Voor het eerst een nieuwe gadget in handen krijgen is altijd een magisch moment: of het nu een telefoon, console of iets heel nieuws is, je handen lijken wel te weten dat ze zoiets nog nooit hebben aangeraakt en het is even een momentje. Zo’n moment had ik ook afgelopen vrijdag bij de eerste ervaring met de Nintendo Switch. Nintendo’s nieuwe console zou over twee weken in de winkels moeten liggen. De enthousiaste pre-orders zullen er echter vermoedelijk voor zorgen dat het apparaat alleen bij je hardcore gamer-vrienden te spelen zal zijn.
Het is een console die je ook mee kunt nemen. Een betere manier om er naar te kijken is echter andersom: het is een tablet waar aan de zijkanten twee controller-opzetstukjes in te klikken zijn. Als je thuis bent kun je de tablet in een dock steken en dan kun je ook op de tv verder spelen. Die afneembare stukjes controller zijn grofweg de helft van een ‘normale’ Playstation of Xbox-controller en met een extra stukje plastic dat je er tussen kunt schuiven kun je de Joycons, zoals ze officieel heten, ook als reguliere controller gebruiken als je Switch in de dock zit.
Nintendo’s plan is om die Joycons zo multifunctioneel te maken dat je ze op verschillende manieren kunt gebruiken. Net zoals de Wii-afstandsbediening op zijn zij een controller werd die je kon gebruiken om niet-zwaai games te spelen kan dat hier ook. Met één Switch heb je dus altijd twee controllers bij je. Veel van de games die we konden spelen op het evenement maakten daar ook gebruik van. Zo was er bijvoorbeeld Snipper Clip, waarin je twee stukjes papier speelt die gedeeltes uit elkaar kunnen knippen en zo vormen moeten maken. Een concept dat heel Nintendo is: lastig uit te leggen, maar als je het spel in actie ziet begrijp je meteen hoe het werkt. Simpel, maar doeltreffend en altijd met twee spelers te spelen omdat je maar één Joycon nodig hebt per persoon.
Een van de andere games die gedeeltelijk geshowd werd was 1-2 Switch. Het is een verzameling minigames (meer dan 30 heb ik begrepen) die allemaal iets leuks doen met de Joycons. Die zijn namelijk voorzien van een technologie die lijkt op wat de Wii kon, maar dan preciezer. Er zit zelfs een speciaal soort haptische feedback in de mini-controllertjes die Nintendo HD Rumble noemt. Die maakt het bijvoorbeeld mogelijk om een spelletje in 1-2 Switch te hebben waarin je de Joycon voorzichtig heen en weer kantelt, alsof het een doosje met knikkers er in is. Je kunt die dingen voelen rollen en tegen de zijkanten aan voelen vallen. Bizar, maar heel effectief.
Ook het zwaaien en anderszins bewegen met de Joycons doet terugdenken aan de Wii. Daarom is het des te teleurstellender dat deze titel niet bij elke Switch erbij wordt geleverd, want het zou een leuke manier zijn om aan gebruikers duidelijk te maken wat het apparaat allemaal kan. Gemiste kans, wat mij betreft. Het is typisch zo’n game die je op (dronken) feestjes kunt spelen tot hilariteit van spelers én toeschouwers, maar de kans is groot dat het nu een beetje onder de radar zal vallen.
Meer traditionele games als Mario Kart 8 en Splatoon 2 (beiden nauwelijks te onderscheiden van hun Wii U-voorgangers) waren leuk maar bieden weinig dat we nog niet kenden. Het is het ideale moment om beide franchises een nieuwe kans te geven op deze nieuwe console, nadat de Wii U zo hard is genegeerd door het games-kopende publiek. Voeg daar aan toe dat je nu dus inderdaad als je de Switch bij je hebt met twee man Mario Kart kunt spelen (bij Splatoon 2 lijkt dat niet mogelijk) en dan heb je de grote pijler van de Switch gevonden: een apparaat zijn dat zowel in je eentje als met vrienden makkelijk speelt.
Over traditie gesproken: de nieuwe Legend of Zelda-game Breath of the Wild krijgt haar ultieme versie op de Switch. Dat wordt, voor zover ik het heb kunnen spelen, een game van formaat. Nintendo op haar best is moeilijk te evenaren en voor de fans is de belofte van een nieuwe Zelda vanaf dag één eigenlijk al genoeg om een Switch te willen hebben. Er komt meer: een nieuwe Mario-game is al aangekondigd en er staat nog meer op het programma, maar het lijstje aanstaande games is nog steeds kort.
Het hoogtepunt voor mij was eigenlijk Arms, een ogenschijnlijk simpel spelletje waar je tegenover een andere speler wordt gezet en je elkaar met Inspector Gadget-achtige lange armen kunt slaan of grijpen. Bij het eerste potje had ik al door dat dit een stuk dieper was dan het leek, maar het is ook net zo leuk om het als Wii Boxing (maar dan met controllers die doen wat je bedoelt!) te spelen. Het is een spel dat je in je huiskamer speelt, liefst op de tv.
Dat kan de kracht zijn van de Switch. Sommige games zijn tof voor thuis, sommige kun je achter de tv maar ook in de bus spelen en sommige lenen zich heel goed om mee te nemen naar vrienden en daar te spelen. Met het tablet in de hand en twee Joycons in een jaszak ben je vertrokken. Die tablet ligt echt lekker in de hand, trouwens. Helaas kon ik hem maar kort echt vasthouden, aangezien alle speelbare demonstraties een antie-diefstalklem op de Switch hadden zitten die ‘m ongeveer twee keer zo zwaar maakten. Zelfs met dat er op was het goed vast te houden.
De kwaliteit van het scherm is voldoende voor wat de Switch wil doen en de mechanische afwerking is op zijn Nintendo’s: compleet idiotproof en zo goed als niet kapot te krijgen. Het scherm van de tablet blijft natuurlijk van glas, maar er zitten geen hoeken aan. De Joycons, die aan de zijkant zitten, zouden sowieso een val als eerste opvangen, maar die hebben ook afgeronde hoeken. Allemaal heel goed over nagedacht. Er zijn veel vragen over het systeem achter de Switch, maar de games die er zijn laten de potentie van het systeem zien. Nu maar hopen dat ze ook blijven komen, die games. Aan de hardware zal het niet liggen.
