Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Titan Souls blijkt een beter idee dan een daadwerkelijke game. Ooit begonnen als prototype in een game jam is Titan Souls nu uitgewerkt tot volwaardige game. Die oorsprong is echter nog altijd duidelijk te merken.
Titan Souls is extreem simplistisch. Naast de stick of pijltjes om te lopen zijn er nog maar twee andere knoppen: rollen en schieten. Hetzelfde geldt voor het idee. Je gaat naar een ruimte met daarin een wezen, zodra je het wakker maakt, door aan te vallen, moet je hem verslaan. Dit doe je door zijn zwakke plek te vinden en daar met een goed gemikt schot een pijl in te schieten.
De truc zit hem in dat je maar één pijl hebt om mee te schieten. Als je die hebt afgevuurd moet je hem oprapen, of terugtrekken (door de schietknop weer in te houden). Tijdens het laatste kunnen vijanden ook geraakt worden, wat enige strategische diepgang toevoegt.
Het concept van een enkele pijl is beperkend, maar an sich niet verkeerd. Het feit dat je elke vijand in een schot kan doodmaken maakt het gevecht tot een diepgaande puzzel waarbij je eerst de zwakke plek moet detecteren, je strategie moet bepalen, en vervolgens deze perfect moet uitvoeren.
In theorie tenminste. Bij de uitvoering wordt het namelijk vreemd. Je kan namelijk de zwakke plek al raken voordat je überhaupt een strategie hebt bedacht. Daarmee versla je de vijand zonder die perfecte uitvoering. En het komt heel vaak voor, ik schat ruim 25% bij mijn playthrough. Dat ondermijnt de game.
Dit komt overigens vaker voor. Als in Dark Souls (want daar is de game tot op zekere hoogte mee te vergelijken) een vijand van een richel valt ben je natuurlijk ook blij, ondanks dat je hem niet ‘eerlijk’ hebt verslagen. Titan Souls kent echter een feature die hiermee in een bug verandert: er is niets anders.
Titan Souls is leeg. In de grote, prachtige, maar bovenal lege buitenwereld van Titan Souls is niets te doen, behalve rondlopen en de sfeer in je opnemen. Dat laatste valt echter na verloop van tijd weg, waarna de wereld een zielloos geheel wordt.
De baasgevechten zijn het enige wat Titan Souls biedt. Geen kleine vijanden die je bezig houden terwijl je op weg bent naar het volgende échte gevecht. Dan is het verslaan van een groot aantal vijanden op geluk in plaats van kennis én kunde wel degelijk een probleem.
De muziek en stijlvolle minimalistische grafische stijl van Titan Souls bieden bij vlagen een heerlijk rustmoment tussen de gevechten door. Helaas slaat dat na verloop van tijd om naar een saaie wereld die je al tal van keren hebt gezien. Dat wordt versterkt als je telkens dezelfde weg moet teruglopen voordat je aan een nieuwe poging kunt beginnen.
Er zijn gelukkig ook absolute top momenten in de game. Als je een vijand niet met geluk maar met een perfecte uitvoering van je plan verslaat voelt dat fantastisch. De designs van de vijanden stimuleren dit. Ze zijn vele malen sterker dan jij bent, op één plek na. Waar Dark Souls hoofdzakelijk een uitputtingsslag tussen jou en je vijand zou zijn, is dit een intelligentietest. Je hoeft alleen maar te detecteren hoe je bij die zwakke plek komt. En het blijkt al helemaal een feest als je ook nog eens de omgeving slim kunt gebruiken.
Als ik de toppen tegen de dalen moet afwegen dan winnen de toppen het. Titan Souls is op zijn best fantastisch, maar het merendeel van de tijd gewoon oké. Jammer genoeg ondermijnt dat de game zichzelf bij vlagen door stomme fouten van de AI of dom geluk van de speler, maar dat neem ik graag voor lief.
Ontwikkelaar Acid Nerve heeft met Titan Souls een aardig debuut neergezet. Helaas is het idee beter dan de uitwerking, het laatste kunnen we niet fantastisch noemen, maar wel gewoon leuk. Een game die een interessante uitdaging biedt, echter met problemen. Genoeg ruimte voor verbetering dus.
...