Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Oef! Na het bekijken van de aftiteling kan ik met recht zeggen dat ik om ben, ik ben namelijk normaal gesproken niet zo’n liefhebber van horrorgames. Ik heb me vroeger wel vermaakt met toppers zoals Resident Evil en of Silent Hill, maar op een gegeven moment werd het teveel van hetzelfde. Je bent als speler machteloos, hebt weinig munitie en krijgt altijd een reeks cliché jumpscares voorgeschoteld.
Om die reden moet ik jullie ook bekennen dat ik de eerste The Evil WithinEvil Within niet op verschijningsdatum gespeeld heb, dat was pas veel later omdat ik het in 2014 veel te druk had met Destiny. Maar die eerste game in de reeks bleek toch een topper in vermomming te zijn. Logisch ook, want horror eindbaas – en tevens bedenker van Resident Evil – Shinji Mikami zat erachter en stiekem vind ik Resident Evil 2 nog steeds de allerbeste horrorgame.
3 jaartjes later is het dan tijd voor het vervolg op de eerste game en ik moet zeggen dat de titel mij weer positief verrast heeft. Ik zit zelfs al te twijfelen om dan stiekem toch nog wat onlangs verschenen horror games op mijn lijstje te zetten voor volgend jaar. Dus als je benieuwd bent wat mijn trek voor horror games opnieuw aangewakkerd heeft nodig ik je uit om verder te lezen!
Waterig plot
The Evil Within 2 pakt de draad weer op na het eerste deel, ex-politie agent Sebastian Castellanos heeft 3 jaar na de gebeurtenissen in het Beacon Mental Hospital last van nachtmerries en is lager aan wal geraakt. De game start met een scene in zijn favoriete kroeg waar hij iets te diep in het glaasje heeft gekeken. Begrijpelijk, want hij voelt zich behoorlijk rot omdat zijn vrouw verdwenen is en zijn dochter omgekomen is toen zijn huis was afgebrand.
Plots is daar een oude bekende die hem verteld dat zijn dochter nog leeft en de mysterieuze organisatie Mobius haar dood in scene heeft gezet. Maar diezelfde organisatie heeft hem nu nodig om haar te redden want om een of andere vreemde reden kunnen ze dat niet zelf. Het wordt daarna al snel duidelijk dat zijn dochter in een soort Matrix achtig apparaat zit en Sebastian dit ook dient te doen om zijn dochter te redden.
Ik moet toegeven dat ik sterkere opbouwen in games ben tegengekomen, maar eenmaal in de STEM (zo heet het Matrix achtige gevaarte) kwam ik meer verhaallijnen tegen die ervoor zorgden dat ik geboeid bleef spelen. Zo is er een knotsgekke seriemoordenaar die een soort slow motion kunst maakt van zijn moorden, maar later kwam ik ook allerhande figuren tegen die allemaal hun eigen idee hebben over de toekomst van de virtuele wereld waar ze in leven. De verhaallijnen zijn daarentegen niet baanbrekend, maar grenzen wel aan het absurde waardoor je als speler wel wilt weten wat voor gekke plottwist er nu weer om de hoek komt kijken.
Van lineair naar sandbox
De game begint met eenakelig eng lineair stukje waar ook meteen de basis besturing goed uitgelegd wordt. Het is al vrij snel duidelijk dat je hier veel meer zult moeten sneaken om überhaupt te overleven. De game stuurt nadrukkelijk aan op deze mechanics omdat dit ook loont. Als je wilt overleven in deze game zul je wel moeten.
Na wat hevige jump scares, totale gekte omdat ik niet begreep wat er gebeurde en een kortstondige ontmoeting met een gedrocht met een kettingzaag als arm vond de game dat ik wel genoeg had gekregen en kwam ik terecht in een soort hub. Deze safe room wordt later in de game de uitvalsbasis waar Sebastian allemaal upgrades kan doorvoeren of even stoom mag uitblazen op zijn persoonlijke schietbaan.
Daarna begon de echte pret want Sebastian bevond zich nu in Union, een soort ghost town waar hij vrij kon rondlopen en zelf zijn missies selecteren. Het is zeker niet de eerste horrorgame die dit principe hanteert, maar juist in deze game komt deze aanpak prima tot zijn recht. Zie je teveel engerds ga je er toch lekker omheen? Of als je juist de actie wilt dan ga je toch direct het gevecht aan? Dit geeft mij als speler keuzes en ik hou in een horrorgame van keuzes. Ik heb me bijvoorbeeld kostelijk vermaakt met een sniper rifle op een dak omdat de engnekken te dom zijn om te klimmen. Ik heb toen de zombie populatie van het stukje Union gedecimeerd waardoor ik daarna vrij op ontdekkingstour kon gaan.
The Evil Within Solid
Excuseer, ik werd even creatief met de titel van dit stukje. Is niet zo vreemd omdat Sebastian waarschijnlijk in een ver verleden training heeft gehad van Solid Snake. Zelfs zijn intonatie lijkt op sommige momenten verdacht veel op de doorrookte stem van onze geliefde Metal Gear sloper. De grootste gelijkenis is echter op gameplay gebied.
