Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Wij van Dutch Cowboys Gaming geloven graag dat iedereen een leuke jaarwisseling heeft gehad. Ook hopen we dat alle vingers nog op de plek zitten waar ze horen te zitten. En natuurlijk dat jullie 2015 mooi hebben kunnen afsluiten. Graag willen we nog eventjes stilstaan bij vorig jaar. En als we dan terugkijken mogen we als gamers best wel even in onze handjes knijpen. Dit jaar zijn we verwend met mooie titels die ons uren aan het beeld gekluisterd hebben.
Een deel van die games speelden we alleen. Zonder vriendjes en vriendinnetjes hebben wij bijvoorbeeld Londen verlost van de dictatuur van de tempeliers. Of hebben we de Wild Hunt een kop kleiner gemaakt, om maar een zijstraat te noemen.
Maar voor sommige grotere klussen hadden we wel degelijk de hulp nodig van onze maten. The Taken King was bijvoorbeeld niet klein te krijgen zonder de hulp van een Fireteam. En ook het terugdringen van Rebel Scum op Hoth was voor de Empire een moeilijke klus zonder de hulp van de vele schutters in onze vriendenlijst.
Een opvallende trend in games dit jaar is dat we veel meer samen zijn gaan spelen. En dan doel ik heus niet op de doos Lego die moeders vroeger neerzette om de kids stil te houden, maar meer dat het een ritueel is geworden om eerst te gaan kijken wie er online is en wat diegene aan het doen is alvorens we besluiten welke game we gaan opstarten.
Gamen is in 2015 behoorlijk sociaal geworden. En naast het feit dat het uiteraard rete gezellig is om met je maten in een party lekker te knallen, loont het ook om deze moeite erin te steken. Als we naar een game zoals Destiny kijken, is het ook een verplicht nummertje om toe te komen aan een bepaalde end game content. De game forceert je simpelweg om andere gelijkgestemde gamers te vinden. Anders houdt de lol snel op, want ik ken weinig mensen die Destiny spelen omdat het zulke geweldige single player componenten heeft.
EA doet er wat dat betreft nog een schepje bovenop. Want alhoewel Battlefront er prachtig uitziet, en er denk ik geen game is die de Star Wars sfeer beter kan uitademen op dit punt, is er in de verste verte geen campaign te bekennen. Okay, er zitten wel bepaalde missies in. Maar dat is meer een verkapte tutorial die je zo onder de knie hebt.
Je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen om gewoon een game in te gaan, maar naast dat het best wel een gedoe is om iets te vinden is het natuurlijk niet ideaal. Uiteindelijk zul je dus toch moeten kijken of er wat vrienden online zijn, anders is de game simpelweg minder leuk.
Is die verschuiving richting meer sociaal eigenlijk wel goed? Toppers als Call Of Duty staan erom bekend een leuke campaign te hebben, maar een nog betere multiplayer. Twee jaar geleden was er Titanfall, ook een game zonder noemenswaardige single player campaign. En ja, Rainbow Six Siege heeft ook weinig te bieden voor de single player liefhebbers onder ons.
Zijn er dan helemaal geen goede grote single player titels uitgekomen dit jaar? Gelukkig niet, want zoals elk ander jaar was daar natuurlijk Assassin’s Creed. Maar laten we vooral Metal Gear Solid 5, The Witcher 3 en meest recent Fallout 4 niet vergeten.
Noem mij te nostalgisch, maar ik vond het juist een verademing om even weg te schuiven van al dat multiplayer geweld! Het voelde even weer heerlijk om me te laten onderdompelen in een wereld die mijn hand vasthield en mij een geweldig en meeslepend verhaal vertelde.
Ik hoefde zelfs niet in te loggen op een companion app om kaartjes te lezen zodat ik eindelijk wel begreep waarom ik bepaalde handelingen aan het verrichten was. Sterker nog, ik ervoer niet de druk dat ik te weinig vrienden bij me had om die – anders onmogelijke – moeilijke eindbaas te verslaan. Nee hoor, de reden dat het even te moeilijk werd was simpelweg omdat ik geen goede strategie had.
