Als de maker van een van de meest geliefde co-opgames met een nieuwe co-opgame komt, dan zitten we natuurlijk klaar om die te proberen. In tegenstelling tot It Takes Two ben je nu geen uit elkaar gegroeid koppel, maar twee schrijvers die allebei hun eigen werelden hebben bedacht. Wordt het zo niet wat homogener? Zeker niet, zo bewijst Split Fiction.
Toen ik net hoorde dat Split Fiction wel co-op was, maar dat de het ene personage helemaal voor sci-fi stond en het andere voor fantasy, toen leek me dat heel tof. Ik dacht meteen terug aan LEGO Lord of the Rings, waarin je op een gegeven moment allebei met je eigen ding bezig bent, splitscreen, maar naar hetzelfde doel toewerkt en ook uiteindelijk weer samenkomt. Prachtige gameplay, want je bent samen met een groter doel bezig, maar tegelijkertijd doe je je eigen ding en hoef je op niemand te wachten. Hoe tof zou het zijn als je dat aan de ene kant in de ruimte doet en aan de andere kant op een soort sprookjes-achtig Aarde?
Wel, dat zullen we nog niet weten. Dat is namelijk niet wat Split Fiction is. Nu had dat ook wel heel gecompliceerd geweest, al denk ik dat als iemand het kan, het gamemakers Josef Fares is. Nee, wat Split Fiction is lijkt in een bepaald opzicht wel op It Takes Two in de zin dat het wederom een game is waarin je samen allebei een eigen kracht hebt en elkaar daarmee aanvult. Soms is het beeld echt splitscreen, soms komt het juist bij elkaar. Toch ren je het gros van deze game wel samen dezelfde kant op. En eerlijk is eerlijk, dat heeft ook nog steeds wel wat hoor. Heel veel zelfs, want Split Fiction gooit hoge ogen.
Het spel biedt een interessant verhaal over twee schrijvers die samen met andere schrijvers bij een techbedrijf aankloppen dat zal zorgen dat ze hun eerste boek kunnen publiceren. Echter blijkt dat bedrijf heel andere plannen te hebben, en zonder verder te spoilen hoe en wat, komen de twee dames die we aan het begin van de game zien in de werelden terecht waarover ze ooit hebben geschreven. En dat doen ze samen, ook al hebben ze niet bepaald veel met elkaar gemeen.
Verder heb ik alleen maar lof voor Split Fiction: ik roemde de studio bij It Takes Two al om de goede keuze voor co-opgaming, maar dat staat nog steeds als een huis. Je kunt Split Fiction zowel couch-co-op spelen als online tegen elkaar. Je krijgt bij aankoop van het spel zelfs meerdere vriendencodes om te zorgen dat je Player 2 ook kan meespelen zonder de game te hoeven aanschaffen. Netjes, al ben ik altijd een grotere fan van couch co-oppen, omdat je er dan een gezellige avond met elkaar van maakt en even wat kan drinken tussendoor. Verder kun je natuurlijk als je online speelt ook gezellig kletsen en hoeft iemand niet heel ver te voelen, waardoor dat zeker ook een goede optie is. Helemaal als de persoon waarmee je gamet helemaal niet in de buurt woont.
Ik vind het altijd leuk als films, series, games, maar eigenlijk veel dingen in het leven, een beetje een verrassing zijn. Je weet wel ongeveer wat je krijgt, maar niet precies. Split Fiction is absoluut zo’n game, want er komt een hele stortvloed aan verschillende genres en personages voorbij. Daarnaast doet het team daar nog een schepje bovenop door ook nog regelmatig met game-referenties te komen. Denk aan Donkey Kong bijvoorbeeld, waarbij je jezelf moet wegschieten. Een feest der herkenning in een game die verder enorm verrassend uit de hoek komt. Overigens ook voor wat betreft het verhaal en het hart dat in het spel zit. Daar wil ik niet te veel over vertellen, dat is leuker om zelf te ervaren, maar ondanks dat je bepaalde dingen misschien al ziet aankomen, wordt het toch nog heel erg leuk verpakt.
Ik denk overigens dat het niet alleen de leuke verrassingen, de toffe gameplay en de gezelligheid van het co-oppen is dat deze game zo geweldig maakt. Daar zit nog een vierde element bij, namelijk dat je er niet van alles in hoeft te verzamelen. Toegegeven, dat is eerst even wennen, want je bent -zeker in dit genre- gewend om te zoeken naar allerlei muntjes, energie of andere elementen waar je personage beter van wordt. Dat hoef je in deze game niet te doen. Split Fiction biedt wel een soort zijmissies, maar niet constant. Ook zijn er geen elementen om op te rapen, wat het spel een stuk rustiger maakt. Geen verwijten van: ‘Die zou jij toch pakken!’ of gehaast omdat iets verdwijnt: geen goodies betekent waarschijnlijk een stuk meer rust. En: meer tijd om de wereld zelf goed te bekijken. Iets wat met zoveel nieuwe spelwerelden elke keer geen overbodige luxe is.’
Deze game voelt qua verschillende werelden een beetje als Forrest Grump, maar qua gameplay is het meer Opzij. We moeten rennen, springen, vliegen…. Het ene moment ben je in vogelsperpectief aan het zweven, het volgende ren je schietend gaten te maken in muren om vervolgens in een soort waterdraakje te veranderen en onderwater te zwemmen om een wapen voor je vriendin te regelen. Allemaal in een achtergrondverhaal dat eng lijkt op wat er nu ook met AI gebeurt. Een heel relevante game dus. Lekker spelen en van genieten dus: het liefst twee keer, want je wil natuurlijk als allebei de personages het spel hebben ervaren.
