Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Halloween is weer aanstaande dus is het tijd voor een spookachtige lijst. Zoals al bleek uit onze podcast waren we wat verdeeld over Evil Within. Maar wat vinden dan wél uitstekende horror games? We zouden zeggen, lees snel verder:
Fatal Frame II: Crimson Butterfly
Het eerste deel joeg ons al de stuipen op het lijf. We kropen rond in enge Japanse villa’s waarin net zulke griezelige spoken ronddwaalden. We konden ze enkel verslaan met een fotocamera, wat in de praktijk neerkwam op close-ups maken van hele enge gezichten met hele moordlustige neigingen.
Zijn opvolger ging daar kinderlijk eenvoudig overheen… letterlijk. Een blind meisje die verstoppertje speelt. Een ander schattige dame die smeekte je niet te doden om daarna jou om zeep te helpen. De volwassenen waren er niets bij. De grootste les van de game: er is niets griezeliger en intimiderender dan drie spookjes die tikkertje doen.
Condemned: Criminal Origins
Sommige gamers griezelen bij zombies, monsters en anders duivelsgebroed. Anderen doen het dun in de broek bij de aanblik van een enorme zwarte alien met een cylinderachtig hoofd. In Condemned: Criminal Origins leerden we de zwerver vrezen.
Op jacht naar Seriemoordenaar X baanden we ons een weg door verlaten donkere gebouwen vol met psychotische paupers. Ons pistool waren we al snel kwijt dus moesten we op zoek naar stokken, staven en bakstenen. Gevolg: rauwe, intense en doodenge knokpartijen. Het eindgevecht met X werd een kat-en-muisspel in een landhuis, waarin de maniak ineens achter je met een mes staat. Brrr.
Amnesia: The Dark Descent
Condemned had tenminste nog één voordeel: je nog kon rekenen op een wapen. In Amnesia: The Dark Descent kon je dat vergeten. Ineens kregen we maar twee opties voorgeschoteld: vluchten en heel snel ergens schuilen, anders nam dat akelige monster in dat lugubere kasteel je te grazen.
Amnesia werd al snel de darling van horror fans die eindelijk eens ouderwets wilden griezelen. Dat lukte erg goed, vooral omdat je het monster niet eens aan kon kijken. Geen wonder dat iedereen begon te flippen over dit spel. Deze jongen overdreef het trouwens wel heel erg.
Resident Evil
(Op de maat van Tulpen uit Amsterdam) Als er een console komt dan krijgen we een remake van Resident Evil. Als Capcom zonder centen zit, dan maken ze een remake van Resident Evil. Geen reboot, maar een herhaling. Aan de critici hebben ze maling. Komt er een nieuwe console aan de man, dan krijgen we een remake uit Ja-ha-pan.
Zonder dollen. Wie kreeg er in de jaren negentig niet de zenuwen van de Spencer Mansion? De zombiehonden die door de ramen sprongen, de spaarzame munitie of die griezelige cello op de achtergrond? Het zette de toon voor de vele survival horror titels die daarna kwamen. Dus vooruit, Capcom, je mag toch weer op herhaling.
P.T.
Sommige horror games denken dat ze eng zijn. Ze gooien er wat schrikeffecten, liters met bloed en gruwelijkheden in en denken dat ze klaar zijn. Er zit niets subtiels, mysterieus of engs aan. Leuk hoor, die verminkte lijken en man met kettingzaag. Val daar tieners maar mee lastig.
Nee, dan de Playable Teaser voor Silent Hills. Geen idee waarom we in een eeuwig durende gang zitten, wat we de helft van de tijd moeten doen of waar al die vreselijk geluiden vandaan komen. Het enige wat we weten is dat we om het minste en geringste in de gordijnen hingen. En dat voor maar twintig minuten. We zijn benieuwd of we het einde van de volledige game halen.
Eternal Darkness: Sanity’s Requiem
Waar draait een video game nerd nou helemaal van door? Angst voor spoken, duivels en ander gebroed? Rare stemmen, een verstikkende atmosfeer of vreemde geluiden? Silicon Knights kwam met een wel bijzonder laag en gemeen idee: technische problemen.
De game begint met de gebruikelijke monsters, maar dan valt ineens het geluid uit en draait de besturing zich om. Vervolgens ziekt de game je verder met meldingen dat je controller niet is aangesloten en je op een ander tv-kanaal zit en de vraag of je inderdaad je save-data wil wissen. Het moment suprême in pure terreur komt echter met de “Blue of Screen of Death” en maakte van deze GameCube titel een instant klassieker.
Silent Hill 2
James Sunderland bezoekt Silent Hill om in het mistige stadje zijn dode vrouw te vinden. Dat dacht hij tenminste. De waarheid blijkt een stuk gruwelijker te zijn en deze stad helpt hem er graag aan te herinneren, want het straft iedereen met zijn eigen emotionele bagage.
Silent Hill 2 is een psychologisch horror meesterwerk dat sindsdien nooit werd geëvenaard. Pas nadat de volledige waarheid tot je doordringt en je de game overnieuw speelt begrijp je hoe ver deze stad gaat om Sunderland te straffen. En dan wordt het spel, met zijn dichte mist en zenuwslopend radiogeruis, nóg veel enger.
...
Verder lezen over Game
Gaming29.10.2024
5 redenen om Call of Duty: Black Ops 6 te spelen
Social Media26.10.2024
Elon Musk post mysterieuze gamesessie met vreemde audio
Gaming24.10.2024
Netflix Games review: The Case of the Golden Idol doet je goed
Gaming22.10.2024
Zoveel mooier kan een game op PlayStation 5 Pro zijn
Gaming18.10.2024
Netflix Games Review – Battleship leert je op speelse wijze Zeeslag
Gaming15.10.2024
Just Dance 2025 review: de botsauto’s op de kermis zijn er niks bij
Gaming14.10.2024
Astro Bot review: retro genieten op een futuristische manier
Gaming10.10.2024