Rhyse en Fiona zetten hun ruzie vrolijk voort in het tweede deel van
Tales From the Borderlands, Altas Mugged. Telltale Games weet nog steeds hoe ze komedies moeten schrijven, alleen voelen ze de hete adem van de concurrentie nu écht in de nek.
Telltale Games had een tijdlang het rijk alleen in het adventure genre. Concurrentie was er zeker, maar op het gebied van verhaalvertelling en conversaties waren
The Walking Dead, The Wolf Among Us, Game of Thrones en Tales From the Borderlands toch van een hoger niveau dan de rest.
Daar kan dit jaar verandering in komen. Dontnod Entertainment en Red Thread Games tonen aan dat ze net zo sterk zijn in vertellingen. Toegegeven,
Life is Strange en Dreamfall Chapters kennen hun eigen problemen, maar in één ding zijn ze stukken beter: ze bieden hele werelden om in te verdwalen.
En daar zien we
Tales From The Borderlands haperen. Zelden laat de game ons vrij om zelf Pandora te verkennen. Als we met Rhyse en Fiona mogen lopen, gaat het op een houterige manier met vaste camerastanden. Het normale zelfvertrouwen van de maker verdwijnt ineens als sneeuw voor de zon.
Ook in het puzzel element schiet de game, vergeleken met de concurrentie, te kort. De weinige breinbrekers die er zijn houden het bij overduidelijke ‘Gebruik X op Y’ en ‘Zoek waar Z ligt’ mechanieken. Het zou de game helpen als we iets meer mochten nadenken.
Maar wanneer Telltale zelf achter het wiel kruipt, scheurt het nog steeds met gemak de competitie voorbij.
Atlas Mugged kent wat minder actiescènes dan zijn voorganger, maar ze spatten nog steeds van je scherm af en de QTE’s zorgen ervoor dat je blijft opletten.
Ook de vertelling blijft uitstekend. De conversaties zijn scherp en doen je regelmatig grinniken. De personages blijven boeiend, vooral Rhyse en Fiona zijn een onweerstaanbaar kibbelend koppel. Telltale krijgt het zelfs voor elkaar dat ik enige sympathie voor Scooter krijg – een prestatie van formaat.
In
Atlas Mugged zet Telltale de contouren van het plot uit. Langzaam wordt duidelijk wat er aan de hand is en wie welke rol (lijkt) te spelen. Oude bekenden van het Borderlands-universum maken hun entree, zonder nieuwkomers in verwarring te krijgen. Dat gaat wat ten koste van de actie, maar het zorgt er wel voor dat de interesse voor de rest van de game in stand blijft.
Op een punt zien we zelfs vooruitgang: dit keer komen de consequenties van bepaalde keuzes sneller in de game terug.
Tales From The Borderlands herinnerde mij bijvoorbeeld regelmatig wat ik in de vorige aflevering met de Loader Bot had besloten – en iedere keer toverde het een glimlach op mijn lippen.
De formule van de Telltale game werkt nog steeds goed.
Tales From the Borderlands is vlijmscherp, explosief en regelmatig hilarisch. Ik hoop wel dat de developer na deze serie eens de tijd neemt om hun opzet een keer op te schonen, want anders streeft de concurrentie hen straks voorbij.
