dat maakt ook niet uit, want het zijn de dingen die je doet die deze campagne laten schitteren. De afwisseling tussen open stukken en bossfights houden het altijd fris en zo leer je ook precies wat de Titans en de piloot kunnen. De campagne is echter specifiek niet enkel een tutorial voor de multiplayer. Oh nee.
Begrijp me niet verkeerd, als je het verhaal na een uur of zes, zeven hebt afgerond ben je normaal gesproken echt wel bekend met elk aspect van de Titan en de mogelijkheden van je piloot, maar de campagne is zoveel meer dan dat. Het weet precies te raken waar Titanfall als game/serie goed in is, namelijk keuze en bewegingsvrijheid. Niet alleen word je op verschillende momenten gedwongen om in of juist uit BT te klimmen en te voet verder te gaan, de scenario’s waarin je word neergezet weten ook het maximale uit die situaties te halen. Alleen al de manier waarop je karakter door de levels heen zoeft en zweeft is heerlijk, en dan moet het schieten vaak nog beginnen.
De ontwikkelaars vertelden voordat de game uit was al dat ze geprobeerd hadden om niet zozeer een script te schrijven voor de gevechten maar dat ze eigenlijk een mooie speeltuin wilden maken waarin de gevechten zich konden afspelen en dat is in vrijwel elk geval gelukt binnen de campagne. Door die vrijheid voelt Titanfall 2’s wereld een beetje als die van de oude Halo: je kunt meerdere keren door een gebied gaan en steeds een ander gevecht hebben, afhankelijk van hoe je het aanpakt. Niet alleen dat, maar het verhaal zit ook nog eens vol met leuke mechanieken, die doorgaans maar voor één level worden gebruikt terwijl een mindere game het eindeloos zou uitmelken.
Maar ook als je niet van het verhaal houdt en gewoon wilt knallen biedt Titanfall 2 genoeg. De grotere selectie Titans (zes in totaal) en het verschil daarin heeft een vrij grote impact. De relatief vaste set wapens en vaardigheden maken het minder flexibel, maar de balans is wel gegarandeerd als spelers geen overpowered combinatie kunnen zoeken. Opvallend verschil is dat Titans geen vernieuwbaar schild meer hebben en alle schade dus permanent is. Batterijen repareren dat, maar moeten opgeraapt en geplaatst worden en daarvoor moet je dus uit je Titan of hopen dat een medespeler te voet je er eentje brengt, liefst gepikt uit een vijandelijke Titan. De brute kracht van de verschillende speciale aanvallen maakt de grote robots wel nog steeds een feest om te besturen.
De skillset van die piloot is niet zoveel veranderd, hoewel de progressie wel veranderd is. Geen kaartensysteem meer, maar (langzame) progressie per gespeeld karakter, vaardigheid of wapen dat je gebruikt. Ook alle speciale vaardigheden zitten gewoon op je upgrade-pad, maar je moet er nu wel iets voor opgeven. Alweer een stukje balans dat er voor zorgt dat niemand van alle markten thuis kan zijn. Of je nu onzichtbaar gaat met een shotgun, met een map hack gaat sniperen of lekker kort op de man wilt spelen met een SMG en de vette grappling hook, je hebt de keuze maar je moet wel kleur bekennen. Het enige dat op dit moment nog aan de slappe kant is zijn de maps in het spel. Een aantal daarvan zijn toch net iets te open voor het soort mobiliteit dat Titanfall aanspoort en dat werkt een potje multiplayer echt tegen. Gelukkig zijn alle DLC-maps die er nog aankomen gratis en voor iedereen en het zal me niet verbazen als een aantal van de favorieten uit de eerste game terugkomen.
Voor mij is het heel simpel: ondanks alle bombast van de grote twee shooters van dit jaar is Titanfall 2 mijn absolute favoriet in het genre. De single-player campagne is echt fenomenaal entertainend en maakt herspelen een echte optie, niet door een geforceerde vork in het verhaal, maar omdat de gameplay anders zal zijn door andere keuzes te maken. De multiplayer is niet zo’n grote verbetering ten opzichte van de eerste game, maar daar was al zo veel goed aan dat dit niet zo’n probleem is.
De mobiliteit, de Titans, de AI die in de verschillende modes nog steeds altijd iets geeft om op te schieten: het komt samen in een game die gewoon zo verschrikkelijk lekker is om te spelen dat het niet uitmaakt dat het niet de allermooiste, uitgebreidste of succesvolste shooter is van 2016: het is degene die ik voor mijn plezier aanzet, ook als het niet hoeft. Wat een topgame. Zo zonde dat niemand hem koopt.
[Afbeeldingen © Respawn]
