Normaal zouden we warm noch koud worden van de zoveelste remaster. Daarvan zijn er onderhand toch teveel van op pc, Xbox One en PS4 verschenen. Voor The Bioshock Collection maken we echter een uitzondering, want hoe vaak krijgen we drie klassiekers voor de prijs van één?
Het is lastig om een serie als Bioshock eer aan te doen zonder een essay van 40.000 woorden te schrijven. Van alle series in deze industrie is het een van de weinige die daadwerkelijk wat te zeggen heeft – zonder in tegeltjeswijsheden te verzanden.
De mensen achter Irrational Games lazen Atlas Shrugged van Ayn Rand aan stukken en creëerde daarop hun eigen werelden, Rapture en Columbia. Daarin hadden ze het nodige te melden over kapitalisme, objectivisme, eigen wil, religie, communisme, familie en kwantum mechanica.
Gelukkig brachten Ken Levine en de zijnen het altijd persoonlijk zodat je bij ieder onderwerp – behalve dan bij het kwantum gedeelte – niet compleet duizelig van je stoel viel. Een kunststukje dat sindsdien nooit meer door een game is geëvenaard.
Het beste van de trilogie blijft de eerste Bioshock. Toegegeven, de rauwe kantjes vallen na negen jaar steeds meer op, maar het is onvoorstelbaar hoe goed deze titel nog is. Het level design, de schietmechanieken en de tragische horrorsfeer houden deze game nog steeds relevant.
Bioshock 2 viel bij release voor velen wat tegen. Het kent een trage start, een minder plot en mindere personages, en de terugkeer naar Rapture klinkt wat goedkoop. De besturing is echter bij vlagen fenomenaal, vooral als je hordes aan splicers of een Big Sister van je af moet houden. En bovendien kent het de beste uitbreiding van de serie, Minerva’s Den.
De grootste beroering veroorzaakte echter Bioshock Infinite. Niet iedereen was te spreken over de lineaire gameplay, de erg gewelddadige gameplay die regelmatig met het gevoelige verhaal botste en de erg verwarrende kwantum mechanica die in het plot waren gestopt.
Velen vinden dat Elizabeth de game uiteindelijk redde. Deze NPC redde je regelmatig uit benarde situaties en zorgde dat je een bijna levensechte band met haar kreeg (wat vrij uniek is in games). De meesten vergaten echter dat Infinites besturing de strakste uit de hele serie was.
Hoe vertaalt dit naar de nieuwe generatie consoles? Grafisch zijn de eerste twee games flink opgepoetst, de derde heeft enkel een oplapbeurt gekregen. Digital Foundry meldt dat de console versies op prestatiegebied (onder andere framerate) haperen, maar wij merkten daar niet veel van op de Xbox One.
Misschien waren we ook iets te verblind door de terugkeer naar het fenomenale Rapture en verder uitstekende Columbia. Alle drie de titels blijken na al die jaren nog steeds te boeien. Helaas is Irrational Games ter ziele. De ontwikkelaar wordt nog steeds gemist, zo blijkt.