En dat is best grappig, aangezien we nu inmiddels best wel vaak een wenkbrauw optrekken als je zegt dat een game geen multiplayer component heeft. Het is een verwachting die we hebben. Elke grote nieuwe game moet een single player hebben die staat als een huis. Maar de multiplayer is minstens zo belangrijk.
De laatste paar jaren, en vooral dit jaar is de verschuiving in sommige gevallen zelfs pijnlijk duidelijk geworden. Stel je eens voor dat we net zoals vorig jaar last krijgen van een stel hackers. Sommige games zijn direct onspeelbaar als we geen toegang hebben tot de servers.
Enger nog, stel je is voor dat een publisher de game niet winstgevend genoeg vindt en gewoon besluit de ondersteuning te stoppen. Zit je dan met je vijftig euro extra aan DLC die bovenop die limited collectors edition van negentig euro opeens geen waarde meer heeft.
Het lijkt alsof developers en publishers heilig geloven dat wij als gamers meer tijd (en geld) in een game steken als er maar een sterk multiplayer component aanwezig is. Objectief gezien heeft Bungie dit geintje ook geflikt met Destiny. Als je de DLC besluit niet te kopen kun je gewoon niet mee met de rest van je maten. Dus ga je door sociale druk toch wel die spreekwoordelijke knoop doorhakken en hark je die extra twintig euro uiteindelijk wel neer.
Vergelijk je dat met een single player van het kaliber Fallout 4, dan wordt de prijs-kwaliteit verhouding opeens wel heel erg scheef. Dit is natuurlijk een beetje appels met peren vergelijken. Maar het zijn toch beide grote titels waar je aan het eind van de rit hetzelfde bedrag voor mag neertellen.
En het was in 2015 eigenlijk best moeilijk om vast te stellen wat nou een eerlijke verhouding is. Als je kijkt naar uren speelplezier kom je bijna automatisch uit bij een knaller zoals bijvoorbeeld Destiny. Want hoe je het ook went of keert, het blijft gaaf om terug te keren naar jouw guardian, en er is altijd wel weer wat te doen. Of ga je toch voor de ervaring, het gevoel en het meeslepende verhaal, dan kom je weer uit bij een Witcher 3 of Fallout 4. RPG’s van dat niveau geven bij de aftiteling toch ook een mooi gevoel van afsluiting. Sommige games nodigen zelfs uit om nog een keer te spelen, en zetten dan weer een compleet andere ervaring neer.
Echter hadden we vroeger – toen alles natuurlijk beter was – veel meer single player games te spelen. Natuurlijk zaten er toen ook draken van games tussen. Maar er waren ook heel wat titels die niets van multiplayer moesten hebben en toch door vele gamers gespeeld en gewaardeerd werden. Simpelweg om de reden dat juist die games wat in ons losmaakten. Het verhaal werd vaak zo goed neergezet dat zelfs de stoerste kerels even een Fisherman’s Friends momentje hadden. De dood van een zeker personage in Final Fantasy 7 wordt door vele gamers nog steeds gezien als een van de meest emotionele scenes in gaming. Multiplayer games zonder goed verhaal kunnen zoiets simpelweg niet neerzetten.
Feit blijft dat het een kwestie van smaak is. In de alsmaar veranderende gamesindustrie kun je wel zeker stellen dat we in 2015 veel meer aan social games zijn gaan doen en zoals het er naar uitziet gaan we daar in 2016 vrolijk mee verder. We noemen een Overwatch, of Tom Clancy’s The Division. Beide interessante titels die volledig ingesteld zijn op een multiplayer ervaring.
Daarentegen gaan we hopelijk ook eindelijk de nieuwe Zelda zien. Maar ook kunnen we misschien wel een nieuwe Mass Effect gaan spelen. Een titel die zeker gaat komen is Uncharted 4. En alhoewel die laatste twee zeker iets met multiplayer gaan doen, zijn we van hen gewend dat we weer verwend worden met een ijzersterke single player ervaring. We kunnen dus concluderen dat beide kampen nog wel goed vertegenwoordigd zullen zijn volgend jaar. En voor single player? Tsja, de lat ligt de laatste jaren iets hoger. Dus wat we in kwantiteit missen, zullen we zeker in kwaliteit terug gaan krijgen. Wij kijken er in ieder geval naar uit!
...