Sommige gedrochten in deze game zijn niet mals, daar kwam ik snel genoeg op de harde manier achter. Zo loopt er soms een figuur rond met meerdere hoofden wat een soort gifaanval inzet om Sebastian het leven zuur te maken. Letterlijk zuur, want je kunt nou eenmaal niet projectiekots terugkoppen. Resultaat is een snelle dood en terug naar de tekentafel voor een andere tactiek. Zoals ik eerder al vermelde, sneaken wint de voorkeur.
Op een zwaardere moeilijkheidsgraad kun je ook niet anders, want de munitie is schaars waardoor je automatisch krenterig gaat doen en alles opspaart voor de eindbazen. Dan ben je aangewezen op stealth kills die de game meteen een stuk spannender maken. Het wachten op het perfecte moment en het gevoel wanneer je zo’n zombie bruut tegen de grond aanwerkt voelt fantastisch aan en doet bovendien meteen denken aan het spelen van een Metal Gear Solid game. Daar is niets mis mee, beter goed gejat dan slecht gedaan.
Upgrade-a-Go-Go
Naast een open wereld bevat de game ook een skill tree waar je zelf vrij bent om te kiezen hoe je het spel gaat spelen. Ook niet echt iets heel nieuws, want welke game heeft dit veelgebruikte RPG element tegenwoordig niet? Maar voor The Evil Within 2 komt het goed tot zijn recht.
Ik investeerde bijvoorbeeld heel veel in stealth en een beetje in de gezondheid. Naar mate ik voorderde was ik een soort mix tussen Solid Snake en de Predator in het jasje van een ex-politie agent die tevens alcoholist was. Maar je kunt er ook voor kiezen om helemaal Arnold te gaan en alles te investeren in combat skills. Ik wens je veel succes met de eindbazen maar het voetvolk stomp je wel zonder enige moeite neer.
Sebastian vind in de geschifte wereld van Union ook onderdelen van wapens waarmee hij zijn persoonlijke arsenaal kan verbeteren of uitbreiden. Dit doet hij door gebruik te maken van bijzonder handig geplaatste wapentafels. Ik maakte daar gretig gebruik van door eerst alles kapot te knallen, vervolgens alle gebouwen en kistjes te inspecteren en zodoende alles te upgraden voordat ik door ging met het verhaal.
Ik kom dan wel tot een kritiekpuntje, want de game wordt zo een stuk minder eng en voelt totaal niet aan als een survival horror. Los van de eindbazen of gedeeltes waar je wel geforceerd een lineair stuk moet spelen breng je de meeste uurtjes door in de open wereld van Union. Deze stukken werden vooral in de laatste uurtjes kinderlijk simpel en totaal niet eng. Je kunt er ook voor kiezen om gewoon missies te knallen en vooral te focussen op het verhaal, dan schroef je de moeilijkheidsgraad zelf op en kan een ontmoeting met een simpele vijand al fataal zijn. Het zit hem dus vooral in hoe je de game speelt.
Conclusie
Na mezelf uren vermaakt te hebben met enge gedrochten, gekke seriemoordenaars en absurde verhaallijnen ben ik eruit. Ik vind dit gewoon een vette game die me van begin tot eind geboeid heeft. Ja, er zijn vast betere survival horror games te vinden maar de vrijheid die je hier voorgeschoteld krijgt ben ik nog niet tegengekomen.
Mijn tip is ook om deze game niet als een pure survival horror te beschouwen, maar gewoon lekker er voor gaan zitten en het meemaken. De game heeft zeker enge momenten, maar door de afwisseling in tempo en speelstijl blijft het lekker spelen. Je hoeft niet altijd op het puntje van je stoel zitten om een toffe en spannende horror game te spelen. The Evil Within 2 bewijst dat maar al te goed. Nu met Halloween voor de deur zeker een aanrader om in de stemming te komen!
[Afbeeldingen © Bethesda Softworks LLC]
...
Verder lezen over Games
Gaming14.11.2024
Blizzard pakt uit voor 30 jaar Warcraft & 20 jaar World of Warcraft
Nieuwe Features, Remastered en Classic
Gaming06.11.2024
Netflix Games Review: Word Trails is onze nieuwe verslaving
Entertainment14.10.2024
Welk kaartspel speelt James Bond graag in het casino?
Gaming20.09.2024
Hebbeding: Sony komt met limited edition PlayStation 5 voor 30ste verjaardag
Gaming10.09.2024
PlayStation onthult vandaag waarschijnlijk de PlayStation 5 Pro
Gaming05.09.2024
EA Sports FC 25: ruim 700 teams, 30 competities en 120 officiële stadions
Gadgets05.09.2024
Een nieuwe versie van de Philips Hue Play HDMI-sync box
Gaming05.09.2024
Acer Project Dualplay: een laptopconcept met afneembare controllers
Verder lezen over Review
Gaming12.11.2024
Mario Party Jamboree review: met Mario is het altijd een feestje
Gaming06.11.2024
Netflix Games Review: Word Trails is onze nieuwe verslaving
Gadgets30.10.2024
Lenovo Yoga Pro 9i Gen 9 review: goede ‘designer’-laptop
Gaming24.10.2024
Netflix Games review: The Case of the Golden Idol doet je goed
Gaming18.10.2024
Netflix Games Review – Battleship leert je op speelse wijze Zeeslag
Gaming15.10.2024
Just Dance 2025 review: de botsauto’s op de kermis zijn er niks bij
Gaming14.10.2024
Astro Bot review: retro genieten op een futuristische manier
Automotive06.10.2024